Merhaba, yazılanların nerdeyse yarısını okudum. Çok faydalandığım yazılar oldu. Herkese teşekkür ederim. Kızım 3 yaş 3 aylık. Yaklaşık 3 hafta önce “otizm spektrum bozukluğu” teşhisi aldı. Çalışıyorum evde bakıcı ile yoğun tv’ye maruz kalmış. Ailede geç konuşma yaygın olduğundan farkedemedim. Göz Kontağı çok kısa süreliydi. Haftada 5 gün 2 şer saatten eğitime gidiyor. Psikiyatristimiz açılacağını umutlu olduğunu söyledi. Genel olarak durumumuz şöyle: konuşmuyor, yani kelimeleri biliyor ve söylüyor. Mesela resimli bir kitap açıp “bu ne?”
diye sorsanız meyveleri, hayvanları, taşıtları Sayar. Yine kitapta “bu ne?” Diye sorarsanız; yetişkin kadınlara anne, erkeklere baba, çocuklara da çocuk der. Ancak; bu kelimelerin hiçbirini iletişim kurmak için kullanmaz. 3 yaşında kızım bana anne, babasına baba diye seslenmez. İstediği şeyler için ver, al, su gibi basit kelimeleri bile kullanmaz. Herşeyi bizi götürüp, bizim elimizi uzatarak ister. Hayali oyun oynayamaz. Çok şükür duyusal bir problemi çıkmadı( küçük ve büyük kas gelişimi, nesne ve eşyalara tepki veya bağımlık)
Ben bu yazıyı faydalandığım diğer yazılar gibi belki faydası olur diye bu üç haftalık eğitimde neler öğretilmeye çalışıldığını paylaşmak istedim.
İletişimin üç ana adımı varmış. İstediği şeyi parmağı ile işaret etmesi, istediği şeyler için elinin parmakları ile gel işareti yaparak “ver” demesi. Ve aidiyet hissettiği şeyler için elini göğsüne götürüp benim demesi.
Biz üç haftadır eğitimde ve evde bunlara çalışıyoruz. Eğitimde oyun oynarken eğitmen 2 oyuncak gösterip soruyor “bunu mu istiyorsun, bunu mu?” Kızım hamle yapınca “ parmağını alıp oyuncağın üstüne koyuyor “ bunu mu? Çok güzel, vereyim mi?” Elini alıp ver işareti yaptırıp “ver, ver” diye söyletiyor. Biraz oynayıp sonra “bu oyuncak kimin?” Kızımın elini, kızımın göğsüne hafifçe vurarak “benim, benim” diyor.
Biz de evde tekrar ettirmeye çalışıyoruz. Derslerdeki kadar sabırlı olmasa da yavaş yavaş öğrenmeye başladı bunları. Üç hafta önce evdeki tv. Kablolarını söküp attım. Göz kontağı oldukça arttı. Etrafındaki insanların farkında değil gibiydi. Şimdi çevresi ile daha ilgili. Umarım çok daha güzel (normal) günlerini görürüm. Herkese sabırlar ve şifa diliyorum.
