bir misafir geldiğinde yine odama kaçıp, kapımı kilitlemek zorunda kaldım. kimse beni görmesin diye. sonra arkadaşlarımın bir gezi teklifini daha reddettim. sanırım artık bu konuda ısrar etmekten vazgeçtiler. yine okulda bir günümü " artık bitsin de eve gidiyim" diye geçirdim. insan neden gününün bitmesini ister ki? sabah uyanıp havanın güneşli değil de yağmurlu ve karanlık olduğunu gördüğümde bir kez daha sevindim. çünkü dışarıya çıkamayacaktım. bundan daha güzel ne olabilir? birçok insanın aptal bakışlarından kurtuldum. ve bir günümü daha kimseye görünmeden kurtardım... artık bunları düşünmek istemiyorum, ben gerçekten çok sıkıldım.. gözleri yüzümde dolaşan bir bakış daha yakaladıkça nefes alamıyorum sanki. ama onlar yüzümü görünce nedense rahat bir nefes alıyorlar..ne bu haksızlık?!?