Ah insan kendi başına gelmeyince insanların hayatındaki stresi hiç anlamıyormuş. Acilde yoğun bakıma ya da morga birilerini yollarken dışarda aileleriyle hiç empati kurmuyorduk. Artık çok korkuyorum hastaneye geri dönünce ya çok fazla empati kurarım diye. Annemin ağzının içine bakıyorum hadi artık iyileş diye. Allaha şükür evet yayılmadı doktor demişti zaten yayılmış olsaydı benimle görüşemezdiniz onkolojiye giderdiniz dedi. Annemi güçsüz, gülmeden görmek bana çok dokunuyor evde ses yok. Annem bana cidden çok güçmüş onunla televizyon izlemek bile sesmiş evde şimdi televizyon açık ama ses yok gibi. Hem annemi kaybetme korkusu hem çaresizlik hepsi üst üste geldi.
sadece empati yapmaktan, o kişileri anlamaktan bahsetmiyorum
yarın bir gün gerçek çalışan olacaksınız.
takıntılı hasta yakınları olacak, küfreden, laf anlamayan, tekrar tekrar aynı şeyleir soran vs. hasta olacak ve onunla başa çıkması gereken tek çalışan siz olacaksınız mesela yeri gelecek, bi sürü sorunlu mesai arkadaşınız olacak, bi sürü şeye susacaksınız, sorumlunuz kankasını kayıracak siz saçma bölümlerde saçma saatlerde çalışacaksınız... nöbetten çıkacaksınız manyağın biriyle markette, yolda, otobüste takışacaksınız. yangın, zehirlenme, deprem, sel, aile katliamı gibi olaylarda günlerce stres altında çalışacaksınız... "stres yönetimi" dediğim şey sizin mesleğinizde sadece ölen hasta görmek değil...
ve 10 gün anneniz için kısa bir süre.
sakin olun.
lütfen neşelenmeye çalışın.
annenize de yüklenmeyin kendinize de
evet, hava soğuk.
dışarı da çıkılmıyor
ama ne biliyim kek mek yapın
anneniz severse güzel bir dantel işleme ya da müzik bulun internetten ona gösterin, yaz günleri için planlar yapın. yeni diziler filan bulun. birlikte izleyin. burç yorumu, rüya yorumu okuyun, tarot falı açın, puzzle yapın. evde yorucu olmayan bişeyler bulun ne biliyim.
benim annemin de hastalığı çok kötüdür
COVID zamanı biz annemle ben ikimiz birlikte hasta olduk, aileden başka kişiler evde değildi o esnada (görevdeydiler vs.) biz hastayız diye de gelmediler ki onlara da bulaşmasın.
ikimizin de kronik hastalıkları var
ve pek çok kişiyi covidden kaybetmiştik hastalığın ilk yazında, hiçbirinin cenazesine de gidememiştik tabi, yasaktı (memlekettydiler)
biz yaz sonu hasta olduk annem direkt ben ölcem psikolojisine girdi
ne yemek yiyordu
ne yüzü gülüyordu
ben kendim hastayken kalkıp ona yemek ve şaklabanlık yapıyordum üstünü filan değiştiriyordum
yok asla yediremiyordum bişey vs.
sonra bi gün çıldırdım. bak dedim ben de hastayım, ölmedik. güzelce bakıcam, sen de koyvermiyceksin, iyileşcez. bana neden bunu yapıyorsun falan filan
aaa kadın 5 dk. sonra yemek yer oldu. akşama baya toparladı...
çünkü baktı ben yakıyorum devreleri, az kalmış!
sizin de bu yaşadıklarınız büyük oranda psikolojik ve şu anda ne kendinize ne annenize iyi bir şey yapmıyorsunuz.
sizi ne kendinize getirir bilemeyiz, tanımayız etmeyiz. ama kendinize gelin, rica ediyorum.
annenize de biraz zaman tanıyın. Allah şifa versin.