- 10 Ocak 2020
- 29
- 16
Merhaba arkadaşlar. KK Forumunu uzun zamandır takip ediyordum ancak, resmen bugün aktif olmaya başladım. İlk yazımı da 'güçlü bir kadın' teması ile yazmak istedim. Bir kusurum olursa şimdiden affola :)
Genç yaşıma rağmen bu zamana kadar hayatımda birçok şeyi tecrübe ettim. Maddi manevi yokluğu da varlığı da dibine kadar yaşadım, iyinin en iyisini de, kötünün en kötüsünü de gördüm. Eğitim hayatımda, hedeflerime giden yolda eleştirilere maruz kaldım, başarısızlıklar, aksilikler her daim beni yolun sonunda bekler oldular, en sevdiklerimi kaybettim, aylarca kendime gelemedim. Özellikle hayatımın öyle bir dönemi oldu ki, maddi yokluk mu dersiniz, güvendiğiniz her şeyinizi verdiğiniz adamın sizi yarı yolda bırakması mı dersiniz, eğitimime devam edememe mi dersiniz, sağlık sorunları mı... bildiğiniz kuyunun dibini görmüş ve çıkamıyordum. 1 yıl boyunca hayatımda mutlu olduğum zamanlar sayılı olmuştur, çöp denilecek bir yıl yaşamıştım. Yaşadıklarımı belli etsem insanlar benden sıkılıyorlar, enerjilerini düşürdüğüm için görüşmek istemiyorlardı, en ufak bir şeyden kavgalar çıkarır hale gelmiştim, patlamaya hazır bir bomba gibiydim. Savaşım insanlarla değildi oysa, savaşım kendimleydi. Kendimle verdiğim savaşı dışarı yansıtıyordum ve bu yavaş yavaş arkadaşlarımı, sevdiğimi, ailemi kaybettiriyordu bana.
Üniversite sınavına girdim, yerleşemedim, o ekranda gördüğüm yazı ile her şey somut gerçekliğiyle sonunda bir tokat gibi çarpmıştı suratıma.
'YENİLDİN' 'BİR KEZ DAHA YENİLDİN' 'YİNE BAŞARAMADIN' 'KIZIM, YİNE KAYBETTİN' 'HER ŞEYİ, HERKESİ YİNE KAYBETTİN'
Hem psikolojik hem de mental açıdan tekrar çökmeye başladığımı hissediyordum. Bir şeyleri başaramamanın, insanlarla ilişkilerimin kötüye gitmesinin, bazı eksikliklerimi hissetmenin de etkisi ile olduğumdan daha beter oldum. Kimseye bu halimden, hissettiklerimden bahsetmiyordum tabi. Psikiyatriye randevular alır her seferinde iptal ederdim, belki randevuya kadar düzelirim diye. İlaçlara başlamak istemiyordum çünkü sevdiğim adamdan biliyordum, o ilaçlar insanı mahvediyordu.
Düzeldim mi? hemen değil :) Ancak, şimdi diyorum ki, iyi ki ilaç muhabbetlerine falan bulaşmamışım. İnsanın en etkili ilacı kendisidir arkadaşlar, bunu bir kez daha fark ettim.
O dönemde insanlardan kendimi iyice soyutladım. Kısmen yalnızdım. Ben de artık değişmeye karar verdim, bir yerden başlamalıydım değil mi? Hedeflerimi yeniledim; öncelikle sevdiğim bölümü kazanacaktım, motorsikletimi alıp boş vakitlerimde doğaya açılacak, yeni yerler keşfedecektim, belki yalnız bir kadın olacaktım ama, önemli değildi çünkü bu süreçte yalnızlığa da alışmıştım. :) Yeniden kitaplar okumaya başladım. YouTube'da ilgi alanlarıma hitap eden videolar izlemeye sardım. Üniversite sınavına eksiklerimi tespit ederek, onlara ağırlık vererek çalışma kararı alıp , hedeflerimden beni hiçbir başarısızlığın yıldıramayacağını, aksine başarısız olduysam bir şeyleri deneyip çabaladığımı ve bunun da bir başarı olduğunu söyledim kendime. Aksi, sinirli, gergin bir insandım ve bunu değiştirmem gerekiyordu. Çünkü sevdiklerimi de böyle kaybettim. Artık daha sakin, duygularına hakim olan, bir şey söylerken üzerinde sağlam düşünen, içindeki her şeyi dışa vurması gerekmeyen bir kadın olmaya karar verdim. Sürekli bir şeyleri sorgulamaya başladım; psikolojik araştırmalar, felsefi düşünceleri incelemeye başladım. Eskiden bir süre bale yaptım, yakın zamanda yeniden baleye başlayacağım.
Bir şeylerin değiştiğini önce kendi içimde sonra da etrafımda fark ettim. Ailemle ilişkilerim düzeldi, sevdiğim adam ile daha sağlam ve güzel bir ilişkiye başladık ve kendime olan özenim, saygım arttı. Ve artık içimde hissettiğim tek şey HUZUR. İçinizde her ne hissediyorsanız her ne yaşıyorsanız, hiç önemli değil. Sizi sizden başka hiç kimse kurtaramaz, iyileştiremez, güçlü kılamaz. Sağlam bir psikoloji sizi güçlü bir kadın yapar, öncelikle kendi gözünüzde sonra çevrenizde...Sağlıcakla ve huzurla kalın...
Genç yaşıma rağmen bu zamana kadar hayatımda birçok şeyi tecrübe ettim. Maddi manevi yokluğu da varlığı da dibine kadar yaşadım, iyinin en iyisini de, kötünün en kötüsünü de gördüm. Eğitim hayatımda, hedeflerime giden yolda eleştirilere maruz kaldım, başarısızlıklar, aksilikler her daim beni yolun sonunda bekler oldular, en sevdiklerimi kaybettim, aylarca kendime gelemedim. Özellikle hayatımın öyle bir dönemi oldu ki, maddi yokluk mu dersiniz, güvendiğiniz her şeyinizi verdiğiniz adamın sizi yarı yolda bırakması mı dersiniz, eğitimime devam edememe mi dersiniz, sağlık sorunları mı... bildiğiniz kuyunun dibini görmüş ve çıkamıyordum. 1 yıl boyunca hayatımda mutlu olduğum zamanlar sayılı olmuştur, çöp denilecek bir yıl yaşamıştım. Yaşadıklarımı belli etsem insanlar benden sıkılıyorlar, enerjilerini düşürdüğüm için görüşmek istemiyorlardı, en ufak bir şeyden kavgalar çıkarır hale gelmiştim, patlamaya hazır bir bomba gibiydim. Savaşım insanlarla değildi oysa, savaşım kendimleydi. Kendimle verdiğim savaşı dışarı yansıtıyordum ve bu yavaş yavaş arkadaşlarımı, sevdiğimi, ailemi kaybettiriyordu bana.
Üniversite sınavına girdim, yerleşemedim, o ekranda gördüğüm yazı ile her şey somut gerçekliğiyle sonunda bir tokat gibi çarpmıştı suratıma.
'YENİLDİN' 'BİR KEZ DAHA YENİLDİN' 'YİNE BAŞARAMADIN' 'KIZIM, YİNE KAYBETTİN' 'HER ŞEYİ, HERKESİ YİNE KAYBETTİN'
Hem psikolojik hem de mental açıdan tekrar çökmeye başladığımı hissediyordum. Bir şeyleri başaramamanın, insanlarla ilişkilerimin kötüye gitmesinin, bazı eksikliklerimi hissetmenin de etkisi ile olduğumdan daha beter oldum. Kimseye bu halimden, hissettiklerimden bahsetmiyordum tabi. Psikiyatriye randevular alır her seferinde iptal ederdim, belki randevuya kadar düzelirim diye. İlaçlara başlamak istemiyordum çünkü sevdiğim adamdan biliyordum, o ilaçlar insanı mahvediyordu.
Düzeldim mi? hemen değil :) Ancak, şimdi diyorum ki, iyi ki ilaç muhabbetlerine falan bulaşmamışım. İnsanın en etkili ilacı kendisidir arkadaşlar, bunu bir kez daha fark ettim.
O dönemde insanlardan kendimi iyice soyutladım. Kısmen yalnızdım. Ben de artık değişmeye karar verdim, bir yerden başlamalıydım değil mi? Hedeflerimi yeniledim; öncelikle sevdiğim bölümü kazanacaktım, motorsikletimi alıp boş vakitlerimde doğaya açılacak, yeni yerler keşfedecektim, belki yalnız bir kadın olacaktım ama, önemli değildi çünkü bu süreçte yalnızlığa da alışmıştım. :) Yeniden kitaplar okumaya başladım. YouTube'da ilgi alanlarıma hitap eden videolar izlemeye sardım. Üniversite sınavına eksiklerimi tespit ederek, onlara ağırlık vererek çalışma kararı alıp , hedeflerimden beni hiçbir başarısızlığın yıldıramayacağını, aksine başarısız olduysam bir şeyleri deneyip çabaladığımı ve bunun da bir başarı olduğunu söyledim kendime. Aksi, sinirli, gergin bir insandım ve bunu değiştirmem gerekiyordu. Çünkü sevdiklerimi de böyle kaybettim. Artık daha sakin, duygularına hakim olan, bir şey söylerken üzerinde sağlam düşünen, içindeki her şeyi dışa vurması gerekmeyen bir kadın olmaya karar verdim. Sürekli bir şeyleri sorgulamaya başladım; psikolojik araştırmalar, felsefi düşünceleri incelemeye başladım. Eskiden bir süre bale yaptım, yakın zamanda yeniden baleye başlayacağım.
Bir şeylerin değiştiğini önce kendi içimde sonra da etrafımda fark ettim. Ailemle ilişkilerim düzeldi, sevdiğim adam ile daha sağlam ve güzel bir ilişkiye başladık ve kendime olan özenim, saygım arttı. Ve artık içimde hissettiğim tek şey HUZUR. İçinizde her ne hissediyorsanız her ne yaşıyorsanız, hiç önemli değil. Sizi sizden başka hiç kimse kurtaramaz, iyileştiremez, güçlü kılamaz. Sağlam bir psikoloji sizi güçlü bir kadın yapar, öncelikle kendi gözünüzde sonra çevrenizde...Sağlıcakla ve huzurla kalın...
