- 6 Ağustos 2014
- 957
- 2.431
-
- Konu Sahibi hayatisiltisi
- #1
Mümkün oldukça kısa tutacağım, detaya girmeyeceğim ama yine de uzun olacak sanırım...
eşimle 7 yıl çıktık, 11 yıldan fazladır evliyiz.Üniversitede tanıştık. yıllarca çalıştım, son 6 yıl dışında, kızım için eşimle ortak karar aldık ve iş hayatını bıraktım, onun hala bu konuda şikayeti yok. ama ben çalışmak istiyorum ve iş bulamıyorum....
ilişkimize gelirsek, yıllardır kopuğuz ve yaklaşık 7 yıldır aynı yatakta bile yatmıyoruz, aynı yatakta yatmasak da belli şeyleri görev icabı yaptım yıllarca. evlenmeden önce de sorunumuz vardı, evlendikten sonra düzelecek, kaçak göçek yaşadığımız için oluyor diye bahaneler ürettiği her sey evlendikten sonra katlanarak arttı. neden ne olursa olsun evlendiğimiz ilk gecenin sabahında mesela evde yoktu... cinsel bir uyumu asla yakalayamadık ve yıllardır da öyle bir hayatımız yok... istekli lan ve seven benim ama kendimi bir şişme bebek gibi hissettiğim için artık yanağımdan öpmesine bile tahammülüm kalmadı.
bunun dışında eşim sürekli iş nedeniyle evde yok. ya şehir dışında, ya sabah 4lere kadar dışarılarda :) bir kadınla bişey yaşamadığından eminim, cinsellikle ilgili sorunu var çünkü... (20li yaşlarında da böyleydi, ve şimdi 40 küsür yaşında) evden kaçıyor diyorum ama inatla evini çok sevdiğini ve bir tek evde mutlu/huzrlu olduğunu söylüyor. tabi yersen. haftanın 3 gecesi sabaha karşı eve gelip bana gelince evde mutlu olduğunu söylüyor. e ben zaten evdeyim...
yıllarca iyi bir işte, fena olmayan bir maaşla çalıştım ama hep yüküm fazlaydı. çünkü kazandığımdan fazlasını belki de, kediye/köpeğe/üniversite öğrencilerine/löseve/köy okulu projelerine vs dağıttım. ya pazardan giyinirim, ya yırtık pırtık farketkmez benim için. tek lüksüm kızım. 4, 5 yaşında şuan (neden çocuk yaptın diyenler elbet olur, kızımı evlat edindim, ama o benim kızım ona göre yorum yapın lütfen) ki yaşam tarzımı az çok anladıysanız ona yönelik de sağlıklı beslensin vs tarzı bir yaklaşımım var.
kızım, kedim ve köpeğim var... asla hiçbirini bırakamam. yıllardır çalışmıyorum, birikimim yok ve iş bulamıyorum ( önceliğim kızım, şehir dışı seyahat edemem, mesai saatleri en azından onun kreş saatlerine uymalı, bir de araba kullanma konusunda sıkıntılıyım vs)
bir düzen kurup eşimden ayrılmaya karar verdim. ilk boşanmaya 1. evlilik yıldönümümüzde karar vermiştim. hala düzelen birşey yok çok konuda... eve, eşime, eşimin ailesine hiç birşeye katlanamadığım bir dönemdeyim. ama eşim kanser şuan... tam boşanmayı planladığım, işi gücü ayarladığım dönemde teşhisi konuldu... psikolojisini de anlıyorum, kolay değil... 25 yaşımdan beri benzer şeyler yaşıyorum ve tek bir gün destek göremedim ondan. ama elimden gelen desteği vermeye devam ediyorum, hem ona hem ailesine. hem ona gayet iyi bkıyorum bu süreçte, hem ailesine gerekli tüm desteği, psikolojik olarak motivasyonu vs vermeye çalışıyorum
ama artık tükendim. ve hiçbirine yetecek gücüm, motivasyonum kalmadı. boşanmak istiyorum ama para yok, işim yok ve iş bulamıyorum. çalışacak olsam kızıma bakacak kimsem yok, kreş saatleri çok çok önemli bu açıdan. dönecek bir aile evim vs de yok... üniversite mezunuyum, yıllarca yöneticilik yaptım ama yaş ilerledi, uzun süre işe ara verdim ve ev hanımı modundayım, şuan yöneticiliği geçtim çaycılık ilanlarına başvuruyorum dönen yok...
milyon detay anlatırım ama özet bu... ne yapmalıyım nasıl ayağa kalkıp kendime ve kızıma yeni bir hayat kurmalıyım. bu evde yaşamaya tahammülüm de kalmadı ama kızımı da bir şeylerden mahrum bırakarak büyütmek istemiyorum. eşimle hiçbir karı koca ilişkimiz yok ne cinsel/ne duygusal yada evlilik hayatı nası olur bilmiyorum başka açılardan... hastalığı nedeniyle sadece evin hizmetçisi/ahçısı/temizlikçisi/hastabakıcı vs modundayım, kızıma bile yetemiyorum nerdeyse... siz ne yapardınız, kırıcı olmayan yorumlarızınızı bekliyorum... kırılacak yerim kalmadı, ne olur eşin hasta sen ne düşünüyorsun tarzı şeyler söylemeyin.
eşimle 7 yıl çıktık, 11 yıldan fazladır evliyiz.Üniversitede tanıştık. yıllarca çalıştım, son 6 yıl dışında, kızım için eşimle ortak karar aldık ve iş hayatını bıraktım, onun hala bu konuda şikayeti yok. ama ben çalışmak istiyorum ve iş bulamıyorum....
ilişkimize gelirsek, yıllardır kopuğuz ve yaklaşık 7 yıldır aynı yatakta bile yatmıyoruz, aynı yatakta yatmasak da belli şeyleri görev icabı yaptım yıllarca. evlenmeden önce de sorunumuz vardı, evlendikten sonra düzelecek, kaçak göçek yaşadığımız için oluyor diye bahaneler ürettiği her sey evlendikten sonra katlanarak arttı. neden ne olursa olsun evlendiğimiz ilk gecenin sabahında mesela evde yoktu... cinsel bir uyumu asla yakalayamadık ve yıllardır da öyle bir hayatımız yok... istekli lan ve seven benim ama kendimi bir şişme bebek gibi hissettiğim için artık yanağımdan öpmesine bile tahammülüm kalmadı.
bunun dışında eşim sürekli iş nedeniyle evde yok. ya şehir dışında, ya sabah 4lere kadar dışarılarda :) bir kadınla bişey yaşamadığından eminim, cinsellikle ilgili sorunu var çünkü... (20li yaşlarında da böyleydi, ve şimdi 40 küsür yaşında) evden kaçıyor diyorum ama inatla evini çok sevdiğini ve bir tek evde mutlu/huzrlu olduğunu söylüyor. tabi yersen. haftanın 3 gecesi sabaha karşı eve gelip bana gelince evde mutlu olduğunu söylüyor. e ben zaten evdeyim...
yıllarca iyi bir işte, fena olmayan bir maaşla çalıştım ama hep yüküm fazlaydı. çünkü kazandığımdan fazlasını belki de, kediye/köpeğe/üniversite öğrencilerine/löseve/köy okulu projelerine vs dağıttım. ya pazardan giyinirim, ya yırtık pırtık farketkmez benim için. tek lüksüm kızım. 4, 5 yaşında şuan (neden çocuk yaptın diyenler elbet olur, kızımı evlat edindim, ama o benim kızım ona göre yorum yapın lütfen) ki yaşam tarzımı az çok anladıysanız ona yönelik de sağlıklı beslensin vs tarzı bir yaklaşımım var.
kızım, kedim ve köpeğim var... asla hiçbirini bırakamam. yıllardır çalışmıyorum, birikimim yok ve iş bulamıyorum ( önceliğim kızım, şehir dışı seyahat edemem, mesai saatleri en azından onun kreş saatlerine uymalı, bir de araba kullanma konusunda sıkıntılıyım vs)
bir düzen kurup eşimden ayrılmaya karar verdim. ilk boşanmaya 1. evlilik yıldönümümüzde karar vermiştim. hala düzelen birşey yok çok konuda... eve, eşime, eşimin ailesine hiç birşeye katlanamadığım bir dönemdeyim. ama eşim kanser şuan... tam boşanmayı planladığım, işi gücü ayarladığım dönemde teşhisi konuldu... psikolojisini de anlıyorum, kolay değil... 25 yaşımdan beri benzer şeyler yaşıyorum ve tek bir gün destek göremedim ondan. ama elimden gelen desteği vermeye devam ediyorum, hem ona hem ailesine. hem ona gayet iyi bkıyorum bu süreçte, hem ailesine gerekli tüm desteği, psikolojik olarak motivasyonu vs vermeye çalışıyorum
ama artık tükendim. ve hiçbirine yetecek gücüm, motivasyonum kalmadı. boşanmak istiyorum ama para yok, işim yok ve iş bulamıyorum. çalışacak olsam kızıma bakacak kimsem yok, kreş saatleri çok çok önemli bu açıdan. dönecek bir aile evim vs de yok... üniversite mezunuyum, yıllarca yöneticilik yaptım ama yaş ilerledi, uzun süre işe ara verdim ve ev hanımı modundayım, şuan yöneticiliği geçtim çaycılık ilanlarına başvuruyorum dönen yok...
milyon detay anlatırım ama özet bu... ne yapmalıyım nasıl ayağa kalkıp kendime ve kızıma yeni bir hayat kurmalıyım. bu evde yaşamaya tahammülüm de kalmadı ama kızımı da bir şeylerden mahrum bırakarak büyütmek istemiyorum. eşimle hiçbir karı koca ilişkimiz yok ne cinsel/ne duygusal yada evlilik hayatı nası olur bilmiyorum başka açılardan... hastalığı nedeniyle sadece evin hizmetçisi/ahçısı/temizlikçisi/hastabakıcı vs modundayım, kızıma bile yetemiyorum nerdeyse... siz ne yapardınız, kırıcı olmayan yorumlarızınızı bekliyorum... kırılacak yerim kalmadı, ne olur eşin hasta sen ne düşünüyorsun tarzı şeyler söylemeyin.