Burdakiler tanır beni maalesef yeni anneler gelmis.keske hicbir annenin yuregi yanmasa.ama bu acıyı yaşayan ilk de değiliz son da olmuyoruz.yine mart ayı geldi.kızım 26 martta tam iki yaşında olacaktn.olmadı kuzum olmadı sarilamadm öpüp koklayamadım diger tarafa kaldı hayallerimiz.o günü ve sonrasında yaşadıklarım...tam 24 ay once bebek çantasıyla girdiğim hastaneden kucagimda bebegimle çıkmayı beklerken acıyla hıçkıra hıçkıra ağlayarak çıktık.hayat durdu benim icin yaşayamam diyordum nefes alamiyordum resmen.39.haftamda normal doğumu bekliyordum hic bir sorun yoktu.hayatımi bundan sonra bebegimle gecirmeyi düşünüyordum ama olmadı.bos besigimin başında günlerce kızım diye ağladım.akan sütüme bakıp ağladım.hic giydiremedigim zibinlarda bebeğimin kokusunu aradım.cansz cekilen bi fotoğrafına bakıp bakıp agladm.komsumun bebek sesine gece vakti uyanıp bwnim kızım da bi saatte süt istermiydi diye ağladım.minicik mezarının başında ağladım.gelen bayramlar zoruma gitti ağladım.ama aglarken hep dua ettim Allahim ne ilyr sabrını ver dayanma gücü ver ve teseliisini gönder diye.ilk bebegime 2 yılda gebe kalamamisken Rabbim cok cabuk kardesini gönderdi.9 ay o kadar uzun geldi ki.stres heyecan endişe korku ve sonunda cok şükür kardesini kucağıma alldm.ablası yerine kardesini seviyorum simdi.onunla her gün şükrediyorum.Allah acıyla yanan bütün annelere nasip etsin.acım kalbimin bir köşesinde duruyo.hala burnumun diregi sızlıyorhic aklımdan çıkmıyor ama kardeşi aglayan yüzümü güldürdü cok şükür.burdaki herkes kardeşleriyle teselli bulurlar insaallah.hepinize dua ediyorum ve sizi cok iyi anlıyorum