arkadaşlar aranıza benide alın,çok duygulandım yazılanları okuyunca,aynı kaderi paylaşıyoruz şuan ama ben sabretmekten yanayım,gizli gizli çok ağlıyorum,aklımdan çıkaramıyorum ama ne yapim biz elimizden geleni yaptık buraya kadarmış diyip kaderime boyun eğiyorum.
bi çağrısı gelse,yada bi mesajı,yada özledim deyip bi arasa sanki dünyalar benim olucak,
ona geri dönmem imkansız ama bunlar acımı hafiflaticek,yaramı sarıcak,
üzüldüğüm beni bu kadar çabuk unutması,sanki hiç hayatına girmemişim gibi davranması,
ağlamamın,üzülememin tek sebebi bu...
ama kızlar güçlü olun,yanlız kalmamaya çalıın,çıkın gezin tozun,inanın çok faydası oluyor.
ama ne olursa olsun dönücğini biliyorum,ama onun için çok geç olmuş olcak..
.
