Merhaba hanımlar,
bende bir yakınım için belirtileri yazmak tecrübeli ve bilgili olanlarınızdan tavsiyeler isteyeceğim.
benim bebeğimde down sendromu belirlendi ve onu dünyaya getirip ona veda etmek zorunda kaldım. bu kararım yuzunden hergun kendimi yargılıyorum. pişmanım. o zamanlar dünyanın zorlu bir mucadele oldugunu ve bensiz kalacağı zaman ona kimsenin bakamayacağını bahane edip korktum. ve korkularımla yaşamamasına karar vermiş oldum. sanki yaratan benmişim gibi. neyse bu konulara girmek istemiyorum. sizleride üzüp sıkmak istemem. ama hassasiyetim bu yuzden iyice arttı bu özel çocuklarımız için
asıl konu yeğenimde şuan tam 3 yaşına giriyor. bizim aile çok çocukludur bu yüzden her yaştan çocuk elimde büyüdü bebeklerin gelişimi ve çocukların davranış biçimlerini tanıyorum.
ama yine de insan böyle birşeyi konduramıyorum, ailesi durumun farkında değil konuşamamasını önce işitmesine sonra tembelliğine bağladı.
2,5 yaşındayken annesi çocugu birine götürmüş. ben iyi bir pedagog görmeli diyorum ama konuya çok girmek istemiyorum. onalra gore konuşmasında sorun var ama bana göre gelişim bozuklugu bariz, teşhisi nedir bilmem ama normal görünmüyor. ben farkettiklerimi sıralamaya başlayayım. yardımlarınızı ve benim nasıl bu aileyi kırmadan yardımcı olabileceğim konusunda tavsiyelerinizi bekliyorum.
Çok donuk bir çocuk.
hiç sesi çıkmıyor.
bebekliğinden beri çok az gülüyor.
Adını seslendiğimizde hiç tepki vermiyor ( bu yuzden işitmesinde sorun var sanıyorlardı)
direkt göze temas az ediyordu, şimdilerde daha iyi gibi ancak bu sefer dik dik donuk ifadeyle bakıyor.bzen dikilip öylece sadece bakıyor
hiç sesi çıkmıyor nefes alışı bile duyulmuyor bir anda korku filmi gibi yanınızda bitiyor.
kucagınıza rızası olmadan alırsanız kendini yere fırlatıyor tepiniyor.
uzaktan sakince çağırırsanız kendi geliyor.
bazı nesnelerden ve seslerden çok korkuyor, tepinerek ağlıyor.
çocukları çok seviyor, ama mesela bebegin saçına kafayı takıyor, bıraksanız saatlerce saçıyla oynar.
1 yaşında hiç konuşmuyordu şimdiyse 1.5 senedir aynı kelime daarcıgına sahip. ablaları tekrar ettirince bozukta olsa heceliyor.
ama kendi halindeyken hiçbir şey diyemiyor. sadece 2 hecesi var sürekli herşeye o şekilde sesleniyor bu, si gibi.. el işaretiyle anlaşıyor, derdini anlatamayınca doğal olarak çok sinirleniyor.
oyun oynarken hiç görmedim, etrafta avare dolaşıyor, parmak ucu yuruyor, tvde muzik duydumu keyifleniyor dans ediyor, bazen sağa sola sallanıyor.
sanki 1 yaşına yeni girmiş bir çocuk gibi yetenekleri, 3 yaşında bir çocugun yapacağı hiçbir gelişimi sergilemiyor.
çok uslu sessiz diyorlar ama bence bir sorunu oldugu için, sanki çocugun neşesi alınmış, ruhu çekilmiş gibi. mutsuz gorunuyor, depresif ifadesi. hep kaşları çatık.
tuvalate henüz çıkmaya başladı biraz ama yemegini uzun zamandır kendi yiyor.
tehlike algısı yok, ailesi tarafından çok cesur diye tanımlanıyor ama sehpaya çıkıp düşüp kafayı yarıyor sonra ki hafta tekrar sehpaya tırmanıyor. bazı şeylerden çok korkuyor mesela tipsiz bir oyuncak görünce katılarak ağlıyor "koktu" diyor (bu kelimeyi uzun zamandır kullanıyor) ama tehlikeli şeylerin algısına varamıyor.
çocuklar hakkında bir kaç aylıktan itibaren anlatacak çok şey olur, bugun şunu yaptı bugun bunu dedi. ancak bizim yegenimizin anlatılacak hiç.bir etkinlği yok sadece bugun sunu gördü çok ağladı gibi şeylerden bahsediliyor.
kelime daarcığı gelişmiyor, yaşının çok gerisinde. bebekken hiç agu gugu yapmazdı, aslında ta o zaman anormal gorunmuştu ama her bebek aynı olacak değil, sessiz bir kız diye yorumladım. gerçekten çok sessiz. ama kızdıgı zaman krize giriyor. senede 3 ay annesini görmüyor dadısı ilgileniyor acaba bu sebepten depresyonda mı diye düşündüm fakat 2 yaşından öncede gelişimi geriydi.
aklıma gelenler bunlar. bazı özellikleri atipik otizme uyuyor, bazılarıyla normal bir çocuk gibi. göz teması artmış durumda bu beni sevindiriyor. tedavisi oldugunu biliyorum, yakında doktorlara gösterecekler korkum iyi doktora denk gelmemeleri ya da durumu hala ciddiye almamaları. dogru teşhisin konulmaması, ya da ailenin durumu kabullenmemesi. sonucta tedavi gereken bir durum.
ben ne yapmalıyım ailesine durumu açmaktan çekiniyorum, nasılsa doktora gidecekler sabredeyim diyorum ama çocuga kıyamıyorum. beni çocuklar çok sever, beni sevmediğini hissettiğim tek cocuk diyebilirim. zaten kucaga alıp sevemezsiniz ortalıgı yıkar. iletişim kuramıyorum. onlarca cocuk geçti elimden hem baktım hem ilgilendim. ama boylesini ilk goruyorum çok üzülüyorum
(
cevap vereceklere şimdiden teşekkürler