Kimse yok mu buralarda? Çok kötüyüm. Her sabah uyandığımda kendimi mutsuz hissediyorum, gülmek bile istemiyorum. Sevinçlerim 10 dakikadan fazla sürmüyor. Yemek yiyemiyorum, midem bulanıyor boş boş öğürüyorum. Sabahları çarpıntı ile uyanıyorum. Sürekli ağlamak istiyorum ama ailem de benden bıktı artık ağladığımı görünce sinirleri bozuluyor. Kendime işkence yapıyorum. Eşim şu an yok ama o geldiğinde ne olacak? Ben ruh gibiyim. Hiçbir şey yapacak halim yok. Ne yemek, ne hoş sohbet. Bakımsızlaştım, kaşlarımı bile aşdırmadım. Yüzüme bakmak istemiyorum..
Offff... çok bunaldım çok. İçimden bağırmak geliyor böyle haykırmak. 8. Haftadayim baş edemiyorum. Doktora gitsem ilaç da vermezler, ilaçlık mıyım onu da bilmiyorum.