Aklıma liseden bi arkadaşım geldi siz böyle anlatınca.
Arkadaşım ilkokula başlamadan boşanmışlar, aşağı yukarı 10 yıldır ayrılardı işte biz tanıştığımızda. Kızcağız bizi eve çağırmaya çekinirdi biz anlamazdık, maddi durumları iyi değil de ondan mı utanıyo diye düşünüyoduk hatta. Sürekli birbirinin evine girip çıkan bi kız grubu düsünün işte, sadece birinin evine gidilmiyo, siz de türlü türlü kuruyosunuz kafanızda neden çağırmıyo bu kız bizi diye.
Sonra bi gün istemeye istemeye de olsa çağırdı. Bi gittik evleri gayet hoş, annesi çeşit çeşit hazırlık hazırlık yapmış biz gelicez diye. Her şey yolunda görünüyo. Bi anlam veremedik bu zamana kadar niye çağırılmadığımıza. Ta ki arkadaşın annesi bizim arkadaşın çocukluğunu anlatmaya başlayıncaya kadar. Ben hayatımda o kadar enteresan küfürü o yaşta bi teyzeden bi daha duymadım. Kızın babasına ne saydı sövdü anlatamam. Her lafın başına bi afedersin ekliyo sonra hani derler ya Allah ne verdiyse, öyle işte.
Ha sonra noldu derseniz, bizim arkadaş da kayışı koparmak için o günü bekliyomuş sanırsam. O başladı annesine bağırmaya, ben tabaktaki böreği halıya düşürdüm korkudan. Ben mi oturttum nikah masasına, ben mi yat dedim altına... Daha neler neler. Hayatımda böyle misafirlik görmedim, bi daha göreceğimi de sanmıyorum
Ama teyze bi sakinleşti, deli deliyi görünce sopasını saklarmış durumu bildiğiniz. Kızının arkadaşlarına rezil olma pahasına zıvanadan çıktığını görünce, 14 yaşında bi kızdan o lafları duyunca bi duruldu sanıyorum. Biz apar topar kalktık gittik tabi, arkadaşa da o gün hiç oraya gitmemişiz gibi hep nasılsak öyle davrandık. Kız bi iki hafta sonra kendi açtı konusunu iyi ki geldiniz diye, önce bi hönk diye kaldık tabi
o karşılıklı patlama bi şeyleri nötrlediyse demek, belki de kızına verdiği zararla ya da o adamla evlenmenin kendi seçimi olduğuyla yüzleşmiş oldu bilmiyorum, teyze o günden beri arkadaşın babası hakkında tek bi kötü laf etmemiş kızın yanında.
Hani yanlış anlamayın konu sahibesi, yatırım tavsiyesi değildir, siz de annenize patlarsanız her şey yoluna girer demiyorum. Niye anlattım bunu onu da çok bilmiyorum. Kendinizi yalnız hissetmeyin diye sanırım. Travmatik bi boşanmayı aşamayan ilk anne sizinki degil. Eminim çok yıpratıcı oluyordur ama bilin ki yalnız değilsiniz. Herkesin bi eşiği vardır atlaması gereken. Umarım anneniz de o eşiği geçip huzur bulur ki size de huzur verir bi nebze.