- 30 Nisan 2019
- 1.206
- 3.441
- 133
Merhabalar kızlar :)
Uzun zamandır beni rahatsız eden bir sorunum var. Sevdiğim insanlara kıyamıyorum. Şimdi "kıyma zaten" diyeceksiniz ama işin aslı şöyle ; misal sevmedigim veya "o derece" sevmediğim insanlara karşı oldukça rahat davranırım, ters gelen bir şey olduğunda söylerim, kızarım, sevmediğim insanlar zaten bunu çok net bir şekilde anlar. Özetle insan ilişkilerimde korkum yoktur, tepki verirken tedirgin olmam.
Fakat sevdiğim insanlara gelince iş komple değişiyor, sebebi de belki çok saçma gelecek ama, onlara bir şey olursa pişman olmaktan korkuyorum. Dolayısıyla incindiğimde falan tepki göstermiyorum. Bu durum özellikle eşimle olan ilişkimde beni çok yoruyor çünkü eşime "nasılsa küsmez rahatlığı" geldi. O rahatlık birçoğunuza tanıdık gelecektir :)
Eskiden böyle değildim. Misal eşimle sevgiliyken beni kırdı ve bir anda onu terkedip, bir ay boyunca hiç aramadım. İnanın o bir ayın ardından kalıcı olarak birçok düzelme oldu. Şimdi olsa o bir ay içinde ölürse (?) vicdan azabı çekerim korkusundan yapamam aynı şeyi. O bu düşüncemi bilmiyor, bahsetmedim. Aşırı bir rahatlık içinde çünkü ona uzun zamandır kızmıyorum, tepki vermiyorum, küsmüyorum. En fazla insan gibi konuşuyorum ama demek ki daha sert tepkiler gerekiyor. Yani kendisi, aylardır uzak olduğu, doğumuna birkaç gün kalmış hamile eşinin doğum gününü Whatsapp'tan sticker yollayarak -evet sadece sticker- kutlayacak kadar gevşemiş durumda. Organizasyon beklemiyorum fakat iki kelime yazmak ya da söylemek bu kadar zor olmamalıydı.
Bilmiyorum neden oldu, bir şeylerden mi korktum falan ama ölüm düşüncesi olunca her şey boş geliyor ve kavga edemiyorum, küsemiyorum. Fakat şu an yaşıyoruz en nihayetinde ve benim kalbim giderek daha fazla kırılıyor. Lütfen bana gülmeyin, deli gibi bir şey oldum galiba :) Uzun oldu, okuduğunuz için teşekkür ederim :)
Not : Yeterince uzun değilmiş gibi :) Eşim gerçekten iyi bir eştir, beni annesine karşı çok korur, bir ihtiyacım olursa anında görülür, şu an işi gereği uzakta ama yanımdayken ev işlerine, yemeğe çok yardım eder falan... Ancak duygusal olarak sıfır şu anda. Sıfır ilgi alaka, yani doğumgünü olayı sadece bir örnek öyle diyeyim. Durum gitgide daha kötüleşiyor. İyi eş, kötü partner anlayacağınız.
Uzun zamandır beni rahatsız eden bir sorunum var. Sevdiğim insanlara kıyamıyorum. Şimdi "kıyma zaten" diyeceksiniz ama işin aslı şöyle ; misal sevmedigim veya "o derece" sevmediğim insanlara karşı oldukça rahat davranırım, ters gelen bir şey olduğunda söylerim, kızarım, sevmediğim insanlar zaten bunu çok net bir şekilde anlar. Özetle insan ilişkilerimde korkum yoktur, tepki verirken tedirgin olmam.
Fakat sevdiğim insanlara gelince iş komple değişiyor, sebebi de belki çok saçma gelecek ama, onlara bir şey olursa pişman olmaktan korkuyorum. Dolayısıyla incindiğimde falan tepki göstermiyorum. Bu durum özellikle eşimle olan ilişkimde beni çok yoruyor çünkü eşime "nasılsa küsmez rahatlığı" geldi. O rahatlık birçoğunuza tanıdık gelecektir :)
Eskiden böyle değildim. Misal eşimle sevgiliyken beni kırdı ve bir anda onu terkedip, bir ay boyunca hiç aramadım. İnanın o bir ayın ardından kalıcı olarak birçok düzelme oldu. Şimdi olsa o bir ay içinde ölürse (?) vicdan azabı çekerim korkusundan yapamam aynı şeyi. O bu düşüncemi bilmiyor, bahsetmedim. Aşırı bir rahatlık içinde çünkü ona uzun zamandır kızmıyorum, tepki vermiyorum, küsmüyorum. En fazla insan gibi konuşuyorum ama demek ki daha sert tepkiler gerekiyor. Yani kendisi, aylardır uzak olduğu, doğumuna birkaç gün kalmış hamile eşinin doğum gününü Whatsapp'tan sticker yollayarak -evet sadece sticker- kutlayacak kadar gevşemiş durumda. Organizasyon beklemiyorum fakat iki kelime yazmak ya da söylemek bu kadar zor olmamalıydı.
Bilmiyorum neden oldu, bir şeylerden mi korktum falan ama ölüm düşüncesi olunca her şey boş geliyor ve kavga edemiyorum, küsemiyorum. Fakat şu an yaşıyoruz en nihayetinde ve benim kalbim giderek daha fazla kırılıyor. Lütfen bana gülmeyin, deli gibi bir şey oldum galiba :) Uzun oldu, okuduğunuz için teşekkür ederim :)
Not : Yeterince uzun değilmiş gibi :) Eşim gerçekten iyi bir eştir, beni annesine karşı çok korur, bir ihtiyacım olursa anında görülür, şu an işi gereği uzakta ama yanımdayken ev işlerine, yemeğe çok yardım eder falan... Ancak duygusal olarak sıfır şu anda. Sıfır ilgi alaka, yani doğumgünü olayı sadece bir örnek öyle diyeyim. Durum gitgide daha kötüleşiyor. İyi eş, kötü partner anlayacağınız.
diğerlerinin ölümünü değil de kendinizinkini düşünün. Kısıtlı ömrünüzü bu şekilde harcamak kendinize karşı ne büyük bir haksızlık aslında. Size bir şey olursa karşı taraf aklınızdan geçenleri asla öğrenememiş olacak yani aslında bir anlamda sizi bütünüyle tanıyamadan kaybetmiş olacak.
ben sizi çok iyi anlıyorum hemde çok iyi bu takıntı gibi bişey kimseye söyleyemediğim söylesem belki de iyice kafayı yedin herhalde saçmaladın falan diyecekler diye korkuyorum hele ilk zamanlar annem abim veya eşim o zaman sevgilimdi birine ulaşamadığımda aklıma hemen kötü şeyler gelirdi onu aştım ama bunu aşamıyorum ve ilerde bundan sebep sağlık sorunları yaşamaktan korkuyorum..Allah feraha çıkarsın ne diyeyim insanın elinde olsa böyle olmaz tabi hatta bi yerde okudum söylemek istediklerini içine atıp susanlar Boğaz enfeksiyonu yaşarlar diye haftada iki kere boğazım şişer 
