çok üzgünüm. kendime ayrı sizlere ayrı üzülüyorum. tarifi yok bu acının bu eksikliğin, evet hersey eksik hersey yarım şuan, evimde hayatımda kocaman bir boşluk var. benim 45 gün oldu. yaşıyor muyum, kendimde miyim bilmiyorum. hiç bir şey yapasım yok, hiç bir beklentim yok, hayalim yok. en kötüsü de sucluluk. kendimi sucluyorum. ben sebep oldum diyorum. sebep bulunamadı sonra doktor belki şekerdendir dedi. son hafta ölçüm yapmadım zaten bisey olmaz hersey yolunda diye, bi an da yükseldi belkide, anlamadım, hissetmedim. ben mi sebep oldum diyorum ve bu cok ağır. iki gün önce doktordaydık ultrasyonda hersey normaldi. nst ye baglayın dedim, hiç bağlamadınız ya bi sıkıntı varsa dedim, gerek yok dedi. iki gün sonra gitti yavrum,38. hafta. çok da güzeldi yavrum, gördüm. kendimi bildim bileli hep anne olmak istemistim, baskalarının cocuklarına kendi cocugum gibi baktım hep, artık hayallerim gercek olacaktı, yuvam şenlenecekti. olmadı. geceleri dua ediyorum zaman geriye donse diyorum. ‘Allahım sen ol dersin olur, nolur zaman geriye dönsün, bunlar olmamıs olsun’ diyorum. her sabah aynı kabusa uyanıyorum. geceleri uyumak icin ilaç alıyorum onu da almasam hiç tutar tarafım yok. delirmek üzereyim gibi geliyo. zaten nasıl delirmedik sasıyorum.