- 3 Ocak 2023
- 7
- 1
- 6
- 28
Kızlar merhaba. Nereden başlasam bilemiyorum.
Henüz 7 aylık evliyim ve yaşadığımız yer çalışma anlamında çok tercih olan bir yer değil. Ön muhasebe biliyorum diye düğünden sonra yeni evime yakın bir yerde muhasebede işe başladım. İşe başlamak zorundayım, canım eşime yardımcı olmam lazım çünkü çok borca girdik. Kira uygun olsun diye resmen köy gibi bir yerde oturuyoruz, hiç alışık değilim. Patronumun bakışlarından başlarda rahatsız olmuyordum, daha yeniyim ve sanırım halimi tavrımı izliyor diyordum. Muhasebede 2 kişi çalışıyoruz, ama toplamda 50 kişilik bir iş yeri. Daha ikinci aydan beni mesai bırakıp herkesle mesai bitince çıkış yapıp yarım saat sonra geri geliyor birlikte çalışıyorduk. Dediğim gibi yeniyim iş öğretiyor diye düşündüm hep. Korkuyorum kameraları bir tek kendisi izleyebiliyordu. Ben mesai kalmak istemiyorum, zaten gerek de yok açıkcası ben işlerimi yetiştirebiliyorum dediğimde sana mı soracağım diye bir tavırla karşılaşıyordum. Aklınca benimle kedi fare oynayıp pis pis gülüyor. Geçen hafta odasına çağırdı ve bana özel sorular sordu, çocuk istiyor musun falan. Ben işten mi çıkarıcak acaba diye endişelenerek (ki işten çıkarması söz konusu olamaz, çalıştığım halde anca yetiyoruz) hayır çocuk düşünmüyoruz, en azından 2 sene dedim. Sonra bana benim senin gibi eşim olsa ben hemen çocuk yapardım, bu güzellik çoğalmalı falan gibi klasik zampara cümleleri kurdu. Her fırsatta sen buradaki kadınlar gibi değilsin, senin yürüyüşün bile farklı vesaire gibi cümleler kuruyordu ara ara. Hatta muhasebede çalışan diğer kızın yanında diyor bir de, sanırım o ikisi arasında da bel altı muhabbetler çok dönüyor, zaten kaşları gözleri ayrı oynuyor. Çok asabım bozuluyor, buradaki insanları küçümsediğimden söylemiyorum ama ben İstanbul'da doğup büyüdüm, böyle bir saçmalıkla karşılaşmadım. Küçük yer herkes aile gibidir diyorsun bir bakıyorsun kimin eli kimin neresinde belli değil
Henüz 7 aylık evliyim ve yaşadığımız yer çalışma anlamında çok tercih olan bir yer değil. Ön muhasebe biliyorum diye düğünden sonra yeni evime yakın bir yerde muhasebede işe başladım. İşe başlamak zorundayım, canım eşime yardımcı olmam lazım çünkü çok borca girdik. Kira uygun olsun diye resmen köy gibi bir yerde oturuyoruz, hiç alışık değilim. Patronumun bakışlarından başlarda rahatsız olmuyordum, daha yeniyim ve sanırım halimi tavrımı izliyor diyordum. Muhasebede 2 kişi çalışıyoruz, ama toplamda 50 kişilik bir iş yeri. Daha ikinci aydan beni mesai bırakıp herkesle mesai bitince çıkış yapıp yarım saat sonra geri geliyor birlikte çalışıyorduk. Dediğim gibi yeniyim iş öğretiyor diye düşündüm hep. Korkuyorum kameraları bir tek kendisi izleyebiliyordu. Ben mesai kalmak istemiyorum, zaten gerek de yok açıkcası ben işlerimi yetiştirebiliyorum dediğimde sana mı soracağım diye bir tavırla karşılaşıyordum. Aklınca benimle kedi fare oynayıp pis pis gülüyor. Geçen hafta odasına çağırdı ve bana özel sorular sordu, çocuk istiyor musun falan. Ben işten mi çıkarıcak acaba diye endişelenerek (ki işten çıkarması söz konusu olamaz, çalıştığım halde anca yetiyoruz) hayır çocuk düşünmüyoruz, en azından 2 sene dedim. Sonra bana benim senin gibi eşim olsa ben hemen çocuk yapardım, bu güzellik çoğalmalı falan gibi klasik zampara cümleleri kurdu. Her fırsatta sen buradaki kadınlar gibi değilsin, senin yürüyüşün bile farklı vesaire gibi cümleler kuruyordu ara ara. Hatta muhasebede çalışan diğer kızın yanında diyor bir de, sanırım o ikisi arasında da bel altı muhabbetler çok dönüyor, zaten kaşları gözleri ayrı oynuyor. Çok asabım bozuluyor, buradaki insanları küçümsediğimden söylemiyorum ama ben İstanbul'da doğup büyüdüm, böyle bir saçmalıkla karşılaşmadım. Küçük yer herkes aile gibidir diyorsun bir bakıyorsun kimin eli kimin neresinde belli değil