Merhaba. Ben 19 o 22 yaşında ve yaklaşık 3 senedir biriyle konuşuyorum. Ve gerçekten çok seviyorum. Ben istanbulluyum o Diyarbakırlı. Arada ayrılıklarımız oldu ama en sonki ayrılığımız aileler yüzündendi. Ailesi beni istemedi. Kültür farklılıkları vs. sebeplerden dolayı. Ve beni terketti. Telefonda birlikte ağladığımızı biliyorum bu durumdan dolayı ama ben ondan hep destek bekledim. Sanki istese herşey farklı olur gibi hissettim. Neyse ayrıldık aradan 1 2 ay filan geçti doğum günümde bana hediye göndermiş aradım teşekkür etmeye ve o vesileyle tekrar konuşmaya başladık. 1 ayda öyle konuştuk seni tanımıyorlar tanısalar sevicekler diyordu hep. Bu akşam gelecekle ilgili konuşmaya başladık ve ablasıyla tartıştığını hala aynı durumda olduklarını beni istemediklerini söyledi. Ablani anneni kardesini herkesi kaybedersin demişler dedigine göre. Ben sinirlendim bana bunları tekrar tekrar söylediğine sonuçta bunları bilerek çıktık yola ve beni herseyin güzel olacağına inandırmıştı. Bende istersen çıkarım hayatından dedim. Sustu bi süre. Tekrar sordum istiyor musun diye. Yine sustu. Tekrar sordum ve sen hayatımdan cıkarsan ben herkesin hayatından çıkarım onların da dedi. Ben yine sordum çıkma herşeyi aşıcaz demesini bekliyorum tabiki. Tamam çık hayatımdan dedi bana. Yıkıldım resmen. Dogru düzgün dokemedim bile içimdekileri. Bu kadar severken bana bunu tekrar yaşatmasını kaldıramıyorum. Tekrar dönse inanıp affedicek gibiyim. Yazarken bile ağlıyorum çaresizlikten. Ne yapmalıyım ne düsünmeliyim sizce? Ben gerçekten doğru düzgün düşünemiyorum artık..
Ve ben onunla birsürü hayal kurmuştum. Beraber kurmuştuk. O hayalleri nasıl başkasıyla yaşarım düşünemiyorum bile.
Onu başkasıyla düşünemiyorum. Onsuzluğu kabullenemiyorum. O kadar çok şey paylaştık ki.. Sanki onsuz ömür boyu eksik kalıcakmışım gibi