Merhabalar…
Ben bu konuyu kiminle nasıl konuşacağımı bilemediğim için buraya açıyorum. Konu benim içim çok yıpratıcı ve yorucu.
Okul öncesi öğretmeniyim. Mesleğimle bir bütün olduğumu düşünüyorum. Hem çocuklara olan sevgimden hem de sabrımdan dolayı.
9 aylık evliyim.
Eşimle de öğretmenlik yaptığım bir ilçede tanıştım. Önceden olan tanışıklığımız daha sonra ilişkiye dönüştü ve evlilik niyetiyle görüşmeye başladık. Merhameti,hassasiyeti çok hoşuma gidiyordu. Annem ve babamı erken kaybettim. Bu yüzden onlar gibi sevgi dolu bir insanı bulduğum için kendimi şanslı hissediyordum.
Ben duygusal bir insan olarak çabuk kırılabiliyordum. Neye kırıldığımı söylemeden küsebiliyordum. Sonra bu aramızda sorunlara sebeb olunca bana neye kırıldığımı söylememi bu şekilde kırılacaksam kırılmamı en azından sebebini anlamak istediğini söyledi. Bir süre bu şekilde devam ettik. Evlilik şu bu hazırlığı derken benim tarafımdan çıkan en küçük olumsuzlukta sorunlar yaşanmaya başladı. “Şu konu beni üzdü,şu konu canımı sıktı.” dediğim her konu için sanki aldattım mı sanki ne yaptım ne kadar abartıyorsun diyerek bastırıldım. Tavır,naz,tuz çekemez bir haldeydi.
Evlilik stresine verip birçok şeyi görmezden geldim. Tüm yükü en çok ben sonra ikimiz sırtlanıp evlendik. Evlendikten sonra görmezden gelinen her sorun dağ olup önümüze çıktı. Merhametine aşık olup her şeye göğüs gerdiğim o adam meğer ani öfke krizleri geçiren bir insanmış. Ben bu süreçte hem evlilik öncesi hem sonrası duygularımı kontrol etmeye çalıştım . Gereksiz kavgalar olmasın diye uğraştım. Ama benim tarafımdan söylenen en küçük hoşuna gitmeyen kelimede bile kavgalar çıkmaya başladı. Hem de kontrolsüz kavgalar. Kendini öldürmekle tehdit etmeler,intihar etmeye yönelik davranışlar,bağırmalar, çağırmalar,hakaretler,gözünün hiçbir şeyi görmeyişleri. Buna karşılık benim girdiğim ağlama krizleri ve çaresizlik. Normalde çok sakin bir insanım. Ama ben de kaldıramaz hale geldim.
Bir süre bu durumlar karşısında düzeltmeye,toparlamaya çalıştım. Şiddetle büyümüş bir kadın değildim ama psikolojik şiddete maruz kalıyordum. Olayın en çok tırmandığı anlardan birinde eşim bana ne kadar zarar verdiğini anladı. Ve durumları düzelteceğine dair sözler verdi. Çünkü ciddi anlamda gitmeye karar vermiştim. O da bu durumdan korktuğu için toparlamaya çalıştı . Bu süreçte iki defa psikolojik destek aldım. Sürekli olumlu şeyler için çabaladım. Ama küçücük olumsuzluklarda aksiliklerde gene öfkesini kontrol edemiyor. En basitinden dün bir sorun yaşadık . İkimiz de bu konuyla ilgili konuştuk. Kısacık sürdü. Sonra seccadenin başına geçti namaz kılmak için. Moralini bozuk görünce az önceki konudan dolayı canını sıkmasın ve beni anlasın diye ona iki şey söyleyip ben de namaz kılmaya gidecektim. Ona bak beni kıran nokta bu oldu diyerek sakince açıklama yapmaya çalıştım. Daha 30 saniyesini bitiremeden delirdi. Seccadeyi fırlattı.Çok gereksiz konuştuğumu,uzatmamamı,gereksiz şeyler dememi söyledi.
Bütün kavgalara benim sebeb olduğumu,naza tuza hakkımın olmadığını,gereksiz davranmamamı söylüyor.
Çok konuşuyormuşum ona göre,tek derdim kavga çıkarıp uzatmakmış. Açıklamalar gereksizmiş.
Sabah işe giderken tekrar sakin bir şekilde konuşmak istedim ama gene olmadı. Gözlerimin içi yanıyor ağlamaktan.
Şimdi soruyorum cümle hesabı kurarak,korkarak bir ilişkinin içinde daha ne kadar var olabilirim?
Sürekli kendimi anlatmaya açıklamaya çalışmaktan çok yoruldum.
