Kesinlikle her konuda aciziz ama hani uğraşır, çabalar, gayret edersin ya, bir nebze de olsa umut etmeni, kendine güvenmeni sağlar bu, ama burda o da yok. Tamamen boyun eğmek ve Rabbimizin "yaratmasını" beklemek. İşte insana "gel de inanma" dedirten mucize bu.......
Hönkürmek konusuna gelince benimki sebepsiz olmadı...Dün Babam ve Oğlum'u izledim. Sinemada izlediğimde çok etkilenmemiştim...Hatta herkes ağlıyordu, ben de duygusalımdır aslında, filmin çok duygusal olduğunu da söylemişlerdi, bekledim ben ne zaman ağlayacağım diye, ben beklerken kast geçmeye başladı film bitti :26:
Dün izlediğimde ise, hassas olduğum iki konu birden işleniyor öyle vurdu ki beni. O babasıyla oğlunun avluda sonra hastanede konuşma sahnesi...Babamı yeni kaybetmişim, evlada bu kadar hasretim. Önce gözümden yaşlar süzülmeye başladı...:2: Sonra fazlalaştı...Sonra birden kendimi tutamadım hönküre hönküre ağlamaya başladım...
Bir de diyorum iyi ki sinemada filan değilim, rezil olmuştum şimdi diye :18: