- 23 Mart 2021
- 10
- 10
- Konu Sahibi izinliikinciuyelik
- #1
merhaba kızlar,
nickten de anlaşıldığı üzere izinli bir şekilde ikinci üyeliğimi açtım.
çünkü bu yaşadıklarımdan o kadar utanıyorum o kadar utanıyorum ki ailemin buraya yazdıklarımı hasbelkader okuyup daha fazla üzülmelerini istemiyorum.
nasıl başlayacağımı bilmiyorum... imla hatası yaparsam ya da fazla uzun, iç karartıcı bir yazı olursa lütfen affedin.
sorunum sınav kaygısı.
kısaca bilgi vereyim, üniversite öğrencisiyim. bölümüm ağır sayılan bir bölüm ve okulum ne yazık ki öğrencilerini mağdur etmekle ünlü bir okul.
bölüm arkadaşlarımızdan ve büyüklerimizden intihar eden çok oldu. gerek hastanede görülen mobbing, gerek fakülte uygulamaları... bunalttı kısaca kızlar. kaç arkadaşım antidepresana başladı. güya geleceğin pırıl pırıl gençleri olacak, insanlığa fayda verecektik.
neyse...
tembel bir öğrenci sayılmam. günlük belli bir saati tamamlarım. güncel konuları takip ederim, ek kaynak okur ve bir dersi birden fazla hocadan dinlerim fırsatını bulursam. her yiğidin yoğurt yemesinden bir teknik çıkarırım.
çıkartırdım.
senenin başında ilk anksiyete ya da panik atak krizim iki komite sınavımızın birleştirilmesiyle ortaya çıktı. hayatımda ilk kez böyle bir şey yaşıyordum.
ne olduğunu, ne yapmam gerektiğini bile anlayamadan berbat bir kuyunun içinde buldum kendimi.
aylardır o kuyudan çıkamıyorum.
ailem her şeyin en güzelini vermiş, mükemmel insanlar.
bir kere olsun şiddet görmedim, kötü söz duymadım, yalnız bırakılmadım, oda cezası almadım. çoğu çocuk için oda cezası bile lüksken (ayrı odası olmadığı için) bana... muhteşem bir hayat sundular... allahın cezası bana...
berbat bir sınav sonucu getirdim. yaz tatilinde bile çalışmanın karşılığı olarak utanç verici bir not aldım. dekanımız açık açık bu sene pek öğrenci geçirme taraftarı olmadıklarını söyledi.
daha fazla yazarsam okulum ifşa olur... türkiye gündemine gelmiş, haberlere çıkmış bir okul. biz hiçbir sınavımızı online olmadık. fakat bu süreçten beklentimiz online sınav değildi, birazcık daha anlayışlı davranılmasıydı.
yapmadılar.
inanın bana kızlar... yapmadılar.
konum olan TUS sorularını çözüyorum, textbook okuyup (alanımızın ders kitapları gibi düşünebilirsiniz) çalışıyorum. bilmiyorum ki ben daha ne yapayım.
en son yapılan sınavdan bir gece önce o kadar şiddetli bir kriz geçirdim ki, sınava girmeden bilet alıp evime döndüm. çünkü avcumun içi gibi bildiğim şeyi bile unutmuştum. sanki aklımda hiçbir şey kalmamıştı. tamamen sıfırdım. giremedim sınava. çok korktum.
yaklaşık 1 ay oluyor bu yaşanalı.
ve ben 1 aydır, istisnasız her gün aynı krizin tekrarını yaşıyorum.
ya yine yapamazsam ya sınıfta kalırsam ya başarısız olursam...
ne yaparım diyorum...
ailem bu halime görünce üzülüyor. onları üzmemek için kıyıda köşede ağlıyorum. hiçbir şey yokmuş gibi davranıyorum. paramparça oluyorum.
ah.. onlara daha fazla eziyet olmaktansa ölümü tercih ederim. lakin şu an intihar etsem daha çok üzülürler. daha çok iş açarım başlarına. yaşamaya ve doğal yollarla bazı şeylerin bitmesini beklemeye mecburum.
kaygı durumum için NLP danışmanıyla görüştüm, psikiyatriye yönlendirdi. psikiyatri antidepresan verdi. içsem uyku yapar, zihnimi dağıtır (gerçi şu an da pek düzgün çalışmıyor) ders çalışamam. ilaçların farmomekaniğini biliyorum az buçuk... şu süreçte kullanamam...
bilmiyorum kızlar... ne yapacağım hiç bilmiyorum... çok korkuyorum sadece, bunu biliyorum.
hayatımdaki tek sorun notlarım evet. evet dünyanın sonu değil fakat dünyanın başlangıcı neydi ki?
benim dünyamın sonu bu işte...
tavsiyelerinize çok ihtiyacım var.
lütfen... müsaitseniz yazın
kusura bakmayın çok uzun ve dağınık oldu,
iyi günler dilerim hepinize
nickten de anlaşıldığı üzere izinli bir şekilde ikinci üyeliğimi açtım.
çünkü bu yaşadıklarımdan o kadar utanıyorum o kadar utanıyorum ki ailemin buraya yazdıklarımı hasbelkader okuyup daha fazla üzülmelerini istemiyorum.
nasıl başlayacağımı bilmiyorum... imla hatası yaparsam ya da fazla uzun, iç karartıcı bir yazı olursa lütfen affedin.
sorunum sınav kaygısı.
kısaca bilgi vereyim, üniversite öğrencisiyim. bölümüm ağır sayılan bir bölüm ve okulum ne yazık ki öğrencilerini mağdur etmekle ünlü bir okul.
bölüm arkadaşlarımızdan ve büyüklerimizden intihar eden çok oldu. gerek hastanede görülen mobbing, gerek fakülte uygulamaları... bunalttı kısaca kızlar. kaç arkadaşım antidepresana başladı. güya geleceğin pırıl pırıl gençleri olacak, insanlığa fayda verecektik.
neyse...
tembel bir öğrenci sayılmam. günlük belli bir saati tamamlarım. güncel konuları takip ederim, ek kaynak okur ve bir dersi birden fazla hocadan dinlerim fırsatını bulursam. her yiğidin yoğurt yemesinden bir teknik çıkarırım.
çıkartırdım.
senenin başında ilk anksiyete ya da panik atak krizim iki komite sınavımızın birleştirilmesiyle ortaya çıktı. hayatımda ilk kez böyle bir şey yaşıyordum.
ne olduğunu, ne yapmam gerektiğini bile anlayamadan berbat bir kuyunun içinde buldum kendimi.
aylardır o kuyudan çıkamıyorum.
ailem her şeyin en güzelini vermiş, mükemmel insanlar.
bir kere olsun şiddet görmedim, kötü söz duymadım, yalnız bırakılmadım, oda cezası almadım. çoğu çocuk için oda cezası bile lüksken (ayrı odası olmadığı için) bana... muhteşem bir hayat sundular... allahın cezası bana...
berbat bir sınav sonucu getirdim. yaz tatilinde bile çalışmanın karşılığı olarak utanç verici bir not aldım. dekanımız açık açık bu sene pek öğrenci geçirme taraftarı olmadıklarını söyledi.
daha fazla yazarsam okulum ifşa olur... türkiye gündemine gelmiş, haberlere çıkmış bir okul. biz hiçbir sınavımızı online olmadık. fakat bu süreçten beklentimiz online sınav değildi, birazcık daha anlayışlı davranılmasıydı.
yapmadılar.
inanın bana kızlar... yapmadılar.
konum olan TUS sorularını çözüyorum, textbook okuyup (alanımızın ders kitapları gibi düşünebilirsiniz) çalışıyorum. bilmiyorum ki ben daha ne yapayım.
en son yapılan sınavdan bir gece önce o kadar şiddetli bir kriz geçirdim ki, sınava girmeden bilet alıp evime döndüm. çünkü avcumun içi gibi bildiğim şeyi bile unutmuştum. sanki aklımda hiçbir şey kalmamıştı. tamamen sıfırdım. giremedim sınava. çok korktum.
yaklaşık 1 ay oluyor bu yaşanalı.
ve ben 1 aydır, istisnasız her gün aynı krizin tekrarını yaşıyorum.
ya yine yapamazsam ya sınıfta kalırsam ya başarısız olursam...
ne yaparım diyorum...
ailem bu halime görünce üzülüyor. onları üzmemek için kıyıda köşede ağlıyorum. hiçbir şey yokmuş gibi davranıyorum. paramparça oluyorum.
ah.. onlara daha fazla eziyet olmaktansa ölümü tercih ederim. lakin şu an intihar etsem daha çok üzülürler. daha çok iş açarım başlarına. yaşamaya ve doğal yollarla bazı şeylerin bitmesini beklemeye mecburum.
kaygı durumum için NLP danışmanıyla görüştüm, psikiyatriye yönlendirdi. psikiyatri antidepresan verdi. içsem uyku yapar, zihnimi dağıtır (gerçi şu an da pek düzgün çalışmıyor) ders çalışamam. ilaçların farmomekaniğini biliyorum az buçuk... şu süreçte kullanamam...
bilmiyorum kızlar... ne yapacağım hiç bilmiyorum... çok korkuyorum sadece, bunu biliyorum.
hayatımdaki tek sorun notlarım evet. evet dünyanın sonu değil fakat dünyanın başlangıcı neydi ki?
benim dünyamın sonu bu işte...
tavsiyelerinize çok ihtiyacım var.
lütfen... müsaitseniz yazın
kusura bakmayın çok uzun ve dağınık oldu,
iyi günler dilerim hepinize