Ben hep şöyle düşünüyorum canım. Biz evlatlarını çok seven annelerdik ve Yaradan bizi evlatlarımızdan ayırmak istemedi ebedi hayatta. Annelik duygusunu ebediyen yaşayabilmemiz için melek oldu bizim yavrularımız. Evet çok zor dayanması, kolay değil kesinlikle evlat acısı. Bir annenin yaşayabileceği en büyük yürek acısı ama mükafatımız da büyük olacak inşallah. Bu dünya yalan, bu dünya geçici, gerçek dünyada, ahirette kavuşacağız inşallah meleklerimize... Ben Mustafam'ı ilk kaybettiğim günlerde her sabah "Bir gün daha geçti oğlum, sana kavuşmama az kaldı" diye uyanırdım. Çok şükür inançlı insanlarız ve biliyoruz ki yavrularımızla ebedi hayatta buluşacağız.
Şuan başımıza gelenler bir ceza gibi görünüyor ama aslında büyük bir ödül. Sonsuz hayatta yavrumuzla ebediyen birlikte olmak, hiç ayrılmamak. Ne kadar büyük bir mükafat aslında... Oğlumu ilk kaybettiğimiz zamanlarda eşim bana " Biz kimin canını yaktık da bu acıyı yaşıyoruz?" diye sormuştu. Dedim Aşkım saçmala bu bir günahın cezası olabilir mi? Bir günahın cezası en sevdiğinle cennette sonsuza kadar birlikte olmak olabilir mi?
Sürekli sorgulayacaksın kendini, sürekli suçlayacaksın. Keşke bunu yapsaydım, keşke şunu yapmasaydım, acaba bundan dolayı mı oldu diye? Ama inan ne olursa olsun hiç bir şey değişmeyecekti. Beraat Kandili'nde bir yıllık kaderler yazılır. O yıl içinde öleceklerin ve doğacakların listesi yazılır. Yani biz ne yaparsak yapalım değiştiremezdik olanları. Rabbim böyle istedi ve böyle oldu... Bizim de sınavımız buymuş maalesef...
İnşallah bu sınavdan hakkıyla geçeriz de kavuşuruz meleklerimize cennette...
Şuan çok yeni yaşadıkların. Öncelikle ruhunun ve bedenin iyileşmeli. Bu esnada da yaptırman gereken testleri yaptırır, alınabilecek önlemlerini alırsın. Bu korkuların zamanla geçecek ve bir an önce yeniden bebek sahibi olmak isteyeceksin. Yaradan en hayırlı ve kısa sürede sana da nasip edecek yaralarını saracak bir mucize...
