sınav stresi.. (okursanız mutlu olurum..)

merhaba kızlar,

nickten de anlaşıldığı üzere izinli bir şekilde ikinci üyeliğimi açtım.
çünkü bu yaşadıklarımdan o kadar utanıyorum o kadar utanıyorum ki ailemin buraya yazdıklarımı hasbelkader okuyup daha fazla üzülmelerini istemiyorum.
nasıl başlayacağımı bilmiyorum... imla hatası yaparsam ya da fazla uzun, iç karartıcı bir yazı olursa lütfen affedin.

sorunum sınav kaygısı.
kısaca bilgi vereyim, üniversite öğrencisiyim. bölümüm ağır sayılan bir bölüm ve okulum ne yazık ki öğrencilerini mağdur etmekle ünlü bir okul.
bölüm arkadaşlarımızdan ve büyüklerimizden intihar eden çok oldu. gerek hastanede görülen mobbing, gerek fakülte uygulamaları... bunalttı kısaca kızlar. kaç arkadaşım antidepresana başladı. güya geleceğin pırıl pırıl gençleri olacak, insanlığa fayda verecektik.
neyse...

tembel bir öğrenci sayılmam. günlük belli bir saati tamamlarım. güncel konuları takip ederim, ek kaynak okur ve bir dersi birden fazla hocadan dinlerim fırsatını bulursam. her yiğidin yoğurt yemesinden bir teknik çıkarırım.
çıkartırdım.
senenin başında ilk anksiyete ya da panik atak krizim iki komite sınavımızın birleştirilmesiyle ortaya çıktı. hayatımda ilk kez böyle bir şey yaşıyordum.
ne olduğunu, ne yapmam gerektiğini bile anlayamadan berbat bir kuyunun içinde buldum kendimi.
aylardır o kuyudan çıkamıyorum.

ailem her şeyin en güzelini vermiş, mükemmel insanlar.
bir kere olsun şiddet görmedim, kötü söz duymadım, yalnız bırakılmadım, oda cezası almadım. çoğu çocuk için oda cezası bile lüksken (ayrı odası olmadığı için) bana... muhteşem bir hayat sundular... allahın cezası bana...

berbat bir sınav sonucu getirdim. yaz tatilinde bile çalışmanın karşılığı olarak utanç verici bir not aldım. dekanımız açık açık bu sene pek öğrenci geçirme taraftarı olmadıklarını söyledi.
daha fazla yazarsam okulum ifşa olur... türkiye gündemine gelmiş, haberlere çıkmış bir okul. biz hiçbir sınavımızı online olmadık. fakat bu süreçten beklentimiz online sınav değildi, birazcık daha anlayışlı davranılmasıydı.
yapmadılar.
inanın bana kızlar... yapmadılar.
konum olan TUS sorularını çözüyorum, textbook okuyup (alanımızın ders kitapları gibi düşünebilirsiniz) çalışıyorum. bilmiyorum ki ben daha ne yapayım.

en son yapılan sınavdan bir gece önce o kadar şiddetli bir kriz geçirdim ki, sınava girmeden bilet alıp evime döndüm. çünkü avcumun içi gibi bildiğim şeyi bile unutmuştum. sanki aklımda hiçbir şey kalmamıştı. tamamen sıfırdım. giremedim sınava. çok korktum.
yaklaşık 1 ay oluyor bu yaşanalı.
ve ben 1 aydır, istisnasız her gün aynı krizin tekrarını yaşıyorum.
ya yine yapamazsam ya sınıfta kalırsam ya başarısız olursam...
ne yaparım diyorum...
ailem bu halime görünce üzülüyor. onları üzmemek için kıyıda köşede ağlıyorum. hiçbir şey yokmuş gibi davranıyorum. paramparça oluyorum.
ah.. onlara daha fazla eziyet olmaktansa ölümü tercih ederim. lakin şu an intihar etsem daha çok üzülürler. daha çok iş açarım başlarına. yaşamaya ve doğal yollarla bazı şeylerin bitmesini beklemeye mecburum.

kaygı durumum için NLP danışmanıyla görüştüm, psikiyatriye yönlendirdi. psikiyatri antidepresan verdi. içsem uyku yapar, zihnimi dağıtır (gerçi şu an da pek düzgün çalışmıyor) ders çalışamam. ilaçların farmomekaniğini biliyorum az buçuk... şu süreçte kullanamam...

bilmiyorum kızlar... ne yapacağım hiç bilmiyorum... çok korkuyorum sadece, bunu biliyorum.
hayatımdaki tek sorun notlarım evet. evet dünyanın sonu değil fakat dünyanın başlangıcı neydi ki?
benim dünyamın sonu bu işte...
tavsiyelerinize çok ihtiyacım var.
lütfen... müsaitseniz yazın

kusura bakmayın çok uzun ve dağınık oldu,
iyi günler dilerim hepinize
Canım benim sen insanlara saglik vercem diye sağlığından olmuşsun. Varsın kal sınıfta okul uzasın senden değerli değil ki
 
Bu konuyu takipteyim benimde sınav kaygım var direksiyon sınavından heyecan nedeniyle kaldım şimdi ikinci sınav var haftasonu ve ben şimdiden heyecandan uyuyamiyorum var mı bana da önerisi olan ( kusura bakmayın konu sahibi konunuzu sabote etmiş gibi oldum)
Kiz herkes bu direksiyon sınav kaygısını yasiyo ama zaten birden ogrenilmiyo ki hiçbişey ben şey demiştim kendime şuan başımdaki hocalarda bu yollardan geçti onlarda zorlandı ben de geccem şimdi dua oku bol bol sinavdan önce
 
Okulun bir yıl uzaması sizin sağlığınızdan çok mu önemli Allah aşkına?
Hem ailenizle paylasin niye kıyıda köşede agliyorsunuz?
Size bu kadar guzel çocukluk yaşatmış bir anne, baba sınav kaygısıyla bunları yaşadığınızi ve onlarla paylaşmaya utandiginizi duysa bence daha çok üzülürler.
Duzeltebileceginiz şeyler için çabalar elinizden geleni yaparsınız duzeltemeyeceginiz şeyler için de kahrolmaya gerek yok.
Terapi deneyin.
Sakinlesmezseniz ilaci kabul edin.
Beyninizin biraz formata ihtiyacı var.
Bu kadar yük fazla gelmiş ve fiziksel reaksiyonlar gösteriyor.
Siz bizden daha iyi bilirsiniz.
Bir de bol bol yürüyün ya da koşun.
Kafanız boşalsın.
 
Son düzenleme:
merhaba kızlar,

nickten de anlaşıldığı üzere izinli bir şekilde ikinci üyeliğimi açtım.
çünkü bu yaşadıklarımdan o kadar utanıyorum o kadar utanıyorum ki ailemin buraya yazdıklarımı hasbelkader okuyup daha fazla üzülmelerini istemiyorum.
nasıl başlayacağımı bilmiyorum... imla hatası yaparsam ya da fazla uzun, iç karartıcı bir yazı olursa lütfen affedin.

sorunum sınav kaygısı.
kısaca bilgi vereyim, üniversite öğrencisiyim. bölümüm ağır sayılan bir bölüm ve okulum ne yazık ki öğrencilerini mağdur etmekle ünlü bir okul.
bölüm arkadaşlarımızdan ve büyüklerimizden intihar eden çok oldu. gerek hastanede görülen mobbing, gerek fakülte uygulamaları... bunalttı kısaca kızlar. kaç arkadaşım antidepresana başladı. güya geleceğin pırıl pırıl gençleri olacak, insanlığa fayda verecektik.
neyse...

tembel bir öğrenci sayılmam. günlük belli bir saati tamamlarım. güncel konuları takip ederim, ek kaynak okur ve bir dersi birden fazla hocadan dinlerim fırsatını bulursam. her yiğidin yoğurt yemesinden bir teknik çıkarırım.
çıkartırdım.
senenin başında ilk anksiyete ya da panik atak krizim iki komite sınavımızın birleştirilmesiyle ortaya çıktı. hayatımda ilk kez böyle bir şey yaşıyordum.
ne olduğunu, ne yapmam gerektiğini bile anlayamadan berbat bir kuyunun içinde buldum kendimi.
aylardır o kuyudan çıkamıyorum.

ailem her şeyin en güzelini vermiş, mükemmel insanlar.
bir kere olsun şiddet görmedim, kötü söz duymadım, yalnız bırakılmadım, oda cezası almadım. çoğu çocuk için oda cezası bile lüksken (ayrı odası olmadığı için) bana... muhteşem bir hayat sundular... allahın cezası bana...

berbat bir sınav sonucu getirdim. yaz tatilinde bile çalışmanın karşılığı olarak utanç verici bir not aldım. dekanımız açık açık bu sene pek öğrenci geçirme taraftarı olmadıklarını söyledi.
daha fazla yazarsam okulum ifşa olur... türkiye gündemine gelmiş, haberlere çıkmış bir okul. biz hiçbir sınavımızı online olmadık. fakat bu süreçten beklentimiz online sınav değildi, birazcık daha anlayışlı davranılmasıydı.
yapmadılar.
inanın bana kızlar... yapmadılar.
konum olan TUS sorularını çözüyorum, textbook okuyup (alanımızın ders kitapları gibi düşünebilirsiniz) çalışıyorum. bilmiyorum ki ben daha ne yapayım.

en son yapılan sınavdan bir gece önce o kadar şiddetli bir kriz geçirdim ki, sınava girmeden bilet alıp evime döndüm. çünkü avcumun içi gibi bildiğim şeyi bile unutmuştum. sanki aklımda hiçbir şey kalmamıştı. tamamen sıfırdım. giremedim sınava. çok korktum.
yaklaşık 1 ay oluyor bu yaşanalı.
ve ben 1 aydır, istisnasız her gün aynı krizin tekrarını yaşıyorum.
ya yine yapamazsam ya sınıfta kalırsam ya başarısız olursam...
ne yaparım diyorum...
ailem bu halime görünce üzülüyor. onları üzmemek için kıyıda köşede ağlıyorum. hiçbir şey yokmuş gibi davranıyorum. paramparça oluyorum.
ah.. onlara daha fazla eziyet olmaktansa ölümü tercih ederim. lakin şu an intihar etsem daha çok üzülürler. daha çok iş açarım başlarına. yaşamaya ve doğal yollarla bazı şeylerin bitmesini beklemeye mecburum.

kaygı durumum için NLP danışmanıyla görüştüm, psikiyatriye yönlendirdi. psikiyatri antidepresan verdi. içsem uyku yapar, zihnimi dağıtır (gerçi şu an da pek düzgün çalışmıyor) ders çalışamam. ilaçların farmomekaniğini biliyorum az buçuk... şu süreçte kullanamam...

bilmiyorum kızlar... ne yapacağım hiç bilmiyorum... çok korkuyorum sadece, bunu biliyorum.
hayatımdaki tek sorun notlarım evet. evet dünyanın sonu değil fakat dünyanın başlangıcı neydi ki?
benim dünyamın sonu bu işte...
tavsiyelerinize çok ihtiyacım var.
lütfen... müsaitseniz yazın

kusura bakmayın çok uzun ve dağınık oldu,
iyi günler dilerim hepinize
Tek bir sorunun var başarısız olma kaygısı. Bu sadece senin kendi kendine ürettiğin bir kaygı. Elinden geleni yaptığına inanıyorsan gerisi önemli değildir. Sorumluluklarını yerine getirirsen, çalışma zamanlarını ertelemezsen başarırsın. Buna çok benzer bir şey yaşadım. Üniversite birinci sınıfta. Kaygıdan ve korkudan kitap yüzü görmek istemiyordum. Okulu bırakmayı bile düşündüm. Ama okumaktan başka çarem olmadığını anlayıp, ertelemekten vazgeçip, korkularımla yüzleşince her şey çorap söküğü gibi geldi. Sonuç; üniversiteyi bölüm birincisi olarak bitirdim. Sonra aynı kaygıyı KPSS için yaşadım. Nitekim 30.000 mezunu olan bir bölüm ve yılda 250-300 kişi alınıyordu. Aynı şekilde kendimi telkin edip alanımda 51. olup atandım. İnan bana korkularının üzerine gidip, elinden geleni yapınca için rahatlıyor. Sonrasında da başarı kendiliğinden geliyor. Şu an yaşadığın sadece yanılsama ve kendine bahane üretme. Beni yanlış anlama. Sadece yaşadığım duruma çok benzediği için söylüyorum. Ben de bahane üretiyordum çünkü. Sonuçta ya bu deveyi güdeceksin ya da bu diyardan gideceksin. Başka çaresi yok.
 
Allah yardımcınız olsun .
teşekkür ederim, hepimizin..

Bence de ailenize çok büyük ayıplar yapıyorsunuz.

Şu an hamileyim, daha yüzünü görmediğimiz bebeğimiz için geçen gün karı koca oturduk zıbınların pijamaların etiketlerini söktük.

İlerde gelip de karşımıza “ben okulu kendi sağlığımdan dahi önde tutuyorum” derse evet, çok büyük bir ayıp yapar bize karşı.

Havadan konuşuyor gibi gelebilirim ama ben de sıkıntılı bir bölümden mezunum, 2 sene de uzatmalı bitirdim. İyi ki de uzatarak bitirmişim. Eğer erken bitirseydim ne eşimle karşılaşacaktım, ne şimdiki durumumda olacaktım... o zaman kendimi paralıyordum, uzattığım için inanılmaz üzgündüm. Her şerde bir hayır varmış gerçekten.

Doktorunuz ne ilaç verdiyse de lütfen kullanın. Farmakoloji biliyor olabilirsiniz ama tusa hazırlandığınıza göre bir psikiatrist değilsiniz.
her gün hatta her an aileme vereceğim zararlara üzülüyorum.. aile dostumuz olan bir hocamızla görüşmüştük bu konuyu. yaptığım en büyük fedakarlığı sormuştu.
inanın, ailemi üzmemek için intihar etmiyorum, diyemedim. ne kadar sağlıksız bir his, diye düşünüp söyleyemedim.
fakat içeride hissettiğim şey tam olarak bu..

hani labirentin içindeyken gördüğümüz şeyler sadece duvarlardır. çıkışı görebilmek için yukarıdan bakabilmeliyiz. elimde olmadan duvarların arasında buluyorum kendimi 🥺
antidepresan konusunda da haklısınız..

Gayet mükemmel bir ogrencisin öyle olmasan böyle sorumluluk hissetmezdin ama kendine çok yukleniyorsun okulun uzarsa uzasın geç olsada önemli olan sonuca ulaşmak yapma bunu kendine kendine bu kadar yüklendikce daha çok hata yaparsın herşey notlar değil sen sorumluluk sahibi müthiş bir ogrencisin sadece aşırı kaygilaniyorsun tabiki okulada hocalarada yazıklar olsun bu denli insan strese sokulur mu ne olur biraz destek olunsa
Her akşamın bir sabahı var batan güneş yeniden doğacak
Ve bir gün mezun uyanacaksin
Biraz sabret ve lütfen kendine yüklenme akışına bırak ailen eminim destek olacaktır bu halini bilse .
Sen basarilisin başarı sadece rakamla ölçülmez başarılarının devamını dilerim kardeşim ..

çok teşekkür ederim.. yazınızı okurken gözlerim doldu çok teşekkür ederim 🤍
 
merhaba kızlar,

nickten de anlaşıldığı üzere izinli bir şekilde ikinci üyeliğimi açtım.
çünkü bu yaşadıklarımdan o kadar utanıyorum o kadar utanıyorum ki ailemin buraya yazdıklarımı hasbelkader okuyup daha fazla üzülmelerini istemiyorum.
nasıl başlayacağımı bilmiyorum... imla hatası yaparsam ya da fazla uzun, iç karartıcı bir yazı olursa lütfen affedin.

sorunum sınav kaygısı.
kısaca bilgi vereyim, üniversite öğrencisiyim. bölümüm ağır sayılan bir bölüm ve okulum ne yazık ki öğrencilerini mağdur etmekle ünlü bir okul.
bölüm arkadaşlarımızdan ve büyüklerimizden intihar eden çok oldu. gerek hastanede görülen mobbing, gerek fakülte uygulamaları... bunalttı kısaca kızlar. kaç arkadaşım antidepresana başladı. güya geleceğin pırıl pırıl gençleri olacak, insanlığa fayda verecektik.
neyse...

tembel bir öğrenci sayılmam. günlük belli bir saati tamamlarım. güncel konuları takip ederim, ek kaynak okur ve bir dersi birden fazla hocadan dinlerim fırsatını bulursam. her yiğidin yoğurt yemesinden bir teknik çıkarırım.
çıkartırdım.
senenin başında ilk anksiyete ya da panik atak krizim iki komite sınavımızın birleştirilmesiyle ortaya çıktı. hayatımda ilk kez böyle bir şey yaşıyordum.
ne olduğunu, ne yapmam gerektiğini bile anlayamadan berbat bir kuyunun içinde buldum kendimi.
aylardır o kuyudan çıkamıyorum.

ailem her şeyin en güzelini vermiş, mükemmel insanlar.
bir kere olsun şiddet görmedim, kötü söz duymadım, yalnız bırakılmadım, oda cezası almadım. çoğu çocuk için oda cezası bile lüksken (ayrı odası olmadığı için) bana... muhteşem bir hayat sundular... allahın cezası bana...

berbat bir sınav sonucu getirdim. yaz tatilinde bile çalışmanın karşılığı olarak utanç verici bir not aldım. dekanımız açık açık bu sene pek öğrenci geçirme taraftarı olmadıklarını söyledi.
daha fazla yazarsam okulum ifşa olur... türkiye gündemine gelmiş, haberlere çıkmış bir okul. biz hiçbir sınavımızı online olmadık. fakat bu süreçten beklentimiz online sınav değildi, birazcık daha anlayışlı davranılmasıydı.
yapmadılar.
inanın bana kızlar... yapmadılar.
konum olan TUS sorularını çözüyorum, textbook okuyup (alanımızın ders kitapları gibi düşünebilirsiniz) çalışıyorum. bilmiyorum ki ben daha ne yapayım.

en son yapılan sınavdan bir gece önce o kadar şiddetli bir kriz geçirdim ki, sınava girmeden bilet alıp evime döndüm. çünkü avcumun içi gibi bildiğim şeyi bile unutmuştum. sanki aklımda hiçbir şey kalmamıştı. tamamen sıfırdım. giremedim sınava. çok korktum.
yaklaşık 1 ay oluyor bu yaşanalı.
ve ben 1 aydır, istisnasız her gün aynı krizin tekrarını yaşıyorum.
ya yine yapamazsam ya sınıfta kalırsam ya başarısız olursam...
ne yaparım diyorum...
ailem bu halime görünce üzülüyor. onları üzmemek için kıyıda köşede ağlıyorum. hiçbir şey yokmuş gibi davranıyorum. paramparça oluyorum.
ah.. onlara daha fazla eziyet olmaktansa ölümü tercih ederim. lakin şu an intihar etsem daha çok üzülürler. daha çok iş açarım başlarına. yaşamaya ve doğal yollarla bazı şeylerin bitmesini beklemeye mecburum.

kaygı durumum için NLP danışmanıyla görüştüm, psikiyatriye yönlendirdi. psikiyatri antidepresan verdi. içsem uyku yapar, zihnimi dağıtır (gerçi şu an da pek düzgün çalışmıyor) ders çalışamam. ilaçların farmomekaniğini biliyorum az buçuk... şu süreçte kullanamam...

bilmiyorum kızlar... ne yapacağım hiç bilmiyorum... çok korkuyorum sadece, bunu biliyorum.
hayatımdaki tek sorun notlarım evet. evet dünyanın sonu değil fakat dünyanın başlangıcı neydi ki?
benim dünyamın sonu bu işte...
tavsiyelerinize çok ihtiyacım var.
lütfen... müsaitseniz yazın

kusura bakmayın çok uzun ve dağınık oldu,
iyi günler dilerim hepinize
Doktora yapıyorum. Hayatımda hiç bir eğitim seviyesinde zorlanmadım. Tüm eğitim hayatımda belki bir dersten kalmışımdır. Ama ben de çok sıkıntılı bir öğretim görevlisine denk geldim bu dönemki dersimde. Öyle bir anksiyete atağı geçirdim ki bir kaç hafta evvel bir hafta boyunca hafif sakinleştiriciler almadan uyuyamadım. Ailemle konuşamadım o kadar içim sıkıldı ki her gece saatlerce ağladım. Sonra bir gün o kadar kötü oldum ki sesim titreyerek anneme söyledim. Kadın öyle korkmuş ki başka bir şey oldu sandım bu muydu derdin dünyanın sonu mu yani dedi. Bazen takıldığımız engellere dünyanın sonu muamelesi yapıyoruz içinden o kadar çıkamıyoruz ki sorundan bir şekilde kaçmak çok daha kolay geliyor. Çok polyana vari olacak ama gerçekten hayat kısa. Hiç bir şey sizin ruh sağlığınızdan önemli değil.ben tıp kazanıp tusta bir hastaneye yerleşip bir sene çalışıp mesleği bırakan başka bir bölüm okumak için sınava giren insanlar tanıdım. 4 senelik bölümü 10 senede okuyup bölümüyle tamamen alakasız işler yapan insanlar tanıdım. Sınıfta kalın varın daha çok gençsiniz. Aileniz size neler vermiş bir sınav geçemediniz bir sınıfta kaldınız diye tüm değeriniz bunun üzerinden mi belirleniyor. İnsan okuduğu okuldan geçtiği sınavdan ibaret değil. Biraz rahat bırakın kendinizi gerçekten değmez. Hepimiz bir gün toprağa gireceğiz zaten o zamana kadar iyi anılar biriktirmek önceliğiniz olsun.
 
Ben de okul zamanı cok ağır şeyler yaşadım bu kadar olmasa da. Sadece terapi ile devam ettiremez misin psikiyatrist ile olan görüşmelerini?
 
o 1 sene geç bitirmenin düşüncesi bile canımı çok yakıyor.. 🥺
güçlü duruşunuza imrendim. keşke ben de sağlığımdan önemli değil, diyebilsem ancak önemli tutuyorum..
ailemin verdiği imkanların hakkını verememiş, onlara çok büyük ayıplar yapmış gibi hissediyorum..
çıkamıyorum bu döngüden
haklısınız antidepresan konusunu bir daha irdelemeliyim 😔
Ben de anneyim canim.
Cocuklarimin bugunleri de yakindir,boyum kadarlar.
Sana anne cephesinden bildireyim,annen her daim yaninda olur canim.
1 yil okulun uzasa neden uzulsun?
Sen okulu birakmadin,kotu aliskanliklara bulasmadin,sadece elinden geleni yapiyorsun.
Bolumunuz kolay bir bolum degil.
Oglum muhendislik,kizim 2 yillik bir okul hedefliyor.
Ikisinin de arkasindayim,ne sen de abin gibi yap derim,ne de abisi okulu uzatsa uzulurum.
Biz sizin her daim yaninizdayiz.
Ha,oglumun bir arkadasinin annesi,aman sinavdan iyi puan al,yoksa arkadaslarimin onune cikamam diyordu,annen eger onlardan degilse tabii.
Benim tek dusturum,"elinden geleni yap,sonucunu basin dik gogusle"
Cogu anne gibi...
 
Bu sene olmazsa seneye mezun olursun . Hiç dert etme . Hem 65 yaşına kadar çalışacaksın . Bir yıl geç başla işe . Yeter ki sen sağ ve sağlıklı ol . Mutlu ol , huzurlu ol 🥰💕 panik yapınca da seneye bir daha okurum de geç . Ailen arkanda ....
Biz de buradayız . Sen pırıl pırıl bir gençsin . Sakince çalış , o okuldan birleri mezun olmuş sen de mezun olursun .
 
Öğretmenim ve bir öğretmen gözüyle doktor birisine sanırım akıl veremem ama şunu söyleyebilirim. Bugüne kadar sınavlara hazırladığın öğrencilerimin hepsine söylediğim iki ifade var. " Sizi mutlu edecek olanı yapın. Ve " hiçbir şey sizden önemli değil. " gerçekten öyle değil mi? Söyler misiniz? İnsan hayatından önemli tek bir şey daha söyleyin. Bir daha gidince geriye gelmeyecek tek şey insan hayatıdır. Giden sevgili gelir, yapılmayan hayaller yapılır, sınav kazanılır, okul okunur, affetmediğin insanlar affedilir... Ama insan hayatı bir daha geri gelmez önce aklınızdan bunları atın. Okuldaki hocaların bazıları evet sonradan görme oluyorlar kendiniz bilmez oluyorlar. Hiç unutmuyorum. Bir hocamız dersimden geçmek zordur. Hadi geçin görelim demişti. Hayatımda duyduğum en iğrenç ifade. Böbürlenmeyr bakar mısın? Halbuki öğretmen yetiştiriyorsun vr ona ders anlatıyorsun ve sınavından kimse geçemiyor diye övünüyorsun. Bu nedir? Ölçmeye aykırıdır ve bir eğitimci bunu bilmelidir. Hedef nedir? Belli kurallarda belli öğrenci yüzdesi başarılı olmalıdır. Bunu neden söylüyorum. Eğitim fakültesinde bunu yapanlar tıpta neler yapar. O yüzden takmayın. Onların bazıları egolarıyla yaşıyor. Önemliler mi? Hayır. Önemli olan sensin. Ya çok rahatsız ediyorsa seni mutlu edeni yap. Ailen sen mutlu olursan mutlu olur. Gerisi boş
 
Merhabalar
Bir intörn dr olarak yazmadan gecemedim.. okulunu tahmin ediyorum, büyük ihtimalle aklimdaki okuldur, orada olan arkadaşım olduğundan.. yada cok benzeridir her neyse..

Ben de sinavlarda ozellikle sözlü sinavlarda korkunç stres yaşıyordum. Hatta ayni senin gibi dahiliye sözlümde demistim ki tamam girmiyorum benden kiymetli degil. Sonra çalışır girerim. Neyseki arkadaslarim, sevgilim sürükleyerek yine kal ama sinava gir diye itelediler beni. Sinava girince unuttugum bilmedigimi sandigim her sey aklima geldi, gelmeyen de oldu ama sonucta gercekten dunyanin sonu degilmis. Bir sekilde geçtim. Lutfen sen de düşük alma korkusu yaşama. Seni cok iyi anlıyorum, bizler bugune kadar eve karnesinde 5 uzerinden 4 bile getirmemis ogrenciler olduk, düşük almak gercekten korkutuyor utanc veriyor kotu hissettiriyor, ama degil. Kabullen, kendine izin ver. Mukemmel olmak zorunda değilsin. Sen de insansin herkes gibi. Başarısız olabilirsin, bu senin hakkın. Dunya bie fakülteden sinavdan ibaret degil ki. Sağlığını etkilemesine izkn verme bunlarin, hatta intihar konusunu acmak bile istemiyorum, asla aklindan gecirme.

Ben sunu denemeni oneririm oncelikle, boyle stres oldun diyelim, de ki en kötü ne olabilir? Girdim hoca sordu bilmiyorum dedim kizacak vs çıkacaksın 20 vermiş.. peki dunyanin sonu mu? Hayir. Bir daha çalışır girersin.
Velhasil okulun uzasa bile dunyanin sonu degil. Ha 6 yilda bitirmişsin ha 7 yilda. Inan bana 10 sene sonra bu konu hayatindaki ufak bi ayrinti olarak yer alacak. Ki inan bana, çalışırsan kalmazsin.

Bu arada şunu eklemek istiyorum, Hocalar textbooktan degil slaytlarindan soruyor. Textbook okuduğu icin sinavlari kltu geçen cook arkadasim oldu. Belki yanlis çalışıyor olabilirsin. Hocalarin onem verdigi yerlere çalış, çıkmış sorulara cok iyi çalış. Textbook falan malesef olmuyor. O kadar ayrintili ki hocanin neresine onem verdiğini kestiremiyorsun.

Bir de bence antidepresan ihtiyacin varsa, psikiyatri önerdiyse kullanmalisin. Uyku yapiyor fiye 24 saat uyutacak degil ya, 1 2 saat max yani ve alışırsın.
Bir de passiflorali cay onerebilirim, passiflora bilirsin belki ilac olarak kullanilan bir bitki.

Cok karmakarisik yazdim kusura bakma, ozelden istediğin bir sey olursa sorabilirsin daima, :KK200:
günaydın 🤍
kusura bakmayın biraz geç dönüş yaptım 😓
çok haklısınız siz de. çalışma tekniğim yanlış. aşırı detaylandırıyorum, tam bir bilgi arsızıyım. stresle de tamamen çorba oluyorum.
mekanizmasız yapamıyorum ancak hocalar kendi cümlesinde slaytında bile görünmeyen o küçücük kelimeyi soruyorlar. haliyle daha bu evrede dershanelerden burs alırken komiteye gelince dökülüyorum.
ne moral kalıyor ne motivasyon

ve dediğiniz gibi başarısızlıktan fena halde korkuyoruz.. korkuyorum..
bir kere yenilgi alınca (aldığım o kötü not beni mahvetti.. kendi kendimi mahvettim) savaş meydanına er cesaretiyle çıkmak daha zor oluyor

sözlülerde kendimi ifade edebilirim diye umut ediyorum, mesleki sınavlarımız da oluyor işte ufak tefek şeyler laboratuvar istemi/anamnez alma gibi ya da ufak sözlüler, bunlarda sorun yaşamıyor(d)um.
gerçi şu saatten sonra sınav kurgusu olan her şey nabzımı ikiye katlayabiliyor..

önerileriniz çok kıymetli hocam. çayı bugün almaya gideceğim. hazır satılanlardan mı olmasını tavsiye edersiniz, aktardan mı alayım?
yoğunluğunuz arasında sizi de yormuş oldum kusura bakmayın..
çok teşekkür ederim her şey için
 
Merhaba muhtemelen Ankara Tıptasın. Emin ol okul bitiyor boşa stres yaptığında kalıyorsun. Hem sen insanla uğraşacaksın çalışan mekanizma ile. Ne kadar çok bilgi birikimin olursa çalışma hayatında tus sınavında başarılı olursun. Bizim gibiler için önemli olan okul bitirmek değil hakkı ile bitirmek. Hasta ile başbaşa kaldığında doğru tedaviyi uygulayabilmek. Lütfen psikiyatristin dediği ilaçları iç. En kötü bu seneyi gözden çıkarırsın. Hiçbir sınav senden değerli değil emin ol ailende böyle düşünüyordur
hocam başka bir okuldayım 🥺
artık düşü notu geçtim savaş açtığım tek şey sınıfta kalma korkusu.. ve ne yazık ki her sene sınıf mevcudunun yarısını tekrara bırakmakla övünen bir okuldayım.
mezun olana kadar psikolojim ne durumlara gelir bilmiyorum.
yurtdışı hayallerim vardı. 10 sene sonra neredesin deseler içeceğim kahve çeşidine kadar detaylı planım olurdu.
aylardır mücadelesini verdiğim bu hisler yarınımı kararttı ya da beni ruhsal miyop yaptı.
zamanının türkiye birincisi öğrencisinin geldiği hale bakın..
tüm işlevini yitirmiş eski bir eşya gibiyim, vah..
 
X