biraz eski konularına baktım şimdi az çok tahmin edebiliyorum içinde bulunduğun ruh halini, hatta tahmin etmek değil, bilmek diyelim biz buna...
çünkü ben de 2 hatta işler içinden çıkılamaz hale gelene kadar rahat bi 3 sene önce böyleydim. çalışıyorum maaşım var fakat tek maaş asla bir çocuk ve bekar anneye yetmez, kira var bir ton borç var arkanda destek olacak bir tane aile üyesi yok, ihanet, şiddet, alkol bağımlılığı, kumar sürekli hacizler gelmesi yani ne ararsan hepsi var..
ve o dertten stresten düşünmekten kilo vermeyi o kadar iyi biliyorum ki 43 kilolara kadar düşmüştüm, beynimde kist çıktı düşünmekten, iğrenmekten, sevmemekten, sevgisizlikten, sıkıntıdan, borçtan harçtan, kimsesiz olduğunu düşünmekten...
ama arkadaşım öncelikle sakın ne olursa olsun kim için olursa olsun hayatından vazgeçmeyi, bunu kendin yapmasan da kurtulmak için ölmeyi istemeyi aklından çıkar. yaşamak nefes almak çok güzel bir nimet. kaldı ki senin de bir evladın var..
sıkıntıların hepsi geçici ve hepsi biz insanlar için, biliyorum şu an bunlar hava cıva geliyo sana. içinden çıkmak için daha somut şeylere ihtiyacın var ama, inan ben de yaşadım. hem de (kendimce tabii) o kadar ağır yaşadım ki, şu an 0 borcum, oğlumun bütün ihtiyaçlarını eksiksiz karşıladığım, kira da olsa oğlumla huzurlu olduğum başımızı soktuğumuz yuvamız var. bazen bazı güzel şeylerin olması için öncesinde büyük sıkıntılar çekmemiz gerekebiliyor...
istediğin zaman, bana yazabilirsin özelden. seni tanımıyorum ama konuşmak destek olmak isterim.
daha neler var 
