Burayı hep okuyordum çok mantıklı, ışık tutan, güç veren yorumlar görüyordum. Kendi içinde bulunduğum çıkmazı anlatma ihtiyacı hissettim çünkü paylaşabildiğim tek bir kişi yok, kendimden utandığım için. 25 yaşındayım üniversite son sınıf öğrencisiyim, burada kendimden 11 yaş büyük biriyle tanıştım. Annemle babamın ayrı olmasından mı abimin ölümünün etkisinden mi bilmiyorum yanımda bir erkeğin oluşu, merhameti, sahiplenici duruşu, onunla her şeyi paylaşabilmek çok iyi geldi bana. Başlarda ilişkimizin adını tam koymaktan çekindi gibime gelmişti ama koydu. Tek yaşıyordu. Gece gündüz beraberdik, birlikte şehir dışına çıktık, kuzenleri ve amcalarıyla, iş arkla tanıştık, ben anneme ve babama kendisinden bahsettim ve bu duruma çok sevindi, ne zaman ailem arasa onunla olduğumu söyledim, çok gece birlikte sabahladık. Telefonu, sosyal hesabı hep elimdeydi. Benimle birlikte paylaşım yapıyordu? :)
Sonra bir gün beni yemeğe çıkardı ve çok normal bir şeyden bahseder gibi evli olduğunu, 2 küçük kızı olduğunu söyledi. Ben inanamadım. 7 ay çünkü nasıl hiçbir şey sezmem? Nasıl çevresiyle tanıştırdı? Nasıl eve gitmedi aylarca? Bi arama bir mesaj bile görmedim? Gerçekten inanamadım çünkü evli bir adam yaşantısına, çocuk sorumluluğuna sahip biri nasıl böyl yaşayabilirdi? O an sinir krizi geçirdiğimi, ona tokatlar attığımı, yüzüne tükürdüğümü, öfkeden kendimi kaybettiğimi hatırlıyorum.
Kendime geldiğimde acildeydik. Serum bitince arabaya oturup sakinlikle konuştuk. Bunu bana neden yaptığını, eşine neden yaptığını vs sordum. Sessizce ağladık. Eşi için suçlu hissettiğini ama bana olan duygularından vazgeçemediğini ve beni kaybetmek istemediğini söyledi. Benimse hissettiğim tek şey öfke. İki kadına, iki çocuğa yaptığı bencilliğin bana göre affı yok. Bu arabadan ineceğim ve seni tanımamış olacağım eğer bana ulaşmaya çalışırsan en ufak bi adım dahi atarsan her şeyi, tanıştığım akrabalarınız dahil eşin anında bilir, ona göre hareket et dedim ve indim.
İlk iş anneme ve babama durumu anlattım. Çok öfkelendiler. Tam final haftamda okula gidemedim. Vize notlarım, 1 yılım boşa gitmiş oldu. Yemekten uykudan kesildim. Annem 12 saatlik yoldan geldi beni toparlamak için. Bu arada da bana başka numaralardan tabiki ulaştı. Gittiğimiz yerden resimler, dinlediğimiz müzikler gibi mesaj girişimleri oldu cevapsız bırakıp direk engelledim. Kuzeni amcası oturup konuşmak için çok ısrarcı oldu. Konuştuk ve ilk defa onu böyle gördüklerini, aşık olduğu için bir şey yapamadıklarını, çok akıl verdiklerini ama onun dinlemediğini söylediler. Benden özür dilediler. Durumu çok kötü, kendine zarar vermesinden korkuyoruz eşi de her şeyi farkında dediler. Evini benimle tanıştıktan sonra eşyalı kiralık tutmuş. Ben bu sırada enfeksiyon kapmışım 10 gün hastanede yapttım. Güvenlik refakatçi sokmasın odamıza diye de rica ettik. İkinci gün hastaneyi ayağa kaldırdı, korktuk. sakinleşmesi için görüş odasına inip onunla yüz yüze geldim. Bana sarılıp ağlamaya başladı. Elleri ayakları titriyor yüzünü ellerinin arasına alıp iyi misin diye soruyor falan. Annem daha fazla üzülmemem için müdahale etmemiş. O gidince annemde hastaneden çıktı. İş yerine gidip tüm her yeri dağıtmış. Ona vurmuş. Yan iş sahiplerine gidip bu adam öğrenci kızlarımıza göz koyuyor, bu şerefsizden bacılarınızı koruyun, ırz düşmanı diye tek tek hepsine girip konuşmuş. Gurur duydum.
Hastaneden çıkınca annem beni memlekete getirdi ama mazeret sınavı hakkım için geri geldim. Dönemim uzamasın umuduyla. Yine bana ulaşmaya çalıştı ve onu çok özlediğimi fark ettim. Kendime böyle bir şeye izin vermemek için, gerçek yüzünü asıl şimdi gör karısı öğrenince sesi kesilir, geri çekilir, daha da pısar diyerekten operatörden numara sorgulayıp eşine yazdım. Fotoraflar, mesajlar, tanıştığım akrabaları hepsini anlattım. Kim bilir ben neler duyacağım şimdi diye düşündüm sanki beklediğim andı. Bu arada kadın çok güzel, bakımlı, nazik biri. Bana teşekkür edip o anlatmaya başladı. Meğer ilk günden beri farkındaymış her gece camda oturup onu bekliyormuş, 7 aydır onunla aynı yatakta hiç uyumamış, yıldönümlerinde kadın birlikte olmak istemiş ama o reddetmiş, bir kez oturup evde kahvaltı etmemiş, anahtarı yakalamış, benimle telefonda konuşurken şahit olmuş, sabah 5te kime gidiyosun diye arkasından ağlamış yine de o bana gelmiş. Beni seninle aldattı ama seni benimle aldatmadı eli elime bile depmedi dedi. Bi gece uyurken bi kadın ismi söylediğini duymuş. Benim ismimi. Bu ayrı olduğumuz zamana geliyor. Kadında dayanamayıp annesinin evine geçmiş. Sonra oturup konuşalım bi diye tekif etmiş o ise avukat numarası atmış boşanma işlemleri için. Bunları duyunca ben neden bilmiyorum daha çok yıkıldım. Sanki ona seviyor gibi davransa, beni inkar etse daha çok kolaylaşıcaktı benim için ondan nefret etmek, sevmeden hayatıma devam etmek. O ise bana ulaşma yollarında ve eşiyse çok üzgün. Benim veremediğim neyi verdin ne yaptın nasıl davrandında bu adamın gözü kö oldu, bizi yok saydı bu duruma geldi diyor. İçim cayır cayır yanıyor. Ne hissettiğimi neyin içine düştüğümü bilmiyorum. Okulu bırakıp gidesim geliyor 1 yıl belkide 2 yıl uzadı. Sağlık durumum o kadar kötü ki bi türlü toparlayamadım. Dışarı çıkıyorum ya karşılaşırsam korkusu. Bir yandan da içten içe kendime kızdığım bazı duygular.. Böyle bir şeyin içinden nasıl sağlıklı çıkarım nasıl mental olarak normale dönebilirim bilmiyorum, sınavına giremediğim derslerden 3ünü kurtarmak için yaz okulundayım. Annem okulu bırakıp gitmediğim için beni sildi. 2 aydır hiç görüşmüyoruz maddi manevi elini benden çekti çok yalnız hissediyorum yurtta odada tek kalıyorum. Onlarsa hala ayrılar ve hala 5 dakika beni görebilmek için uzaktanda olsa her fırsatı değerlendiriyor. Nasıl kendime mukayet olabilirim/ kendime set çekebilirim önerileriniz neler?
sen artık büyüdün ama 'yaaaa affetsin ama kiiiz' diye heyecanla izleyip, bu dizilerle büyüyen bir ergene artık böyle şeyler normal gelir. Sonuçta "evli ama karısını sevmiyoooo" diye gelir böyle konu açar.
