Merhaba. Uzun zaman sonra yazıyorum. 15 aylık oğlum var 7 senelik evliyim. Oğlum üç aylıkken eşimin ablasının kansere yakalandığını öğrendik. Eşim tamamen bizi boşladı çok üzgündü. Sürekli ablasının bu hayattaki en önemli varlık olduğunu söylüyordu. İlk zamanlar acısına verdim. Ama bunun sonu yoktu. Nerdeyse iki güne bir içiyor ertesi gün tamamen uyuyordu. Ben küçücük çocukla yalnız başıma kalmıştım. Sürekli annesigike gidip kalmak istiyordu çünkü ablasıgilde ordaydı aynı şehirdeyiz bu arada. Ama ben rahat edemediğim için kalmak istemediğimi söylüyordum. Sürekli bundan tartışıp beni vicdansızlıkla suçluyordu. 6 ay kadar sabrettim neredeyse sonra içki içtiğini ailesiyle paylaştım eve yardım etmediğinide. Değişen bişey olmadı. Bu süreçte üç kez boşanmak istediğimi söyledim. Şuanki ciddi olmak üzere. Babamda üç ay önce kanser oldu ve ben çocuğumu asla ihmal etmedim. Onunla vakit geçirdim üç öğün yemeğini yedirdim. O Uyuduğunda ağladım. Sürekli annegilin sözünü dinlemeye başladı mesela biz hemen peşine çocuk düşünüyorduk ama ablası tek çocuk yeterli diye bu düşüncesinden vazgeçti. Sizce ben vicdansızlık mı yapıyorum. Oğlum beni suçlar mı sabretseydin diye çok üzülüyorum