cocugum yok canim. bu asamada da cocuk dusunmuyoruz. kotu giden bir evliligi cocugun duzeltebilecegine hicbir zaman inanmadim. cok fazla konustuk, saygiyi yitirdik. o bana saygi duymuyor artik. deger goremiyorum. ic huzurum yok. hep fedakarligi yapan taraf ben oluyorum. cok yoruldum, cok yiprandim, icim aciyor. ortada bir ev olmasa, yuva olgusu olmasa, gozum gormuyor hic birseyi cekip gidebilirim. ama ev bagliyor insani. zamaninda cok hatalari oldu. evden kovdu beni, hakaretler etti, hem ekonomik hem fiziksel siddet uyguladi, ozgurlugumu kisitladi göya kiskanc ama gecenin bi vakti beni evden kovdugunda 1 hafta arayip sormadi beni. bu yuzden artik tahammulum kalmadi ona karsi. yapabilecegim tum fedakarliklari sonuna kadar yaptim gururumu hice saydim yuva kolay kurulmuyor bozmayayim dedim. bu yuzden ben artik hicbisey yapmak istemiyorum, kendi görsün ve kurtarmaya calissin istiyorum.
canım benim mademki işin içne şiddet girdi kesinlikle tepkini koy derim şöyle birşey olabilir annenlere gitsen şöyle 1 ay felan kalsan senin değerini anlasa ama hala bişeyler yoksa artık yavaş yavaş harekete geç derim gençliğini onun yanında feda edeceğine yoluna bak derim ...