Bizde sana dua ediyoruz güzel haberlerini bekliyoruz inşallah hayırlısıylaInsallah en kisa zamanda meleğinin kardeşine kavuşursun dualarim sizinle nasip olursa doğum anında da tüm melek annelerine dua edeceğimdünya gözüyle evlat hasretimizi giderelim, meleklerimiz iki cihanda bizimle zaten
Allahım bağışlasın yavrunuzu yavrularımızı acısı tarifsiz Rabbim bu durumu yaşayan herkese bol sabır versin siz kaç sene tekrar yeni bir bebek düşündünüzBaşınız sağolsun2 bucuk sene oldu ama ayni aciyi hissettim yeniden
bizim genetikler temiz çıktı hic bir sey bulunamadi en son doktor kader kismet dedi şimdi 3 aylik bi bebegim var abisi kardeşini gönderdi bize ama o bebegimi de hic unutamadim her yavrunun yeri ayri oluyor insAllah cennette kavusacagiz
Başınız sağolsun bende 2.hamileligimdi benimkide erken doğum sayılır ciğerleri gelişmemiş 5 gün yaşadı benim yavrumda benimde sizin gibi 4 yaşında kızım var çok üzüldü çok hevesliydi bana sütüm kesilsin diye hap verdiler size vermedilermiBende bebegimi kaybettim erken dogum oldu..1 hafta yasadi..zaman durdu gecmiyor.ikinci bebegim ikinci sezeryan.kizim kardesini dort gozle bekliuodu.nasip degilmis.gercekten cok acı.. dua edin banada lutfen..sutum var sut vercek bebek yok.evlat acisi peygamber aglatan bir imtihanmis..
Sağlıcakla kucağınıza alın inşallahInsallah en kisa zamanda meleğinin kardeşine kavuşursun dualarim sizinle nasip olursa doğum anında da tüm melek annelerine dua edeceğim
Bende sizinle aynı durumdayım bebeğim 5 gün yaşadı 2 kere görebildim bizim rahatsızlığımız sizin bebeğiniz kadar ağır bile değildi ama kuzumun dünyada ömrü okadarmış acımızı bizden başka kimse anlamıyor sabah kadar konuşak iyine bitmiyor onlar hakkında konuşacaklarımızDokunsaydım keşke diye kendim için değil de bebeğim için isterdim. Yoksa her türlüsü acı, biliyorum.. Ama beni hissetseydi keşke diyorum, keşke o 5 günlük ömründe annesi yanında olsaydı hep. Tabii ki mümkün değildi. Ben dokunabileceğimi bile bilmiyordum zaten şimdi senden duyunca pişmanlık hissettim birden. Belki koronadan dolayı izin vermezlerdi ya da belki ben herhangi bir virüs kapar diye korkardım bilemiyorum. Orada her tarafından kablolar çıkmış şekilde yatıyordu işte. Hatta ağlıyordu bazen. Eşim ağlayamaz diyordu ama doktor ağlıyor evet dedi. Sesi çıkamıyordu tabi sadece yüzünde ağlama şekli vardı. Refleksmiş doktorun dediğine göre. O esnada ağlamasın diye bir şey yapmak geldi içimden ama sadece baktım öyle. Sarılık olmuştu, mavi ışık altında yatıyordu...
İşin garip tarafı şu. Ben ilk önce yanına gitmeye çekindim bebeğimin. Çünkü zaten doktorlar bizi daha ben hamileyken, doğsa bile yaşayamayacağına, yaşasa da çok ciddi nörolojik sıkıntılarının olabileceğine ikna etmişlerdi. 500 gram üzerinde doğsa daha şanslıydı, belki yaşayabilirdi ama 500 gram altı yaşayabilen dünya literatüründe sınırlıymış.
Zaten çok küçük olan yaşama ihtimaline bir de yaşasa bile hayatı boyunca yaşayabileceği sıkıntılar hastalıklar ihtimali eklenince yaşasın diye dua ederken bile çekiniyordum. Sağlıkla yaşasın diye dua edebildim.
Bundan dolayı ilk başta yanına gitmeye de cesaret edemedim=( Görürsem kaybedince daha çok acı çekerim dedim. Bağlanmayayım dedim.
Sonra dayanamadım tabi. Yakın bir arkadaşımzın desteğiyle indik yoğun bakıma. İlk gördüğümde ne kadar küçük olduğuna inanamayıp öyle baktım sadece. Doktor da dokun fln demedi zaten. Sadece şansının çok az olduğu bilgisini verdi yine - bildiğimiz şeyler. Çıkınca arkadaşım sordu, nasılsın diye. Gördüğüm çok iyi oldu dedim. Görünce de ah evladım, ben doğurdumm gibi hissetmedim açıkçası, çünkü o güne kdr sadece hayali vardı bende. İlk defa o gördüğümde tanışmıştım. Arkadaşım da normal bu his dedi, sağlıklı ve gününde doğuranlar da aynısını hissediyor zaten ilk gördüklerinde dedi.
Sonra sadece 1 kez daha gördüm. 5 günde toplam 2 kere gittim sadece yanına. Koronadan dolayı pzt ve perş görebiliyorsunuz sadece dediler. O pzt gidecektik görmeye ki sabaha karşı kaybettik.
Zaman geçtikçe, o ilk gördüğümde bana bir şey hissettirmeyen görüntü içime daha çok işledi. Gözümün önünden gitmedi. Kucağıma almadığım, emzirmediğim, sadece 2 kere uzaktan baktığım halde bile zaman içinde o - benim evladım, güzel evladım - hissi o görüntüye yerleşti kaldı. Annelik çok başka bir hismiş gerçekten. Süt sağmak bile, sadece sağmak bile, beni daha çok bağladı bebeğe
Çok uzun yazdım ama daha yazsam saatlerce yazarım açıkçası. Kimse bizi anlamadığı için hem burada aynısını yaşamış olanların olması hem de yazmak fikri iyi geldi...
Sizi anladığımı belirtmek isterim. İlk yaşamayacağını düşündüğümde ben de kaçmak istemiştim kızımdan. Bize 1 hafta ömür biçildi. 1 yıl yaşadı. Tabi yaşamak denirse sizin bebeğiniz ağlıyormuş ya mesela benim kızım oyuncak bebek gibiydi. Kafasını nereye çevirirsen gözleri oraya düşerdi. Ağlamadı gülmedi. Kımıldamadı bile. Midesine inen bir hortum ile beslendi. Boğazındaki delik ile nefes aldı.Dokunsaydım keşke diye kendim için değil de bebeğim için isterdim. Yoksa her türlüsü acı, biliyorum.. Ama beni hissetseydi keşke diyorum, keşke o 5 günlük ömründe annesi yanında olsaydı hep. Tabii ki mümkün değildi. Ben dokunabileceğimi bile bilmiyordum zaten şimdi senden duyunca pişmanlık hissettim birden. Belki koronadan dolayı izin vermezlerdi ya da belki ben herhangi bir virüs kapar diye korkardım bilemiyorum. Orada her tarafından kablolar çıkmış şekilde yatıyordu işte. Hatta ağlıyordu bazen. Eşim ağlayamaz diyordu ama doktor ağlıyor evet dedi. Sesi çıkamıyordu tabi sadece yüzünde ağlama şekli vardı. Refleksmiş doktorun dediğine göre. O esnada ağlamasın diye bir şey yapmak geldi içimden ama sadece baktım öyle. Sarılık olmuştu, mavi ışık altında yatıyordu...
İşin garip tarafı şu. Ben ilk önce yanına gitmeye çekindim bebeğimin. Çünkü zaten doktorlar bizi daha ben hamileyken, doğsa bile yaşayamayacağına, yaşasa da çok ciddi nörolojik sıkıntılarının olabileceğine ikna etmişlerdi. 500 gram üzerinde doğsa daha şanslıydı, belki yaşayabilirdi ama 500 gram altı yaşayabilen dünya literatüründe sınırlıymış.
Zaten çok küçük olan yaşama ihtimaline bir de yaşasa bile hayatı boyunca yaşayabileceği sıkıntılar hastalıklar ihtimali eklenince yaşasın diye dua ederken bile çekiniyordum. Sağlıkla yaşasın diye dua edebildim.
Bundan dolayı ilk başta yanına gitmeye de cesaret edemedim=( Görürsem kaybedince daha çok acı çekerim dedim. Bağlanmayayım dedim.
Sonra dayanamadım tabi. Yakın bir arkadaşımzın desteğiyle indik yoğun bakıma. İlk gördüğümde ne kadar küçük olduğuna inanamayıp öyle baktım sadece. Doktor da dokun fln demedi zaten. Sadece şansının çok az olduğu bilgisini verdi yine - bildiğimiz şeyler. Çıkınca arkadaşım sordu, nasılsın diye. Gördüğüm çok iyi oldu dedim. Görünce de ah evladım, ben doğurdumm gibi hissetmedim açıkçası, çünkü o güne kdr sadece hayali vardı bende. İlk defa o gördüğümde tanışmıştım. Arkadaşım da normal bu his dedi, sağlıklı ve gününde doğuranlar da aynısını hissediyor zaten ilk gördüklerinde dedi.
Sonra sadece 1 kez daha gördüm. 5 günde toplam 2 kere gittim sadece yanına. Koronadan dolayı pzt ve perş görebiliyorsunuz sadece dediler. O pzt gidecektik görmeye ki sabaha karşı kaybettik.
Zaman geçtikçe, o ilk gördüğümde bana bir şey hissettirmeyen görüntü içime daha çok işledi. Gözümün önünden gitmedi. Kucağıma almadığım, emzirmediğim, sadece 2 kere uzaktan baktığım halde bile zaman içinde o - benim evladım, güzel evladım - hissi o görüntüye yerleşti kaldı. Annelik çok başka bir hismiş gerçekten. Süt sağmak bile, sadece sağmak bile, beni daha çok bağladı bebeğe
Çok uzun yazdım ama daha yazsam saatlerce yazarım açıkçası. Kimse bizi anlamadığı için hem burada aynısını yaşamış olanların olması hem de yazmak fikri iyi geldi...
Keske hic bunlar yasanmasaydi ne siz beni ne de ben sizi anlamasaydim. Ne kdr uzun olursa bu surec o kdr zor haklisiniz. Sizinki daha zor olmus. Benim yeni bi oglum oldu, kizimi kaybettikten 7 ay sonra hamile kalfim allaha sukur saglikli bir bebek. Onun bana ne kdr muhtac oldugunu gordukce daha cok uzuluyorum kizimin yaninda olamamaya. Kimbiilir ne kdr istedi anne kokusunu o yogun bakimda diyorm. Ama haklisiniz bizim sucumuz yok. Sadece kaderi oyleymis. Her serde bir hayir vardir. Allah onlarin omrunu kalan evlatlarimiza versin saglikla ne diyebilirim ki
Dünyada cesurlar mutlu oluyor. Ben o cesareti gösterip 2 yıldır hamile kalamadım. Aryamın hemşireleri bile çok söyledi. Anne ol diye. Ama ben anneydim Aryama ihanet gibi hissettim. Kaybedeli Nisan'da 1 yıl olacak. Doğalı 2 yıl. Şimdi yeni yeni cesur oluyorum. Umut ışığı olsun oğlunuz size. Ama dilerim Allah'tan bize birer kız çocuğu da nasip eder. Aryamın hiç kirlenmemiş elbiseleri ayakkabıları kardeşine kalır. Umarım sizin de bi kızınız daha olur.
Ah benim canim. Bir yanimiz tabi ki hep eksik kalacak. Hala hep agliyorum kizima ben de, ama hemsireler de cesaret et diyorsa et. Kizini kaybetme sebebin neydi bilmiyorm ama kizin da olsa oglun da olsa bi nebze insana teselli oluyor.
Kızım 33 haftalık doğru 1900gr kilo alsın dediler yoğun bakımda 5 gün kalsın dediler. iyiydi 4. güne kadar 4. gün ciğerine mama kaçırmışlar boğulmuş. Yoğun bakım doktoru erken çıkmış entübe edememişler. Oksijensiz kalmış. Hipoksi 3 ağır koma olarak yaşadık. Organ nakil merkezine onam bile verdik. Bebek donör olarak.
Merhaba..Öncelikle başınız sağ olsun..Bende sezaryenle doğum yapıp 3 şubatta oğlumu kaybettim daha çok yeni 30 gün oldu39 haftalıkken hiç bir sebebi bulunamadan bebeğimin kalbi durdu ve sezeryan ile doğum yaptım ve yeniden gebelik düşünen arkadaşlar "derdimiz ortak" gelin dertleşelim.....
Ama bu öyle bi acı ki.. Kucağım bomboş kaldı.. Bebeğim ne karnımda ne kucağımda.. Anneyiz ama bebeğimiz yok.. Onların yer asla dolmaz ama bir teselli arıyor insan o da yeni bir bebek.. Cennet kuşlarımızın kardeşleri olsun inşallah sağlıkla gelsinler. Doktorlar en az 1 sene diyorlar ama çok uzun geliyor bana sanki. Bir yandan da dikişler korkutuyor beni. Bilmiyorum Keske kısa sürede hamile kalanlar bizi aydınlatsaAh bnm cnm
kaderi boyleymis cok uzuldm cok basiniz sagolsn. Kendini haksizlik yapiyo gbi hissetme kizin yasasa ona kardes yapmicak miydn sonucta yapicaktn. Bunu da oyle dusun. Onun yerine gelmicek kardesi gelecek insallah.Aynen öyle ben her yeni kayıptan sonra bakıyorum hep aynı şeyleri düşünüp aynı duyguları yaşıyoruz çevremizdeki çoğu insan yardım etmek istesede olmuyor yaşamayan bilemez bu yüzdendir ki isteyen arkadaşlara telefon numarası veriyorum konuşmak aynı şeyi yaşayanla dertleşmek aa bende böyle düşündüm demekki normalmiş demek rahatlatabiliyor Rabbim hepimizin yüreğine ferahlık nasip etsin karşımıza iyi insanlar çıkarsın etrafında anlayanın olmaması zor öyle anlarım olduki deliriuoruö sandım bir ara hala daha düzeltemediğim şeyler var Allah büyük hepbirlikte aşabiliriz birbirimize dayanarak
Ben bu ayın sonunda Ankara'da olacağim. Burdan tanistigim bir cennet annesi daha Ankara'da. Nasip olsa da gorussek tanışsak, halleşsek
Canım öncelikle hakkında hayırlısı olsun inşallah.Ben bildiğimden değilde okurken aklıma geldi bebeğin sanırım tüp bebekti embriyolarda var. Testler yerine embriyoları pgtli yaptırsan onlar gitse incelemeye olmuyor mu acaba
O ihtimali hic düşünmedim, genelde tutunma olmadiginda pgtye gönderiyorlar diyr biliyorum. Bizim durumda yapiyorlar mi bilmiyorum ki
İşte genetiği inceleniyor bir hastalık bir gen bozukluğu falan varsa orada da belli oluyor diye biliyorum ama olmadı bi tüp bebek doktoruna sorarsın
