Tam da dediğin gibiyim şu an. Nedense insan kendiyle aynı şeyi yaşamış insanlarla konuşmak istiyor. Çünkü diğerleri çoktan unuttuk sanıyorlar. Unutulur mu hiç. Dünyalar güzeli bebeklerimiz karnimizdan mezara gittiler. Biz hangi kundaga sarsak diye düşünürken kefenlere sarildilar. Doğum yaptım benim odam cenaze evi gibi iken yan odamda sabaha kadar yeni doğan bebekler ağladı. Diğer kadınlar bebeklerini kucaklaruna alıp evlerine gelip birde doğumun ne kadar zor olduğunu anlatırken biz bedenimizin acısını çoktan unutup bebegimize ağladık. Sen lohusasin usutme kendini diyenlere kızdım sanki dalga geçiliyor gibi geldi. Lohisayim da bebek nerde dedim içimden. Ben ara mevsimde doğacak usur diye isiticiyi bile hazirlamisken yağmurların altında toprakta yattı. Daha hangi duygular geçiyorda içimden yazamıyorum.