oğlum şimdi 18 yaşında..yıllarca gitmediğim hastane,özel eğitim,oçem,kreş anaokulu kalmadı..saçımı süpürge ettim,tam tabiriyle hunharca yıprattım kendimi..iki çocuğumu onun yoluna paspas ettim,resmen bensiz büyüdüler,yanlarıydaydım ama yoktum çünkü tüm ilgim oğlumun üzerindeydi..eşimle hep daha ne yapabilirizin peşindeydik..hısım akraba suçlamalarını,konu komşu merakını,bulaşıcı hastalığı varmış gibi ya da yaratık görmüş gibi kaçmalarını,,apartmandan attırma çabalarını saymıyorum bile,,yoksa sinirlerim tavan yapıyor...şimdi ne durumdayız peki?....KOCAMAN BİR SIFIR.her şey boşmuş..kasmayın kendinizi,,alabildikleri kadar alıyorlar.olabildikleri kadar oluyorlar..onu mutlu edin,eğitimine düzgün devam edin,birlikte gezin,tozun.risperdale devam,yoksa gücüm yetmiyor,kırılmadık eşya kalmadı..acı ama gerçekler...