Şidddetli geçimsizlik bu mu?

Herdaimgunes .!.:

Eşimle o kadar farklıyız ki benim a dediğime sırf ben a dedim diye (doğrusunun o olduğunu bildiği halde) b diyen bir insan. Evlendiğimiz günden beri kedi köpek gibiyiz hatta artık onlarda iyi anlaşıyor ama biz.. herşeyimi eleştirir herşeye karışır çok konuşur asla susmaz konuşurken bile tepkilidir kavga edecek gibi konuşur. Alttan almaktan yoruldum. Galiba artık canıma tak dediği noktadayım gücüm takatim kalmadı benim. Çok ilgili bir baba evine karşı da ilgilidir yemek yapar temizlik yapar işten eve evden işe bizsiz bir yere asla gitmez özel günlerimizi ben unuturum o asla atlamaz ağzından bir kez bile bir küfür duymadım kavga anında bile vs vs ama fikirlerimiz uyuşmuyor yani aslında bizim sorunumuz ne onu bile anlamıyorum. Benim yaptıklarıma ve söylediklerime alerjisi var galiba çünkü ortada ciddi bir sorun bile yok. Mesela çocuğa kıyafet alıyorum beğenmiyor eleştiriyor yok kolları uzun yok rengi bilmem ne diye bütün hevesim kaçıyor eve birşey aldım mesela hemen eleştiriyor şurası şöyle burası böyle diye. Bir konuda birşey söylesem susturuyor başkaları hep haklı ben haklı bile olsam haksızım gözünde onun. Kavga ettiğimiz zaman saatlerce başımda konuşuyor susmuyor artık tek kelime bile etmek duymak içimden gelmiyor ona karşı. Yaşama hevesim söndü cıvıl cıvıl biriydim bekarken. Oğlumda çok zor bit çocuk doğduğundan beri. Saçlarım kaşlarım beyazladı resmen yaşlandım ben bu evlilikte. Özürler diliyor tamam diyor hop akşamına yine aynı. Ne yazıkki bende de bu evliliği toparlama umudu kalmadı galiba içimden hiçbirşey gelmiyor sürekli evde gerilim stres var akşama kadar it gibi çalışıp evime gelip dinlenme hayali kuruyorsun ama evde de huzur yok. Boşanalım diyorum kabul etmiyor bağırıp çağırıyor. Gidecek bir yerim yok ev benim evim kimsemde yok buralarda. Gelme git diyorum gitmiyor. Maddi olarak hiçbir sorunu yok bu arada kendi evleri var. Yani ne bileyim ne ayrılmaya gönlü var ne düzelmeye ben sadece mental ve ruhen çok yorulduğumu hissediyorum. Onunla aynı odada oturmak bile istemiyorum artık. O istiyorki o ne derse yapayım susayım sesim çıkmasın. 34 yaşına gelmiş insanım ama ne fikirlerim beğeniliyor ne yaptıklarım. mutsuzluğumu iliklerime kadar hissediyorum ayrılmayı nasıl kabul edecek benim gerçekten gidecek biryerim yok başımı alıp gidemiyorum… hissettiğim tek duygu yorgunluk tükenmişlik bu oluyor galiba…

Genişletmek için tıkla...

Herdaimgunes .!.:

Eşimle o kadar farklıyız ki benim a dediğime sırf ben a dedim diye (doğrusunun o olduğunu bildiği halde) b diyen bir insan. Evlendiğimiz günden beri kedi köpek gibiyiz hatta artık onlarda iyi anlaşıyor ama biz.. herşeyimi eleştirir herşeye karışır çok konuşur asla susmaz konuşurken bile tepkilidir kavga edecek gibi konuşur. Alttan almaktan yoruldum. Galiba artık canıma tak dediği noktadayım gücüm takatim kalmadı benim. Çok ilgili bir baba evine karşı da ilgilidir yemek yapar temizlik yapar işten eve evden işe bizsiz bir yere asla gitmez özel günlerimizi ben unuturum o asla atlamaz ağzından bir kez bile bir küfür duymadım kavga anında bile vs vs ama fikirlerimiz uyuşmuyor yani aslında bizim sorunumuz ne onu bile anlamıyorum. Benim yaptıklarıma ve söylediklerime alerjisi var galiba çünkü ortada ciddi bir sorun bile yok. Mesela çocuğa kıyafet alıyorum beğenmiyor eleştiriyor yok kolları uzun yok rengi bilmem ne diye bütün hevesim kaçıyor eve birşey aldım mesela hemen eleştiriyor şurası şöyle burası böyle diye. Bir konuda birşey söylesem susturuyor başkaları hep haklı ben haklı bile olsam haksızım gözünde onun. Kavga ettiğimiz zaman saatlerce başımda konuşuyor susmuyor artık tek kelime bile etmek duymak içimden gelmiyor ona karşı. Yaşama hevesim söndü cıvıl cıvıl biriydim bekarken. Oğlumda çok zor bit çocuk doğduğundan beri. Saçlarım kaşlarım beyazladı resmen yaşlandım ben bu evlilikte. Özürler diliyor tamam diyor hop akşamına yine aynı. Ne yazıkki bende de bu evliliği toparlama umudu kalmadı galiba içimden hiçbirşey gelmiyor sürekli evde gerilim stres var akşama kadar it gibi çalışıp evime gelip dinlenme hayali kuruyorsun ama evde de huzur yok. Boşanalım diyorum kabul etmiyor bağırıp çağırıyor. Gidecek bir yerim yok ev benim evim kimsemde yok buralarda. Gelme git diyorum gitmiyor. Maddi olarak hiçbir sorunu yok bu arada kendi evleri var. Yani ne bileyim ne ayrılmaya gönlü var ne düzelmeye ben sadece mental ve ruhen çok yorulduğumu hissediyorum. Onunla aynı odada oturmak bile istemiyorum artık. O istiyorki o ne derse yapayım susayım sesim çıkmasın. 34 yaşına gelmiş insanım ama ne fikirlerim beğeniliyor ne yaptıklarım. mutsuzluğumu iliklerime kadar hissediyorum ayrılmayı nasıl kabul edecek benim gerçekten gidecek biryerim yok başımı alıp gidemiyorum… hissettiğim tek duygu yorgunluk tükenmişlik bu oluyor galiba…

Genişletmek için tıkla...

powerpuff_girl .!.:

Benim eşim de tam.olarak böyle tam muhalefet .. onların aile dinamiği de bu çünkü kp kv hepsi sadece eleştirmeyi bilir ama asla eleştiriye gelemezler. Ben uzun süre aynalama yaptım onun gibi konuştum zor geldi karakterime hiç uygun değildi ama onu böyle yendim şimdi diyor ki ikimizde aynısını yaparsak mutsuz oluruz sen benim gibi olma :) eski halini özledim diyor bana .. Ben beni mumla aratarak ona onu oynayarak yola getirdim..Bundan 6 yil önce böyle bi yola girer miydim ama asla ! Benimki bi şekilde değişti ama koca terbiye edilmez terbiyelisi alınır sözü öyle doğru ki ..Ben şu an artılarına odakliyim iyi baba evine sadık işi iyi maddi anlamda hiçbir sıkıntımız yok çok şükür.. bosamaya kalksam şu günlerimi bi sureligine mumla arayacağım günler olur önümde ayaklarım üzerinde durana dek çocuğa anlatır gibi yanlışlarını izah ederek geçiyor çoğu günüm maddiyat bağımlılığım kalktıktan sonra boşar miyim bilmiyorum çünkü adam gerçekten ilk günlere göre epey değişti ha benden çok gitti ama iyiyiz diyebiliyorum artık..

Genişletmek için tıkla...

Herdaimgunes .!.:

bizsiz bir yere asla gitmez özel günlerimizi ben unuturum o asla atlamaz

Genişletmek için tıkla...