Olumsuzluğa tahammülü olmayan eş…

sayebann .!.:

Merhabalar…
Ben bu konuyu kiminle nasıl konuşacağımı bilemediğim için buraya açıyorum. Konu benim içim çok yıpratıcı ve yorucu.
Okul öncesi öğretmeniyim. Mesleğimle bir bütün olduğumu düşünüyorum. Hem çocuklara olan sevgimden hem de sabrımdan dolayı.
9 aylık evliyim.
Eşimle de öğretmenlik yaptığım bir ilçede tanıştım. Öğrencimin amcasıydı. Önceden olan tanışıklığımız daha sonra ilişkiye dönüştü ve evlilik niyetiyle görüşmeye başladık. Merhameti,hassasiyeti çok hoşuma gidiyordu. Annem ve babamı erken kaybettim. Bu yüzden onlar gibi sevgi dolu bir insanı bulduğum için kendimi şanslı hissediyordum.
Ben duygusal bir insan olarak çabuk kırılabiliyordum. Neye kırıldığımı söylemeden küsebiliyordum. Sonra bu aramızda sorunlara sebeb olunca bana neye kırıldığımı söylememi bu şekilde kırılacaksam kırılmamı en azından sebebini anlamak istediğini söyledi. Bir süre bu şekilde devam ettik. Evlilik şu bu hazırlığı derken benim tarafımdan çıkan en küçük olumsuzlukta sorunlar yaşanmaya başladı. “Şu konu beni üzdü,şu konu canımı sıktı.” dediğim her konu için sanki aldattım mı sanki ne yaptım ne kadar abartıyorsun diyerek bastırıldım. Tavır,naz,tuz çekemez bir haldeydi.
Evlilik stresine verip birçok şeyi görmezden geldim. Tüm yükü en çok ben sonra ikimiz sırtlanıp evlendik. Evlendikten sonra görmezden gelinen her sorun dağ olup önümüze çıktı. Merhametine aşık olup her şeye göğüs gerdiğim o adam meğer ani öfke krizleri geçiren bir insanmış. Ben bu süreçte hem evlilik öncesi hem sonrası duygularımı kontrol etmeye çalıştım . Gereksiz kavgalar olmasın diye uğraştım. Ama benim tarafımdan söylenen en küçük hoşuna gitmeyen kelimede bile kavgalar çıkmaya başladı. Hem de kontrolsüz kavgalar. Kendini öldürmekle tehdit etmeler,intihar etmeye yönelik davranışlar,bağırmalar, çağırmalar,hakaretler,gözünün hiçbir şeyi görmeyişleri. Buna karşılık benim girdiğim ağlama krizleri ve çaresizlik. Normalde çok sakin bir insanım. Ama ben de kaldıramaz hale geldim.
Bir süre bu durumlar karşısında düzeltmeye,toparlamaya çalıştım. Şiddetle büyümüş bir kadın değildim ama psikolojik şiddete maruz kalıyordum. Olayın en çok tırmandığı anlardan birinde eşim bana ne kadar zarar verdiğini anladı. Ve durumları düzelteceğine dair sözler verdi. Çünkü ciddi anlamda gitmeye karar vermiştim. O da bu durumdan korktuğu için toparlamaya çalıştı . Bu süreçte iki defa psikolojik destek aldım. Sürekli olumlu şeyler için çabaladım. Ama küçücük olumsuzluklarda aksiliklerde gene öfkesini kontrol edemiyor. En basitinden dün bir sorun yaşadık . İkimiz de bu konuyla ilgili konuştuk. Kısacık sürdü. Sonra seccadenin başına geçti namaz kılmak için. Moralini bozuk görünce az önceki konudan dolayı canını sıkmasın ve beni anlasın diye ona iki şey söyleyip ben de namaz kılmaya gidecektim. Ona bak beni kıran nokta bu oldu diyerek sakince açıklama yapmaya çalıştım. Daha 30 saniyesini bitiremeden delirdi. Çok gereksiz konuştuğumu,uzatmamamı,gereksiz şeyler dememi söyledi.
Bütün kavgalara benim sebeb olduğumu,naza tuza hakkımın olmadığını,gereksiz davranmamamı söylüyor.
Çok konuşuyormuşum ona göre,tek derdim kavga çıkarıp uzatmakmış. Açıklamalar gereksizmiş.
Sabah işe giderken tekrar sakin bir şekilde konuşmak istedim ama gene olmadı. Gözlerimin içi yanıyor ağlamaktan.
Şimdi soruyorum cümle hesabı kurarak,korkarak bir ilişkinin içinde daha ne kadar var olabilirim?
Sürekli kendimi anlatmaya açıklamaya çalışmaktan çok yoruldum.

Genişletmek için tıkla...

sayebann .!.:

Kendini öldürmekle tehdit etmeler,intihar etmeye yönelik davranışl

Genişletmek için tıkla...

sayebann .!.:

Merhabalar…
Ben bu konuyu kiminle nasıl konuşacağımı bilemediğim için buraya açıyorum. Konu benim içim çok yıpratıcı ve yorucu.
Okul öncesi öğretmeniyim. Mesleğimle bir bütün olduğumu düşünüyorum. Hem çocuklara olan sevgimden hem de sabrımdan dolayı.
9 aylık evliyim.
Eşimle de öğretmenlik yaptığım bir ilçede tanıştım. Önceden olan tanışıklığımız daha sonra ilişkiye dönüştü ve evlilik niyetiyle görüşmeye başladık. Merhameti,hassasiyeti çok hoşuma gidiyordu. Annem ve babamı erken kaybettim. Bu yüzden onlar gibi sevgi dolu bir insanı bulduğum için kendimi şanslı hissediyordum.
Ben duygusal bir insan olarak çabuk kırılabiliyordum. Neye kırıldığımı söylemeden küsebiliyordum. Sonra bu aramızda sorunlara sebeb olunca bana neye kırıldığımı söylememi bu şekilde kırılacaksam kırılmamı en azından sebebini anlamak istediğini söyledi. Bir süre bu şekilde devam ettik. Evlilik şu bu hazırlığı derken benim tarafımdan çıkan en küçük olumsuzlukta sorunlar yaşanmaya başladı. “Şu konu beni üzdü,şu konu canımı sıktı.” dediğim her konu için sanki aldattım mı sanki ne yaptım ne kadar abartıyorsun diyerek bastırıldım. Tavır,naz,tuz çekemez bir haldeydi.
Evlilik stresine verip birçok şeyi görmezden geldim. Tüm yükü en çok ben sonra ikimiz sırtlanıp evlendik. Evlendikten sonra görmezden gelinen her sorun dağ olup önümüze çıktı. Merhametine aşık olup her şeye göğüs gerdiğim o adam meğer ani öfke krizleri geçiren bir insanmış. Ben bu süreçte hem evlilik öncesi hem sonrası duygularımı kontrol etmeye çalıştım . Gereksiz kavgalar olmasın diye uğraştım. Ama benim tarafımdan söylenen en küçük hoşuna gitmeyen kelimede bile kavgalar çıkmaya başladı. Hem de kontrolsüz kavgalar. Kendini öldürmekle tehdit etmeler,intihar etmeye yönelik davranışlar,bağırmalar, çağırmalar,hakaretler,gözünün hiçbir şeyi görmeyişleri. Buna karşılık benim girdiğim ağlama krizleri ve çaresizlik. Normalde çok sakin bir insanım. Ama ben de kaldıramaz hale geldim.
Bir süre bu durumlar karşısında düzeltmeye,toparlamaya çalıştım. Şiddetle büyümüş bir kadın değildim ama psikolojik şiddete maruz kalıyordum. Olayın en çok tırmandığı anlardan birinde eşim bana ne kadar zarar verdiğini anladı. Ve durumları düzelteceğine dair sözler verdi. Çünkü ciddi anlamda gitmeye karar vermiştim. O da bu durumdan korktuğu için toparlamaya çalıştı . Bu süreçte iki defa psikolojik destek aldım. Sürekli olumlu şeyler için çabaladım. Ama küçücük olumsuzluklarda aksiliklerde gene öfkesini kontrol edemiyor. En basitinden dün bir sorun yaşadık . İkimiz de bu konuyla ilgili konuştuk. Kısacık sürdü. Sonra seccadenin başına geçti namaz kılmak için. Moralini bozuk görünce az önceki konudan dolayı canını sıkmasın ve beni anlasın diye ona iki şey söyleyip ben de namaz kılmaya gidecektim. Ona bak beni kıran nokta bu oldu diyerek sakince açıklama yapmaya çalıştım. Daha 30 saniyesini bitiremeden delirdi. Seccadeyi fırlattı.Çok gereksiz konuştuğumu,uzatmamamı,gereksiz şeyler dememi söyledi.
Bütün kavgalara benim sebeb olduğumu,naza tuza hakkımın olmadığını,gereksiz davranmamamı söylüyor.
Çok konuşuyormuşum ona göre,tek derdim kavga çıkarıp uzatmakmış. Açıklamalar gereksizmiş.
Sabah işe giderken tekrar sakin bir şekilde konuşmak istedim ama gene olmadı. Gözlerimin içi yanıyor ağlamaktan.
Şimdi soruyorum cümle hesabı kurarak,korkarak bir ilişkinin içinde daha ne kadar var olabilirim?
Sürekli kendimi anlatmaya açıklamaya çalışmaktan çok yoruldum.

Genişletmek için tıkla...

sayebann .!.:

Vakit ayırıp yorum yapan herkese çok teşekkür ederim. Mizacım daha çok içe dönüktür konuşmaktan çok yazmayı ve dinlemeyi severim. Evlenmeden önce ilk görüştüğümüz dönemlerde kırılganlığım yüksekti. Ama yazıda da eksik yazmışımdır belki kötü oluşumdan dolayı. Ama bunu zaman içinde toparlayıp düzenlemeye çalıştım. Hala da bunun için gayret ediyorum. Çünkü eşimiz dahi olsa kimseye sınırsız kapris hakkımız yoktur. Bunun farkında ve bilincindeyim.
İntihara yöneltecek kadar küçük şeyler konusu ise; özel bir gündür mesela kırıcı davranmıştır. Suratımı asınca kıyamet kopmuştur. Doğum günümü,öğretmenler günümü hep ağlayarak geçirdim. Ya da bir konuda bir eleştiride bulunmuiumdur altından bir sürü şey çıkarıp saldırıda bulunmuştur.
Eşim ona karşı iyiyken herhangi bir pürüz yokken çok iyi bir insan. Ama en ufak bir olumsuzlukta gözleri kararıyor.
Öfke hepimizde var yoksa. Ama öfkenin bile merhametli ya da merhametsiz oluşu var. Kastettiğim bu. Yoksa yakasına yapışıp her şeyi eleştiren,her şeye laf eden bir kadın değilim. Susup köşeme çekildiğim de çok oluyor ama o köşemde susmamam konusunda üstüme gelindiği de çok oluyor. Bunu da belirtmek isterim.
Kimse evliliğini bitirmek için uğraşmaz sadece artık ne yapacağımı bilmiyorum.
Terapistin dediklerine göre borderline kişilik bozukluğu özellikleri gösteriyor ama tedavi ya da teşhis konusuna bile sıcak bakmıyor.
Yorumlarınız için teşekkür ederim tekrar.

Genişletmek için tıkla...

sayebann .!.:

Merhabalar…
Ben bu konuyu kiminle nasıl konuşacağımı bilemediğim için buraya açıyorum. Konu benim içim çok yıpratıcı ve yorucu.
Okul öncesi öğretmeniyim. Mesleğimle bir bütün olduğumu düşünüyorum. Hem çocuklara olan sevgimden hem de sabrımdan dolayı.
9 aylık evliyim.
Eşimle de öğretmenlik yaptığım bir ilçede tanıştım. Önceden olan tanışıklığımız daha sonra ilişkiye dönüştü ve evlilik niyetiyle görüşmeye başladık. Merhameti,hassasiyeti çok hoşuma gidiyordu. Annem ve babamı erken kaybettim. Bu yüzden onlar gibi sevgi dolu bir insanı bulduğum için kendimi şanslı hissediyordum.
Ben duygusal bir insan olarak çabuk kırılabiliyordum. Neye kırıldığımı söylemeden küsebiliyordum. Sonra bu aramızda sorunlara sebeb olunca bana neye kırıldığımı söylememi bu şekilde kırılacaksam kırılmamı en azından sebebini anlamak istediğini söyledi. Bir süre bu şekilde devam ettik. Evlilik şu bu hazırlığı derken benim tarafımdan çıkan en küçük olumsuzlukta sorunlar yaşanmaya başladı. “Şu konu beni üzdü,şu konu canımı sıktı.” dediğim her konu için sanki aldattım mı sanki ne yaptım ne kadar abartıyorsun diyerek bastırıldım. Tavır,naz,tuz çekemez bir haldeydi.
Evlilik stresine verip birçok şeyi görmezden geldim. Tüm yükü en çok ben sonra ikimiz sırtlanıp evlendik. Evlendikten sonra görmezden gelinen her sorun dağ olup önümüze çıktı. Merhametine aşık olup her şeye göğüs gerdiğim o adam meğer ani öfke krizleri geçiren bir insanmış. Ben bu süreçte hem evlilik öncesi hem sonrası duygularımı kontrol etmeye çalıştım . Gereksiz kavgalar olmasın diye uğraştım. Ama benim tarafımdan söylenen en küçük hoşuna gitmeyen kelimede bile kavgalar çıkmaya başladı. Hem de kontrolsüz kavgalar. Kendini öldürmekle tehdit etmeler,intihar etmeye yönelik davranışlar,bağırmalar, çağırmalar,hakaretler,gözünün hiçbir şeyi görmeyişleri. Buna karşılık benim girdiğim ağlama krizleri ve çaresizlik. Normalde çok sakin bir insanım. Ama ben de kaldıramaz hale geldim.
Bir süre bu durumlar karşısında düzeltmeye,toparlamaya çalıştım. Şiddetle büyümüş bir kadın değildim ama psikolojik şiddete maruz kalıyordum. Olayın en çok tırmandığı anlardan birinde eşim bana ne kadar zarar verdiğini anladı. Ve durumları düzelteceğine dair sözler verdi. Çünkü ciddi anlamda gitmeye karar vermiştim. O da bu durumdan korktuğu için toparlamaya çalıştı . Bu süreçte iki defa psikolojik destek aldım. Sürekli olumlu şeyler için çabaladım. Ama küçücük olumsuzluklarda aksiliklerde gene öfkesini kontrol edemiyor. En basitinden dün bir sorun yaşadık . İkimiz de bu konuyla ilgili konuştuk. Kısacık sürdü. Sonra seccadenin başına geçti namaz kılmak için. Moralini bozuk görünce az önceki konudan dolayı canını sıkmasın ve beni anlasın diye ona iki şey söyleyip ben de namaz kılmaya gidecektim. Ona bak beni kıran nokta bu oldu diyerek sakince açıklama yapmaya çalıştım. Daha 30 saniyesini bitiremeden delirdi. Seccadeyi fırlattı.Çok gereksiz konuştuğumu,uzatmamamı,gereksiz şeyler dememi söyledi.
Bütün kavgalara benim sebeb olduğumu,naza tuza hakkımın olmadığını,gereksiz davranmamamı söylüyor.
Çok konuşuyormuşum ona göre,tek derdim kavga çıkarıp uzatmakmış. Açıklamalar gereksizmiş.
Sabah işe giderken tekrar sakin bir şekilde konuşmak istedim ama gene olmadı. Gözlerimin içi yanıyor ağlamaktan.
Şimdi soruyorum cümle hesabı kurarak,korkarak bir ilişkinin içinde daha ne kadar var olabilirim?
Sürekli kendimi anlatmaya açıklamaya çalışmaktan çok yoruldum.

Genişletmek için tıkla...

sayebann .!.:

Vakit ayırıp yorum yapan herkese çok teşekkür ederim. Mizacım daha çok içe dönüktür konuşmaktan çok yazmayı ve dinlemeyi severim. Evlenmeden önce ilk görüştüğümüz dönemlerde kırılganlığım yüksekti. Ama yazıda da eksik yazmışımdır belki kötü oluşumdan dolayı. Ama bunu zaman içinde toparlayıp düzenlemeye çalıştım. Hala da bunun için gayret ediyorum. Çünkü eşimiz dahi olsa kimseye sınırsız kapris hakkımız yoktur. Bunun farkında ve bilincindeyim.
İntihara yöneltecek kadar küçük şeyler konusu ise; özel bir gündür mesela kırıcı davranmıştır. Suratımı asınca kıyamet kopmuştur. Doğum günümü,öğretmenler günümü hep ağlayarak geçirdim. Ya da bir konuda bir eleştiride bulunmuiumdur altından bir sürü şey çıkarıp saldırıda bulunmuştur.
Eşim ona karşı iyiyken herhangi bir pürüz yokken çok iyi bir insan. Ama en ufak bir olumsuzlukta gözleri kararıyor.
Öfke hepimizde var yoksa. Ama öfkenin bile merhametli ya da merhametsiz oluşu var. Kastettiğim bu. Yoksa yakasına yapışıp her şeyi eleştiren,her şeye laf eden bir kadın değilim. Susup köşeme çekildiğim de çok oluyor ama o köşemde susmamam konusunda üstüme gelindiği de çok oluyor. Bunu da belirtmek isterim.
Kimse evliliğini bitirmek için uğraşmaz sadece artık ne yapacağımı bilmiyorum.
Terapistin dediklerine göre borderline kişilik bozukluğu özellikleri gösteriyor ama tedavi ya da teşhis konusuna bile sıcak bakmıyor.
Yorumlarınız için teşekkür ederim tekrar.

Genişletmek için tıkla...

Laale .!.:

Borderline kişilik bozukluğu olan yakın bir tanıdığım vardı uzun dönem hastanede yattı.

Bambaşka özellikleri vardı,terapistinizin teşhisine çok şaşırdım.

Genişletmek için tıkla...

mavimavi33 .!.:

Konunuzu dikkatli bir kez daha okudum, yeni evlisiniz olumsuzluklara değilde güzel şeylere odaklanın, sürekli neye alinsam kirilsam diye düşünmeyin, inanın hayat kısa

Genişletmek için tıkla...

sayebann .!.:

Merhabalar…
Ben bu konuyu kiminle nasıl konuşacağımı bilemediğim için buraya açıyorum. Konu benim içim çok yıpratıcı ve yorucu.
Okul öncesi öğretmeniyim. Mesleğimle bir bütün olduğumu düşünüyorum. Hem çocuklara olan sevgimden hem de sabrımdan dolayı.
9 aylık evliyim.
Eşimle de öğretmenlik yaptığım bir ilçede tanıştım. Önceden olan tanışıklığımız daha sonra ilişkiye dönüştü ve evlilik niyetiyle görüşmeye başladık. Merhameti,hassasiyeti çok hoşuma gidiyordu. Annem ve babamı erken kaybettim. Bu yüzden onlar gibi sevgi dolu bir insanı bulduğum için kendimi şanslı hissediyordum.
Ben duygusal bir insan olarak çabuk kırılabiliyordum. Neye kırıldığımı söylemeden küsebiliyordum. Sonra bu aramızda sorunlara sebeb olunca bana neye kırıldığımı söylememi bu şekilde kırılacaksam kırılmamı en azından sebebini anlamak istediğini söyledi. Bir süre bu şekilde devam ettik. Evlilik şu bu hazırlığı derken benim tarafımdan çıkan en küçük olumsuzlukta sorunlar yaşanmaya başladı. “Şu konu beni üzdü,şu konu canımı sıktı.” dediğim her konu için sanki aldattım mı sanki ne yaptım ne kadar abartıyorsun diyerek bastırıldım. Tavır,naz,tuz çekemez bir haldeydi.
Evlilik stresine verip birçok şeyi görmezden geldim. Tüm yükü en çok ben sonra ikimiz sırtlanıp evlendik. Evlendikten sonra görmezden gelinen her sorun dağ olup önümüze çıktı. Merhametine aşık olup her şeye göğüs gerdiğim o adam meğer ani öfke krizleri geçiren bir insanmış. Ben bu süreçte hem evlilik öncesi hem sonrası duygularımı kontrol etmeye çalıştım . Gereksiz kavgalar olmasın diye uğraştım. Ama benim tarafımdan söylenen en küçük hoşuna gitmeyen kelimede bile kavgalar çıkmaya başladı. Hem de kontrolsüz kavgalar. Kendini öldürmekle tehdit etmeler,intihar etmeye yönelik davranışlar,bağırmalar, çağırmalar,hakaretler,gözünün hiçbir şeyi görmeyişleri. Buna karşılık benim girdiğim ağlama krizleri ve çaresizlik. Normalde çok sakin bir insanım. Ama ben de kaldıramaz hale geldim.
Bir süre bu durumlar karşısında düzeltmeye,toparlamaya çalıştım. Şiddetle büyümüş bir kadın değildim ama psikolojik şiddete maruz kalıyordum. Olayın en çok tırmandığı anlardan birinde eşim bana ne kadar zarar verdiğini anladı. Ve durumları düzelteceğine dair sözler verdi. Çünkü ciddi anlamda gitmeye karar vermiştim. O da bu durumdan korktuğu için toparlamaya çalıştı . Bu süreçte iki defa psikolojik destek aldım. Sürekli olumlu şeyler için çabaladım. Ama küçücük olumsuzluklarda aksiliklerde gene öfkesini kontrol edemiyor. En basitinden dün bir sorun yaşadık . İkimiz de bu konuyla ilgili konuştuk. Kısacık sürdü. Sonra seccadenin başına geçti namaz kılmak için. Moralini bozuk görünce az önceki konudan dolayı canını sıkmasın ve beni anlasın diye ona iki şey söyleyip ben de namaz kılmaya gidecektim. Ona bak beni kıran nokta bu oldu diyerek sakince açıklama yapmaya çalıştım. Daha 30 saniyesini bitiremeden delirdi. Seccadeyi fırlattı.Çok gereksiz konuştuğumu,uzatmamamı,gereksiz şeyler dememi söyledi.
Bütün kavgalara benim sebeb olduğumu,naza tuza hakkımın olmadığını,gereksiz davranmamamı söylüyor.
Çok konuşuyormuşum ona göre,tek derdim kavga çıkarıp uzatmakmış. Açıklamalar gereksizmiş.
Sabah işe giderken tekrar sakin bir şekilde konuşmak istedim ama gene olmadı. Gözlerimin içi yanıyor ağlamaktan.
Şimdi soruyorum cümle hesabı kurarak,korkarak bir ilişkinin içinde daha ne kadar var olabilirim?
Sürekli kendimi anlatmaya açıklamaya çalışmaktan çok yoruldum.

Genişletmek için tıkla...

sayebann .!.:

Merhabalar…
Ben bu konuyu kiminle nasıl konuşacağımı bilemediğim için buraya açıyorum. Konu benim içim çok yıpratıcı ve yorucu.
Okul öncesi öğretmeniyim. Mesleğimle bir bütün olduğumu düşünüyorum. Hem çocuklara olan sevgimden hem de sabrımdan dolayı.
9 aylık evliyim.
Eşimle de öğretmenlik yaptığım bir ilçede tanıştım. Önceden olan tanışıklığımız daha sonra ilişkiye dönüştü ve evlilik niyetiyle görüşmeye başladık. Merhameti,hassasiyeti çok hoşuma gidiyordu. Annem ve babamı erken kaybettim. Bu yüzden onlar gibi sevgi dolu bir insanı bulduğum için kendimi şanslı hissediyordum.
Ben duygusal bir insan olarak çabuk kırılabiliyordum. Neye kırıldığımı söylemeden küsebiliyordum. Sonra bu aramızda sorunlara sebeb olunca bana neye kırıldığımı söylememi bu şekilde kırılacaksam kırılmamı en azından sebebini anlamak istediğini söyledi. Bir süre bu şekilde devam ettik. Evlilik şu bu hazırlığı derken benim tarafımdan çıkan en küçük olumsuzlukta sorunlar yaşanmaya başladı. “Şu konu beni üzdü,şu konu canımı sıktı.” dediğim her konu için sanki aldattım mı sanki ne yaptım ne kadar abartıyorsun diyerek bastırıldım. Tavır,naz,tuz çekemez bir haldeydi.
Evlilik stresine verip birçok şeyi görmezden geldim. Tüm yükü en çok ben sonra ikimiz sırtlanıp evlendik. Evlendikten sonra görmezden gelinen her sorun dağ olup önümüze çıktı. Merhametine aşık olup her şeye göğüs gerdiğim o adam meğer ani öfke krizleri geçiren bir insanmış. Ben bu süreçte hem evlilik öncesi hem sonrası duygularımı kontrol etmeye çalıştım . Gereksiz kavgalar olmasın diye uğraştım. Ama benim tarafımdan söylenen en küçük hoşuna gitmeyen kelimede bile kavgalar çıkmaya başladı. Hem de kontrolsüz kavgalar. Kendini öldürmekle tehdit etmeler,intihar etmeye yönelik davranışlar,bağırmalar, çağırmalar,hakaretler,gözünün hiçbir şeyi görmeyişleri. Buna karşılık benim girdiğim ağlama krizleri ve çaresizlik. Normalde çok sakin bir insanım. Ama ben de kaldıramaz hale geldim.
Bir süre bu durumlar karşısında düzeltmeye,toparlamaya çalıştım. Şiddetle büyümüş bir kadın değildim ama psikolojik şiddete maruz kalıyordum. Olayın en çok tırmandığı anlardan birinde eşim bana ne kadar zarar verdiğini anladı. Ve durumları düzelteceğine dair sözler verdi. Çünkü ciddi anlamda gitmeye karar vermiştim. O da bu durumdan korktuğu için toparlamaya çalıştı . Bu süreçte iki defa psikolojik destek aldım. Sürekli olumlu şeyler için çabaladım. Ama küçücük olumsuzluklarda aksiliklerde gene öfkesini kontrol edemiyor. En basitinden dün bir sorun yaşadık . İkimiz de bu konuyla ilgili konuştuk. Kısacık sürdü. Sonra seccadenin başına geçti namaz kılmak için. Moralini bozuk görünce az önceki konudan dolayı canını sıkmasın ve beni anlasın diye ona iki şey söyleyip ben de namaz kılmaya gidecektim. Ona bak beni kıran nokta bu oldu diyerek sakince açıklama yapmaya çalıştım. Daha 30 saniyesini bitiremeden delirdi. Seccadeyi fırlattı.Çok gereksiz konuştuğumu,uzatmamamı,gereksiz şeyler dememi söyledi.
Bütün kavgalara benim sebeb olduğumu,naza tuza hakkımın olmadığını,gereksiz davranmamamı söylüyor.
Çok konuşuyormuşum ona göre,tek derdim kavga çıkarıp uzatmakmış. Açıklamalar gereksizmiş.
Sabah işe giderken tekrar sakin bir şekilde konuşmak istedim ama gene olmadı. Gözlerimin içi yanıyor ağlamaktan.
Şimdi soruyorum cümle hesabı kurarak,korkarak bir ilişkinin içinde daha ne kadar var olabilirim?
Sürekli kendimi anlatmaya açıklamaya çalışmaktan çok yoruldum.

Genişletmek için tıkla...