D
destinaber
Ziyaretçi
-
- Konu Sahibi destinaber
- #241
amın canım:Saruboceq:
yapmıssın bende sana msj attım :sm_cool:
ay okadar sevındım kı cok mutlu oldum ya kaydirigubbakcemile3
ısallah bundan sonrası hep ıstedıgınız gıbı gıder
dogru demıssın hıc bıse bızım ayarladıgımız gıbı olmuyo
dedıgın gıbı bızede bı umut olsun ısaallh bızde senın kadar sansşlı oluruz kaydirigubbakcemile
mutlulugunuz daım olsun hıc eksılmesın:Saruboceq:
Şanslı olup olmadığımızı zaman gösterecek. Aslında şans demek de pek doğru gelmiyor bana. Çünkü eğer tekrar edersek daha önceki yanlışları, bu ne tek başıma benim ne de onun hatası olacak. Karşılıklı, birbirini doğuran hatalar olur yine.
Hep hayırlısı ise olsun diye dua ediyorum. Biten ilişkimiz boyunca da zaman zaman böyle dua ettim. Ama dua etmenin yanı sıra bizim de bir şeyler yapmamız gerekmiyor mu arkadaşım? Yoksa oturduğumuz yerden, kılımızı kıpırdatmadan, beynimizi yormadan her şeyin iyiye gitmesini beklemek biraz hayalcilik olmaz mı?
Sorunumuz ne ise, saplantı yapmadan, sakin bir şekilde sorunun ne olduğunu, kaynağını, bunu çözmek için bir şey yapıp yapamayacağımızı, yapabilirsek sürdürüp sürdüremeyeceğimizi, sevdiğimiz insanın da bu arada yapıcı bir şeyler yapıp yapmadığını düşünmeli ve harekete geçmeliyiz belki de, öyle değil mi? a.s.
Ama her şeye hazırlıklı olarak. Hayatta neyin garantisi var ki?
Şanslı olup olmadığımızı zaman gösterecek. Aslında şans demek de pek doğru gelmiyor bana. Çünkü eğer tekrar edersek daha önceki yanlışları, bu ne tek başıma benim ne de onun hatası olacak. Karşılıklı, birbirini doğuran hatalar olur yine.
Hep hayırlısı ise olsun diye dua ediyorum. Biten ilişkimiz boyunca da zaman zaman böyle dua ettim. Ama dua etmenin yanı sıra bizim de bir şeyler yapmamız gerekmiyor mu arkadaşım? Yoksa oturduğumuz yerden, kılımızı kıpırdatmadan, beynimizi yormadan her şeyin iyiye gitmesini beklemek biraz hayalcilik olmaz mı?
Sorunumuz ne ise, saplantı yapmadan, sakin bir şekilde sorunun ne olduğunu, kaynağını, bunu çözmek için bir şey yapıp yapamayacağımızı, yapabilirsek sürdürüp sürdüremeyeceğimizi, sevdiğimiz insanın da bu arada yapıcı bir şeyler yapıp yapmadığını düşünmeli ve harekete geçmeliyiz belki de, öyle değil mi? a.s.
Ama her şeye hazırlıklı olarak. Hayatta neyin garantisi var ki?
canım tekrar kutlarım...dogru dua edıp oturup beklemeklede olmuyor...
bırazda mucadele etmek gerekıyor.en azından kendımız ve ıcımızdekı sorunlar ıcın..
sorunları cozerkende sakın kırmadan sorunun ozune ınmek gerekıyor..
her harfınde kelımesınde haklısın..
dusuncekerın ve sevgın ıcın verdıgın emek caba ve mucadele ısallah gelecekte sana mutluluk olarak donuş yapar
tabılı hayat bızlere ne sunacak bılemeyız herseye hazırlıklı olmalıyız dogru
ısallah guzel dusunelım guzel olsun canım
ısallah aynı seylerı yasamadan hersey yolunda gıder bu sızın elınızde olabılır
zor gunlerı dusunup bu gunlerın kıymetını bılmek gerekır
tabıkı oturdugumuz yerden hıc bı ıstegımız gerceklesmez amaa yapacagını yaptıysan artık elden bıse gelmıyosa malesefuzulerek beklıyosun ıste benım guıbı
hayatta hıcbı seyın garantısı yok bunu ben cok ıyı anladım hıc bıseye jkımseye guven yok
herseyın hayırlısı bızımde hakkımızda en hayırlısı olsun mutluluklar
arkadaşlar belki bu başlık altında da yazmışımdır daha önce ya da siz diğer konularda yazdıklarımdan biliyorsunuzdur. Ben daha 19 yaşındayken evlenmiş 20 yaşında da ayrılmıştım. O zaman ayrılma noktasına getiren sorunlar, olaylar çok farklıydı. Zamanla düzelemeyecek şeylerdi. Aile yapısı, yetiştirilme tarzı, geçmiş yaşantılar sorunlara sebep oluyordu. Büyük aşktı, herkesin imrenerek izlediği. Ancak aşktan başka hiçbir şey yoktu. Aşk demek de yanlış belki bu noktada kendi sözlüğüme göre söylüyorum yanlış anlamayın. Belki aşk vardı ama o cicim ayları geçince iki insanı bir arada tutacak sevgi-saygı yoktu. Yukarıda saydığım nedenlerle. 1 yıllık bir beraberliğin sonunda alınmış bir karardı. 6. ayda boşanmam gerektiğini anlamış ama okulun bitmesini beklemeyi düşünmüş 12. ayda daha fazla bu şekilde yaşarsam ruhumda onarılamayacak izler kalacağını anlamıştım.
O zaman ikinci bir şansı vermedim karşımdaki insana. Çünkü buna değecek bir duygu zerresi bile kalmamıştı. Aynı evde yaşamanın ve 2 yıldır beraber olmanın alışkanlığı dışında. Zaten dediğim gibi sorunlara neden olan şeyleri iki kişinin düzeltmesi imkansız olmakla birlikte, o kişiyle evlendikten sonra birbirimiz tanımıştık. Çok kısa bir süreyi beraber geçirmiştik çünkü.
Geçmişte yaşadığım o olaydan (her ne kadar o kişiyle zaten düzelecek bir durum ihtimali olmasa da) aldığım ders: sevgiyi bitirdikten sonra, artık sevgiden eser kalmayınca bir dahayı düşünmüyor insan.
Bu defa 3 yıla yakın zamandır tanıdığım, birçok farklı alanda davranışlarını gözlemlediğim, arkadaş çevrelerimizle de uyumlu olduğumuzu gördüğümüz, aynı dili konuştuğumuzu fark ettiğimiz, yetiştirilme tarzı,aile yapısı benimkine benzeyen, vicdanı olan bir insana karşı olan duygularım da karışıklıklar yaşamaya başladım. Önce içime kapandım, sonra ayrılmayı teklif ettim. Tabii ben hiçbir şeye isyan falan etmediğim için karşımdaki insan ayrılığa sebep olacak bir sorunumuz olmadığını düşünüyordu. Oysa ki vardı. Çünkü ben duygularımın değişmeye başladığını, sinyal verdiğini hissediyordum.
Bu sevgiye saygı duymalıydık. Ya beraber ya ayrı. Bu nedenle ben de içime kapalı kalmaktan sıyrılıp tepki verdim. Ben tepki verince o da yeri geldi kırıldı, yeri geldi üzüldü. Sonuçta o da bir şeylerin yolunda gitmediğini gördü ve karşılıklı olarak ayrılma kararı aldık. Aslında ara vermeyi teklif etmesine rağmen, daha önce ben böyle bir teklifte bulunduğumda kendisi bunu saçma bulduğu için(çünkü o zaman sorun olduğunu düşünmüyordu) ben de inat mı diyeyim gurur mu, kabul etmedim ve ayrıldık.
1,5 ay boyunca olanları biliyorsunuz.
Şimdi ise beraberce göreceğiz, akıllanıp akıllanmadığımızı. Tabii ki yine yeri gelecek tartışacağız, alınacağız(ama çok daha az eskiye göre) belki küseceğiz (birkaç saat sengözlerimebaksanab ) Belki mutlu olacağız, sevgimize layık olduğu değeri vereceğiz; belki de hiç aklımıza gelemeyecek şekilde üzüleceğiz, çok kötü bir şekilde ebediyen ayrılacağız.
Ama pişman olmayacağız Yaşanması gereken yaşanacak. Tıpkı yıllar önce kısa süren evliliğim gibi. O zaman sadece çevremden etkilenip vazgeçseydim, hala ona aşıkken, ömür boyu her mutsuzluğumda "keşke onunla evlenseydim" diyebilirdim.
Ama bu demek değil ki, herkesin söylediğini bir kenara bırakın, kafanızın dikine gidin. Herkesin hikayesi farklı. Lütfen sorunlarımızı iyi tahlil edelim.a.s.
oyle guzel yazıyosunkı oylece okuyorum beklıyorum ne yazmıssın dıye
cok guzel ıfade edıyosun ve her cumlede kendımden bıse buluyorum
( keske onunla evlenseydım )bunu ılerde soyleme ıhtımalı oyle kotukı
ıste en ıyı sen anlıyosun bızı
ama napıyım soyle
napabılırım
adam babanı ıkna et dedı bıdaha bıse yok
bende yoruldum o yorulduysa
bazenumursamıtorum ama bazen hayatımda baskasının gırebılcegı benı cok acıtıyo
ılerde pısman olmaktan korkuyorum hemde cok fazla
ama ben ona dedım elımden geldıgı kadar yanında oldum son konustugumuzda ama ben beklıyorum artık o bıraz dınlensın
belkı baya uzun surucek bu ve belkı ıkımız ıcın cok gec olucak ama artık bendend bukadar :çok üzgünüm:
aklım karısık konu acıp arkadaslara sormak ıstıyorum uykum yok agladım yıne
ya ben unutmaya calısırken 2 saat kadar once tel acıp aklımı karıstırdı
ooooooofffffff yaaaaaaaaaa
arkadaşım bu mesajını görünce acaba ayrılma nedeninizin yazdığı bir konu başlığı var mı diye aramaya çalıştım senin profilinden gönderdiğin mesajlardan ancak bulamadım.
benim yazdıklarımda kendinden ve ilişkinden birçok şey bulduğunu düşünerek yazıyorum.
aklını hala karıştırabiliyorsa, birbirinize saygıyı yitirmediyseniz(hala sevdiğinizi düşünüyorum zaten) birbirinize bir şans daha veremez misiniz?
sevdiğin askerde miydi? bu da sizi etkilemiş olabilir mi? ne hissediyorsun şu anda?
sağ ol arkadaşım, ben hep yazmakta bulmuşumdur çareyi, konuşacak kimsem olmadığında yanı başımda ve içimdekileri mutlaka dökmem gerektiğinde. konuşmada bu kadar başarılı değilim sanırım
daha önce 6-7 yılın sonunda evlenen bir arkadaşımdan bahsetmiştim sanırım. Onun da babası istemiyordu, ama onlar sevgilerinden vazgeçmediler. defalarca ayrılıp barıştılar. birbirlerinden vazgeçemeyecekleri anladılar. arkadaşım sevdiği insana hep destek oldu. o yapsın diye beklemedi. evde de annesi ara bulucuydu bu konuda sağ olsun. birbir aştılar engelleri ama sabırla.
şu anda okuduğumuz kitaptan bahsetmiştim. erkeklerin kendilerine güvenilmediğinde tüm güçlerini kaybettiği yazıyor. çok doğru bir tespit. düşününce sen de fark edersin. aslında ben erkek değilim ama ben olsam ben de öyle olurum diye düşünüyorum.
Düşünsene, bir erkeği seviyorsun ve annesi "asla olmaz" diyor. sen ne hissederdin. sevginden eminsen ki emin olduğunu düşünüyorum. bu konuda lütfen ona anlayış göster. dedenin bile karşı olmadığını, artık babanın inadı yüzünden pes etmek üzere olduğunu hatırlıyorum, yanlışsa düzelt lütfen.
onun için çok daha zor olduğunu unutma lütfen, düşün: istenmeyen o! değersiz görülen o! bir şekilde gururu kırılan o!
dediğin gibi zaman vermen belki de en iyisi şu anda.
bir şey sormak istiyorum. mesela benim arkadaşımın babası bazı şartlar koşmuştu. çocuk da bu konularda kendini geliştirdi. arkadaşımın babası da bu çabaları gördü.
babanın kusur bulduğu şeyler nedir? bu konuda senin de desteğinle ve zamanla sevdiğin de belki babanın gözüne girebilir. ne dersin?sengözlerimebaksanab
Acınızı anlıyorum...
Ama sizde inanın birgün bunların hepsi geçicek...
Zaman kanayan yaranıza ilaç gibi basıcak...
Evet belki asla tam olarak yok olmicak...
Ama eskisi gibi can yakmıcakda...
Allah yardımcınız olsun...
Hayırlısı için dua edin...
Demekki hayırlısı böyleymiş deyin...
Üzülmemeye çalışın...
keske boyle ayrılıklar ve uzuntuler olmasa ama oluyor
ayrılık olucaksa ne kadarda ugrasırsan ugras olmuyor
dedıgın gıbı hayırlısı canım saol