Siz "Ara" demeyeceksiniz elbette, o onu aklından ve hayatından çıkaracağını gönüllü olarak kendisi ispat edecek, annesinin üstüne yeminler edene kadar numarasını değiştirebilir ya da isteseydi yanınızda konuşurdu zaten...
25 yaş için bu kadar karamsarlık fazla, olumsuzluk çekmeyin üstünüze, yaşadıklarınızın tekrarlayacağına dair kuvvetli inancınız bunları size tekrar tekrar yaşatır... Benim hemcinslerim için üzüldüğüm nokta şu, gözü kapalı güveniyor ve hayatınızdaki insanı kaybetmekten ona hata yapmaktan çok korkuyorlar ama karşılarındaki insanın hiç böyle bir derdi yok... Hala da adamı üzer miyim, kırar mıyım, soğuk davranırsam kaybeder miyim...
Bir erkeğin sevgilisi varken eski kız arkadaşıyla görüşmesi hoş değil, bu bir hata, hatayı yapan oyken soğuk davrandınız diye tavrı da o yaparsa zaten kaybedin de kurtulun... İyi niyetinizi, güveninizi, tertemiz duygularını değmeyecek adamlara harcayıp hak edenlerin burnundan getiriyorsunuz sonra... Aynı hataları üst üste yapıp "Ben neden sürekli aynı şeyleri yaşıyorum" diye dertleniyorsunuz, gidiş yolu aynı olursa sonuç da aynı olur... Madem önceki ilişkinizde bu kadar ihanete uğradınız bu sonsuz güven nereden geliyor?
Yazdıklarınızdan ne kadar naif bir kız olduğunuz belli, hata yapılan kişi de sizsiniz, buna rağmen neden kaybetmekten korkuyorsunuz burada onlarca kadının kusurlu bulduğu adamı? Hadi duygularınıza söz geçiremiyorsunuz diyelim "soğuk davranırsam ters teper mi" endişeniz neden, nesi bu kadar değerli bu adamın... Değerli olan, masum olan, yaptığı saçma harekete rağmen ona iyi niyetle bakmaya çalışan sizsiniz, bunun farkına varın, madem daha önce aldatıldınız tecrübeniz de var madem burnunuza kötü kokular gelen insanlardan uzaklaşın... Yoksa adamlar değişir, ilişki aynı, yazık değil mi size?