Hayatta her zaman en büyük darbeleri en sevdiklerimden gördüm. Sanırım en iyi onlar bildiği için zayıf noktalarımı.
Tam insanlara inanmaktan vazgeçiyorken, yine inandım. O bağrına basan, can ciğer seven, sahte yüzlere inanmanın bedeli bu kırgınlık. Kırgınlığımsa yalnızca kendime.
Radikal kararlarımı uygulamaya başladıkça, güçleniyorum. Altını çizerek sevdiğim insanların üstünü çizerek gidiyorum şimdilerde. Ve hiç üzülmüyorum, hasreti, sevmeyi, dostluğu çok iyi bilen insanların içi boş kutudan öteye gidemediklerini bildiğimden midir bilmem, artık sızlamıyor şu içim. Davulda ses çok, işi boş :)
Bundan sonra yalnızca kendimin kardeşi, yalnızca kendimin ablası, ve yalnızca kendimin dostuyum. Ve inan, böyle daha mutluyum günlük. Bir de kitaplarımın, ve eşimin...
Yanıldım, yine yanıldım. Ve aldım dersimi, insanların nice bencil olabileceğini bir kez daha gördüm.