Özgüvensizlik

Kızlar merhaba. Ben 18 yaşındayım. Önceleri çok özgüvensiz bir insandım. Liseden sonra özgüvenim birazda olsa yerine geldi. Aslında özgüvensiz değilim. Yani biri benle iletişime geçti mi asla utanmıyorum çekinmşyorum konuşurken kız erkek farketmiyor. Ama okula gidiyorum bu arada. Sınıf ortamında hiçbir zaman o arladaş grubu olan tayfadan olamadım. Yani iletişim konusunda özgüvensiz değilim yaptığım hareketlerden utanmıyorum. Sadece insanlarla aramda sanki görünmez bir şey var. Mesela bir ortama girdiğimde bana bakışları beni çok rahatsız ediyor. Ya da sürekli sanki yanlış bir şey yapmışım orada olmamam veya konuşmamam gerekiyormuş gibi. Ya bilmiyorum normalde sınıfta asla konuşmayan başka kızlar konuştuğunda samimi tepkiler alıyor kız ama ben yapınca bu ( ondan daha özgüvenli bir şekilde yapıyorum) asla öyle olmuyor. Ya sanki ben bir şey söylediğimde bir karşılık vermemeleri gerekiyormuş gibi davranıyorlar. Bilmiyorum çok saçma. Bir de ben olmam gereken kilodan daha zayıfım. Mesela bir ortama girdiğimde olsun böyle bakışlar üstüme geldiğinde hani olur ya bazıları şey der of çok güzelim bana bakıyorlar diye. Bende direk aklım zayıf olduğum için mi bakıyolar acaba falan oluyor. Ki sadece yüzüme bakıyolar ama ben onu da şöyle düşünüyorum kesin yüzüm çok zayıf. Sınıftada öyle. Ne bileyim ne kadar özgüvenli olursam olayım insanlar sanki benimle konuşurken çekiniyorlarmış gibi davranıyorlar. Tahtaya kalktığımda vsaire böyle normalde konuşurlarken susuyorlar falan. Ne bileyim kafayı sıyırıcam. Düşüncelerini merak ediyorum. İnsanların ben konuşurken tuhaf davranmaları hoşuma gitmiyor.

Merhaba, seni çok iyi anlıyorum. Bu problemi ben de yaşadım, özellikle bir bakışı bir cümleyi kendinde eksik gördüğün şeyle doldurmak çok yaptığım bir şeydi.Bence bu, kendinde bulduğun eksikliklerden kaynaklı ve bu eksiklik her zaman barışman gereken bir şey olmayabilir de.Kendindeki zayıflıktan rahatsizsan kilo almak ve istediğin fizikte olmak sana hem ozguven verecek hem de kendin için,kendinde eksik bulduğun bir noktayı düzeltmis olacaksin. Bu noktada kendinle barışma denen şey,o şeyi olduğu gibi kabul etmek ve hiçbir değişim yapmamak değil bence.Yani bu durumu nasıl anladığımız da önemli. Ben de senin gibiydim, üniversite hazırlık dönemimde çok kilo vermiştim stresten yemek yemiyordum çok.Sonra üniversiteye gectigim yil zamanla bu kilo durumu beni rahatsız etti,bakışlar karşısında kendim tetikte oluyordum. zamanla beslenme düzenim oturunca birkaç kilo aldım ama hala inceyim, artık inceligimi gösteren zarif kıyafetler giyerek hem iltifat alnaya basladim,kendimde zayıf gördüğüm bir şeyi güzel bulmaya hem de eksik olan kısmı (birkaç kilo almak,beslenmek) kapatmış oldum. Ama hala baliktetli değilim, bu halimi de kabul ediyorum. Yani benim kişilik algim zaten olumsuza meyilli, zayıflık vb eksik bulduğum şeyleri kişisel olarak abartıyorum ama bunları çözebilirim ve olan bu durumla da, çözdüğüm kısmıyla barisabilirim, gibi bir yol izlemek bence sağlıklı

"Ya sanki ben bir şey söylediğimde bir karşılık vermemeleri gerekiyormuş gibi davranıyorlar. "
Buna katılıyorum, bunun sebebinin görece sessiz, ketum veya biraz daha icekapanik gorunumden kaynaklı olarak karşıya daha iletişime kapalı bir izlenim vermekten kaynaklı olduğunu düşünüyorum.Icsel olarak öyle olmasan da , kurcaladigin için bir şeyleri, karşı tarafta böyle.bir imaj çiziyor olabilirsin.Kafsn boşken kurduğun rastgele diyaloglarda bunu hissetmemen bundan kaynaklı.Sorun senin sen olmanda değil yani.