Okuyup gecmeyin nasil büyüdünüz siz?

violetta

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
13 Ekim 2006
17
0
57
Ben buraya baya eski bir üyeyim ama fazla yazilarim yok yorumlarimda yok beni taniyan belki yoktur aranizda ama bu konu benim icin önemli belki sizlerden fikir alabilirim diye aciyorum bu konuyu bu sayede belki daha fazla katilimci olurum ne dersiniz sürekli giriyorum forumlari okuyorum ama fazla yorum yazamiyorum herkese simdiden tesekür ediyorum.


Simdi zor büyüyen cocuklar vardir birde kolay büyüyen
cocuklar (siz nasil bir cocuktunuz neler yasadiniz
nasil cözerdiniz) bunlar cok önemli benim icin yazarsan
biraz anlatirsaniz sevinirim cünkü su an ben cok zor bir cocuk büyütüyorum ve belki sizlerin cocuklari bilmiyorum cogunun cocugu kücük bu yüzden siz kendi cocuklugunuzdan biraz yazarmisiniz ama herseyi herseyi belki size ufak gelen seyler bizim icin cok önemli olabilir.(Nasil büyüdünüz nasil atlattiniz aile ici catismalari nasil gecirdiniz) (Nasil cözdünüz).(Annenizle barismak icin neler yapardiniz) Bilmiyorum ben annem üzülecek diye okadar dikkat ederdimki o agladigi zaman bende aglardim üzülürdüm simdiki cocuklar bilmiyorum cok farkli bazen umrunda bile olmuyor üzüyor üzüyor tinlamiyor bile yada üzülüyor belli edemiyor lütven
anlatirmisiniz cok önemli benim icin cünkü ben cok zor bir cocukla bu aralar bogusuyorum ve bir sonuc alamiyorum konus konus sabir demeyin inaninki sabrimin son raddesindeyim ve konusmak hic bir seyi cözmüyor bunu bitirmek üzere olan bir ödev gibi düsünün.
 
zaman zaman zaman
galibaa eksiğimiz zaman

ben annemin tek gözü ile muma dönerdiim çocukken biliyorummm
amaa simdiii
kızıma bakıyorumm tıınmıyoo bile
 
cnm allah yardımcımız olsun yeni nesile uğraşmaya çok zor benim küçüklüğüm annem babam gözüme bakınca biterdi size bir anımı anlatayım rahmatli annanem le yazları köye teyzeme giderdik kalmaya akrabamız bizi yemeğe davat etti sabahıda döneceğiz ben orada nasıl makarna yiyimuşum anlatamam sanki hiç görmemişim gibi annanem bana bir çimdik attı o an doydum şimdikilere yapsan neden çimdikliyon derler o an benim sesim bile çıkmadı öptüm cnm .kendine iyi bak
 
arkadaşım yinede ona iyi davranmaya bak konuşmaya çalışevden kendinden uzaklaştırma.
 
cnm allah yardımcımız olsun yeni nesile uğraşmaya çok zor benim küçüklüğüm annem babam gözüme bakınca biterdi size bir anımı anlatayım rahmatli annanem le yazları köye teyzeme giderdik kalmaya akrabamız bizi yemeğe davat etti sabahıda döneceğiz ben orada nasıl makarna yiyimuşum anlatamam sanki hiç görmemişim gibi annanem bana bir çimdik attı o an doydum şimdikilere yapsan neden çimdikliyon derler o an benim sesim bile çıkmadı öptüm cnm .kendine iyi bak


bizede bir kere kapıya bir teyze gelmişti üst katta oturan birsey sormuştu varmı diyee
annemde aaa yok dedii hatırlıyorum ben
olurmu anne varyaa mutfakta dediimm
kadın gitti
ben yermisin yemezmisinn yerimseniben

o günden sonraa hala bile birsey olduğunda annemin gözünün içine bakarım varmı yokmu diyee

meğer kadııın zor günler için ayırmıış
eskiden simdiki gibi bolluk nerdeeee
zaten kıt zor geçiniyorlarmışşşş benneyaptımki
 
Bu devirde ebeveyn olmak hakikaten zor.
Ama su kadarını söyleyebilirim , eski devirler eskide kaldı.
Kendimden bir örnek vereyim size ben cok zor bir cocukluk gecirdim
Daha doğmadan babam vefat etmiş ve annem 3 yaşıma geldiğimde yeniden bir evlilik yaptı.
2 üvey kardeşim vardı ve ezilen hep ben oldum.
Annem baskın ve otoriter bir kadındı buna birde yeni aile ve kardeşler eklenince içinde bulunduğum ortam beni asi ve cok asabi biri yaptı.
Neyse okudum, calıştım , evlendim ve şimdi 5 yaşında bir kızım var.
Dikkat ediyorum ne zaman annemin bana yaptığı gibi bende kızıma tepeden öfkeli ve bağırarak bir şeyleri yaptırmaya calıştığımda bu durum kızımın umrunda bile olmuyor, yada gecici bişeyler yaparak beni başından savuşturuyor.
Ama onun boy hizasına inip tatlı dille konutuğumda beni dinliyor ve
olumlu sinyaller veriyor.
Bence anneler cocuklarını kendi ayrılmaz parcaları gibi düşünmeyi bırakmalı yani onları ayrı bir birey ayrı bir insan olarak görmeli .
Onları biz doğurduğumuz için her aklımıza geleni söyleme hakkına sahip olduğmuzu düşünmeye devam ettikce sorunlarımız büyüyecektir.
Dinlemeyi ve empati kurma yollarını araştıralım.
Her cocuğun kalbi temiz ve saftır.
Yeterki anneler oraya ulaşmanın yollarını keşfetmeyi bilsin.
kolaylıklar diliyorum





Belki bende bunu yapamiyorum sakinlesemiyorum oglum 17 yasinda ve cok zor bir dönemdeyiz ergenli caginin tam ortasinda ve karsilikli bagirmalar ve kavgalar bu siralar cok fazla ama yazdiklariniz gercekten faydali benim icin tesekür ediyorum.
 
arkadaşım yinede ona iyi davranmaya bak konuşmaya çalışevden kendinden uzaklaştırma.




evet en korktugum bu zaten tesekürler simdiki cocuklara birazda rahat batiyor bence bilemiyorum cok zor iki gün yasiyorum öncedende problemler oldu ama son zaman arti iyice.tesekürler
 
bizede bir kere kapıya bir teyze gelmişti üst katta oturan birsey sormuştu varmı diyee
annemde aaa yok dedii hatırlıyorum ben
olurmu anne varyaa mutfakta dediimm
kadın gitti
ben yermisin yemezmisinn yerimseniben

o günden sonraa hala bile birsey olduğunda annemin gözünün içine bakarım varmı yokmu diyee

meğer kadııın zor günler için ayırmıış
eskiden simdiki gibi bolluk nerdeeee
zaten kıt zor geçiniyorlarmışşşş benneyaptımki






bize babamin bakislari yeterdi bagirmak felan yoktu ama benim oglum babasina yapmiyor gerci sirf bana gelin kaynana gibiyiz evin icinde ben kücükken misafir gelirdi iste cocukluk lafa karisirdim yada dinlerdim annem sirf isaret ederdi ben kalkar odama giderdim demezdim of ya hep iceri gitmek zorundayim gitmiycem iste ..
 
Ben buraya baya eski bir üyeyim ama fazla yazilarim yok yorumlarimda yok beni taniyan belki yoktur aranizda ama bu konu benim icin önemli belki sizlerden fikir alabilirim diye aciyorum bu konuyu bu sayede belki daha fazla katilimci olurum ne dersiniz sürekli giriyorum forumlari okuyorum ama fazla yorum yazamiyorum herkese simdiden tesekür ediyorum.


Simdi zor büyüyen cocuklar vardir birde kolay büyüyen
cocuklar (siz nasil bir cocuktunuz neler yasadiniz
nasil cözerdiniz) bunlar cok önemli benim icin yazarsan
biraz anlatirsaniz sevinirim cünkü su an ben cok zor bir cocuk büyütüyorum ve belki sizlerin cocuklari bilmiyorum cogunun cocugu kücük bu yüzden siz kendi cocuklugunuzdan biraz yazarmisiniz ama herseyi herseyi belki size ufak gelen seyler bizim icin cok önemli olabilir.(Nasil büyüdünüz nasil atlattiniz aile ici catismalari nasil gecirdiniz) (Nasil cözdünüz).(Annenizle barismak icin neler yapardiniz) Bilmiyorum ben annem üzülecek diye okadar dikkat ederdimki o agladigi zaman bende aglardim üzülürdüm simdiki cocuklar bilmiyorum cok farkli bazen umrunda bile olmuyor üzüyor üzüyor tinlamiyor bile yada üzülüyor belli edemiyor lütven
anlatirmisiniz cok önemli benim icin cünkü ben cok zor bir cocukla bu aralar bogusuyorum ve bir sonuc alamiyorum konus konus sabir demeyin inaninki sabrimin son raddesindeyim ve konusmak hic bir seyi cözmüyor bunu bitirmek üzere olan bir ödev gibi düsünün.


Benide anne baba ayrı, halam baktı, büyüttü. belki bir kız çocuğu olarak hayli zorladım halamı bende, o yaşlarda ne dese boştu benim için bir kulağımdan girer diğerinden çıkardı anlıyacağınız. Arkadaş gibi olmaya çalışırdı ama oldukçada kısıtlardı herşeyimizi. Bu yüzden çok üzmüşümdür halamı. Ama şimdi her dediğine hak veriyorum ve iyi yapmışsın diyorum oda ayrı.

Açıkçası oğlunuza şimdi nedeseniz sizi ciddiye almıyabilir. Kendimi onun yerine koymaya çalışıyorumda belki ortak zevkler bulabilirsiniz siz veya babası, ne biliyim sinema , tiyatro, bowling onu çekicek şeyler olması daha iyi olur. Zevklerini biliyorsunuzdur. Birazda onun gözünden bakmaya çalışın hayata. Umarım herşey istediğiniz yönde olur. Allah sabır versin.
 
selam sanırım sorun bızlerde cocuklarımız ters cevap vermeye başladıkları anda tepkı gosterıyoruz guzel dılle anlatamıyoruz o an.cunku bız bır anneyız bıze nasıl bu tur konuşur dıyerek bızler ondan daha fazla tepkı gosterıyoruz cocuk kucukten alırmış anne baba saygısını ve sevgısını ama hıcbırşey ıcın gec degıl sadece kucukken egıtecegımız cocugumuzun şimdı daha zor şartlarda yetışecegının farkına varıp hareket edebılmek etraf cevre en onemlısı arkadaş ortamından dolayı.benımde bır oglum var(cumlemızınkılere hayırlı uzun omurler versın)13 yaşında kucukken oglum salak demenın dahı ne kadar ayıp oldugunu bılırdı cevrem ımrenırdı,oglum bırısının salak dedıgını duydugunda anne salak dedı dıye bana uzulerek anlatırdı takı ben kendı sorunlarımla ugraşmaya başlayana kadar az bır ramak kalmıştı halbukı oglumu tam anlamıyla yetıştırmeye.şimdı bende sabretmeye calışıyorum ama eskısı kadar kolay olmuyor.bıze duşen tek şey sabır.sakın hoş gorulu ve anlayışlı gorunerek takıbe almak umarım allahımızın bızlere vermış oldugu sabrı yerıne getırmek nasıp olur bızlere,oglumuzu kaybetmeyız.gelışmelerı beklıyorum canım sevgıler
 
her evde bu tür şeyler mutlaka yaşanır. çünkü sizin yaşadığınız ve onun yaşadığı zaman birbirinden çok farklı. bu yüzden birbirinizi anlamanız biraz zaman alır. bu zaman içinde anlayışlı, çocuğunuza bir arkadaş gibi, neyin doğru neyin yanlış olduğunu güzel bir dillen anlatmalı, ve herşeyden önce sabırlı olmanız lazım. allah yardımcınız olsun, dilerim en kısa zamanda aranızdaki sorunlar çözülür...
 
sabırsabır sabır diyoruz
annelerimiz sabırlı idi diyoruuz

galibabizde tek eksik sabır
ama eskiden hayat bu kadarda zor ve güvensiz değildi dimii

ergen çocukla başetmek çok zor
Allah yardımıcımız olsun
 
[B zor bi durum benim nacizane fikrim ebebeyinler çocuklarıyla konuşmalı ve onlara her türlü güveni sağlamalı yani bir hata yaptıklarında aillerine gelip rahatlıkla anlata bilmeli ailler unutmamalıki
çocukları böyle bir dünyada fazlasıyla acemi sizin onlara gösterdiyiniz özeni ilk başta anlamıyacaklardır ama zamanla onlarda farkına varacaktır ve yaptıkları yanlışları anlıyacaklardır bunlar içinde sabır gerekli unutmuyalım umarım sizinde sorunlarınız çözülür inşallah:1hug:[/B]
 
galiba biz anne ve babalar çocuklarımıza yaşayamadığımız duyguları ve imkanları sağladığımız için çocuklarımızda bir doyumsuzluk var.Biz küçükken annemizin gözüne bakardık ki acaba onu sinirlendirecek birşey yaptık mı diye. Şimdikiler bırak bakmayı umursamıyorlar bile. Sanırım teknoloji ve çevresindeki arkadaşları, maddi rahatlık sebep olabilir.
 
galiba biz anne ve babalar çocuklarımıza yaşayamadığımız duyguları ve imkanları sağladığımız için çocuklarımızda bir doyumsuzluk var.Biz küçükken annemizin gözüne bakardık ki acaba onu sinirlendirecek birşey yaptık mı diye. Şimdikiler bırak bakmayı umursamıyorlar bile. Sanırım teknoloji ve çevresindeki arkadaşları, maddi rahatlık sebep olabilir.




Bencede bazen diyorum rahat batiyor bu cocuklara biz dövmesini bile beceremiyoruz ama bosuna demiyorlar dayak cennetten cikmadir diye hehe gerci su an duruldu biraz hemen pisman oluyor üzülüyor beni üzdügüne tek iyi tarafi kinci bir cocuk degil tesekürler.
 
seni çok iyi anlıyorum.bi kere şunu kabul etmek lazım.bizim zamanımızla şimdiki zaman aynı değil.değerler farklı imkanlar farklı dolayısıyla insanlar farklı ve tabii çocuklar farklı.kuşak çatışmasıda bu zaten.biz kendi değerlerimizi vermeye çalışırken onun bambaşka değerlere sahip olduğunu görmek bizi çıldırtan.bı de üstüne ergenlik eklenince durum iyice içinden çıkılmaz hal alıyor.ama sabretmekten başka çaren de yok.biraz daha sakin kalmaya çalış.en önemlisi onu dinlemeyi bil.onunla konuşurken daha çok duygularından bahset.yanlış davranışı karşısında nasıl kırıldığını, incindiğini, üzüldüğünü anlat ve elbette benim de hatalarım var demeyi unutma.bu dönem çatışmasız geçmeyecek mümkün olduğunca az hasarlı çıkmaya çalış.kendini onun yerine koyarak hareket et.kişiliğine saldırma, kımseyle kıyaslama ,eleştirinin dozunu kaçırma ve bol bol anlamaya çalış.zor biliyorum ama sen annesin.bunlar benim tecrübelerim ben de işe yarıyor umarım sende de yarar
 
seni çok iyi anlıyorum.bi kere şunu kabul etmek lazım.bizim zamanımızla şimdiki zaman aynı değil.değerler farklı imkanlar farklı dolayısıyla insanlar farklı ve tabii çocuklar farklı.kuşak çatışmasıda bu zaten.biz kendi değerlerimizi vermeye çalışırken onun bambaşka değerlere sahip olduğunu görmek bizi çıldırtan.bı de üstüne ergenlik eklenince durum iyice içinden çıkılmaz hal alıyor.ama sabretmekten başka çaren de yok.biraz daha sakin kalmaya çalış.en önemlisi onu dinlemeyi bil.onunla konuşurken daha çok duygularından bahset.yanlış davranışı karşısında nasıl kırıldığını, incindiğini, üzüldüğünü anlat ve elbette benim de hatalarım var demeyi unutma.bu dönem çatışmasız geçmeyecek mümkün olduğunca az hasarlı çıkmaya çalış.kendini onun yerine koyarak hareket et.kişiliğine saldırma, kımseyle kıyaslama ,eleştirinin dozunu kaçırma ve bol bol anlamaya çalış.zor biliyorum ama sen annesin.bunlar benim tecrübelerim ben de işe yarıyor umarım sende de yarar





Canim tesekürler inan iyi geliyor yazilanlari okudukca herkesin yazdigindan biraz olsun birseyler kapiyorum ve acaba diyorum gercekten böylemi yapsam halen aramiz limoni ama oda biliyor hatasini ve özür dilemesini ikimizde biliyoruz bu biraz bizim iyi belki türkcem bozuk olabilir almanyadan katiliyorum ben hos gör artik dün yine konustuk su an 16 yasinda bir oglum daha 14 yasinda ama onunla aramiz iyi iste dedigin gibi sabir cok sagol.
 
bi de bişey daha söyleyim.ben kavgalardan sonra eğer çok kırmışsa beni.mektup yazarım kızıma.konuşmaktan daha etkili oluyor.herseye rağmen onu çok sevdiğimi ama kalbimi kırdığını çok üzüldüğümü filan yazarım işte.bu da iyi bi yöntem dene bak göreceksin.
sevgiler canım
 
ben çok akıllı bir çoçuktum taki lise yıllarına geçinceye kadar

liseye geçtiğimde başka bir şehire taşındık ve okulumda mahallemizden kimse yoktu

zorluk çektim kimse arkadaşım olmuyordu

ve derslerimde kötüydü ailem baskı yapıyordu ders çalış falan diye

bu olayların etkiisyle çok kavgacı bir kız olmuştum abimlerle falan

ki inanın şimdi kesinlikle tarşımam kimseyle.

bence senin çoçugundakide bir dönem çok gitme üstüne

ben çok yalnızlık çekerdim beni sevmediklerini falan düşünürdüm

aile sorunlarımız çoktu bizim ilgi görmezdim annemden pek.

arkadaşlarımı kıskanırdım sanki.

bence dikkatli ol sevdiğini hissettirmeye çalış.

1 kaç sene sonra herşeyi onun için yaptığını anlıyacak inş.

kolay gelsin.
 
X