O kadar iyi anladım ki seni… ben de öyle çok sıkıldım sürekli kilo alıp vermekten. 79’dan 64’e kadar inmiştim ne güzel, şimdi yine geldim 70’e dayandım. Hayır diyorum pes edemezsin, böyle bir lüksün yok. Bırakırsan daha çok kilo alacaksın. Kilo aldıkça mutsuz olacaksın… bir çocukla konuşur gibi konuşuyorum kendimle, içimdeki çocuk tamam diyor, sonra tam bir çocuk gibi gözümün içine baka baka yemek yiyor:) ay ben kime diyorum:))
Ben de aynen öyle bir kahve içsem ve canım hiçbir şey istemese… iştahım filan kapansa… açlığı özlüyorum bazen, çünkü böyle yemeklerin tutsağı gibi hissediyorum. Özgür olmak istiyorum, tüm yiyeceklerden. Özgür olmak insana çok güçlü hissettiriyor. Böyle her üzüntüde mızmız bir çocuk gibi yemeklerin içinde buluyorum kendimi. Kendime saygım bitiyor…
Ama işte Gönül’cüm, pes edersek daha geri gideceğiz. İnsan olmak böyle bir şey galiba, inişler ve çıkışlarla… bugün mesela sabah 3 mil leslie yaptım. Sadece sıvı beslenip ödem atayım dedim. 5 gibi yemek yedim. Ama en azından ev yemeği, normal insanlar gibi tabağıma koydum yedim, sonra hiçbir şey yemedim. Yine de pişmanlık duyup kalkıp bir 3 mil daha leslie yaptım. 2 litreden fazla su içtim. Bunca iştahın ve moralsizliğin içinde bu kadarını yapabildim ve aferin dedim kendime.
On numara olur:) ben her sabah içerim, başka türlü afyonum patlamıyor.