merhaba arkadaşlar. ben 28 yaşındayım ve 8 yıllık evlıyım. ben almanyada doğdum ve büyüdüm. 2002 yılında eşimle internette bı şekılde tanıştım ve 9 ay sonra eşime kaçtım. eşim konyanın bi ilçesinde yaşıyor. ben kendı memeleketım sakarya. eşimin yaşadığı yer ile benım sakaryamın arasında dağlar kadar fark var şöyleki. mesela kadınlar hıc sokağa cıkmıyo. markete, sağlık ocağına, yürüyüşe, çocuk parkına vs. vs. Mesela ben bı komşuya gıdecek olsam ya eşim yada kayınbabam benı araba ıl egötürüyodu. evde balkona bıle cıkamıyodum. ben balkonlarımı hep gızlı gızlı yıkıyodum. gece 10 dan sonra. bılıyorum böyle şeymı olur dıyeceksınız ama gercekten böyleydı. kapımın önunde çöp dökemıyodum. ınankı abartmıyorum.
Zamanla ben eskı hayatımı, özgürlüğümü ve sosyalliğimi özlemeye başladım. çocuğumda olmadı ılk zamanlar. 4. tüp bebek tedavısı sonucunda bı kızım oldu. kızım doğduktan sonra ıcıme bı mutsuzluk tamamen yerleşti. lohusa hatalığı derler ya, galıba öyle bırşeydi. kızımı hıc arabasına bındırıpte mahallemde gezdırememek veya onu bı parka hava aldırmaya götürememek benı kahretmeye başladı. kızım 9 10 aylık olunca dışarı çıkmak ıçın aglıyodu kapı açılınca ama ben hıc bısı yapamıyodum. esım gelıcekte bızı arabayla bı yere götürecekte kızım hava alıcak. Allahtan almanyaya ve sakaryaya cok sık gelıyodum, orda telafi etmeye çalışıyodum.
Sonra kış geldı ve ben kayınvalıdeme daha fazal bu şekılde devam edemıyeceyımı söyledım. eşiim zaten bılıyodu. eşimin sakaryadada evı vardı. kayınvalıdem gıdın orda kendınınze bı iş kurun dedı ve ben eşimi bırazcık zorla olsada getırdım buraya. o seneye gıdelım bu sene burda borcumuzu kapatalım dedı. (Aile şirketlerı var) ama benım orda yaşayacak gücüm kalmamıştı artık. altınlarımı satar bı iş yaparız dedım. veeee geldık.
fatura ödeme noktası açtık burda. ama işimiz hıc gıtmıyo. müşterılerımız gerektıgı kadar coğalmıyo. gercı 6 ay oldu daha. yaz gelınce işler tamamen durdu. düzelıcek ümıdıyle beklıyorum. eşim süreklı konyaya gıtmek zorunda kalıyo çünki kayınpederım işleri tek başına yürütemıyo. ben duruyorum burdakı dükkanda. kızımdan bütün ayrıyım 6 sene yolunu gözledıgım yavrumu aksamları görebılıyorum.
Kendımı kötü anne gıbı hıssedıyorum. canım yavrum beni özlüyo.. sabahları kalkınca anne anne dıye evın ıcınde benı arıyomuş. Ben onu ALLAH tan okadar cok istedımkı... canım benım o kanım ama onun yanında olamıyorum.
Şimdi kendimi suçluyorum. Keşke dıyorum bıraz daha sabretseydım sıksaydım dişimi apar topar gelmeseydım. şimdi özgürüm ama yanımda ne kızım va nede kocam. napıcam ben?? oraya gerı dönmeyı düşünmek bıle ıstemıyorum. eşimle aramda hıc bı sorun yok yaşadığı yer harıcınde. bazen ondan boşanmak bıle gecıyo ıcımden. orda yaşamaktan ıyı bı fıkır gıbı gelıyo. almanyaya gıoder calır kızıma bakarım dıyorum. ama sonra dusunuyorum, kızım babasın büyümesın dıyorum. hem ben kocamı seviyorum..
Anlıyacagınız vıcdan azabı çekiyorum. Keşke hıc eşime kaçmasaydım. eşim büyüdüğü yerden memeleketınden bı kızla, bende kendı büyüdüğüm yerden bırısı ıle evlenseydım. belkı daha ıyı olurdu.
İçimde hıc huzur yok. Allah benı cezalandırıyor galıba. çocuk ıstedım, bana dünyalar tatlısı bı kız verdı. ben sabredemedın oraya. kızıma tutunup keşke bıraz daha sabretseydım.. ama olan oldu artık. kendımı uçurumun kıyısında gıbı hissedıyorum..
ne yaşıyorum nede ölüyüm. sadece kızım bıtek o benı mutlu edıyo. ona sarılmak bıtek ılacım..
işte böyle arkadaşlar.... bana fikir verın ne yapayım ben. nasıl çıkcam bu çıkmazdan...
Zamanla ben eskı hayatımı, özgürlüğümü ve sosyalliğimi özlemeye başladım. çocuğumda olmadı ılk zamanlar. 4. tüp bebek tedavısı sonucunda bı kızım oldu. kızım doğduktan sonra ıcıme bı mutsuzluk tamamen yerleşti. lohusa hatalığı derler ya, galıba öyle bırşeydi. kızımı hıc arabasına bındırıpte mahallemde gezdırememek veya onu bı parka hava aldırmaya götürememek benı kahretmeye başladı. kızım 9 10 aylık olunca dışarı çıkmak ıçın aglıyodu kapı açılınca ama ben hıc bısı yapamıyodum. esım gelıcekte bızı arabayla bı yere götürecekte kızım hava alıcak. Allahtan almanyaya ve sakaryaya cok sık gelıyodum, orda telafi etmeye çalışıyodum.
Sonra kış geldı ve ben kayınvalıdeme daha fazal bu şekılde devam edemıyeceyımı söyledım. eşiim zaten bılıyodu. eşimin sakaryadada evı vardı. kayınvalıdem gıdın orda kendınınze bı iş kurun dedı ve ben eşimi bırazcık zorla olsada getırdım buraya. o seneye gıdelım bu sene burda borcumuzu kapatalım dedı. (Aile şirketlerı var) ama benım orda yaşayacak gücüm kalmamıştı artık. altınlarımı satar bı iş yaparız dedım. veeee geldık.
fatura ödeme noktası açtık burda. ama işimiz hıc gıtmıyo. müşterılerımız gerektıgı kadar coğalmıyo. gercı 6 ay oldu daha. yaz gelınce işler tamamen durdu. düzelıcek ümıdıyle beklıyorum. eşim süreklı konyaya gıtmek zorunda kalıyo çünki kayınpederım işleri tek başına yürütemıyo. ben duruyorum burdakı dükkanda. kızımdan bütün ayrıyım 6 sene yolunu gözledıgım yavrumu aksamları görebılıyorum.
Kendımı kötü anne gıbı hıssedıyorum. canım yavrum beni özlüyo.. sabahları kalkınca anne anne dıye evın ıcınde benı arıyomuş. Ben onu ALLAH tan okadar cok istedımkı... canım benım o kanım ama onun yanında olamıyorum.
Şimdi kendimi suçluyorum. Keşke dıyorum bıraz daha sabretseydım sıksaydım dişimi apar topar gelmeseydım. şimdi özgürüm ama yanımda ne kızım va nede kocam. napıcam ben?? oraya gerı dönmeyı düşünmek bıle ıstemıyorum. eşimle aramda hıc bı sorun yok yaşadığı yer harıcınde. bazen ondan boşanmak bıle gecıyo ıcımden. orda yaşamaktan ıyı bı fıkır gıbı gelıyo. almanyaya gıoder calır kızıma bakarım dıyorum. ama sonra dusunuyorum, kızım babasın büyümesın dıyorum. hem ben kocamı seviyorum..
Anlıyacagınız vıcdan azabı çekiyorum. Keşke hıc eşime kaçmasaydım. eşim büyüdüğü yerden memeleketınden bı kızla, bende kendı büyüdüğüm yerden bırısı ıle evlenseydım. belkı daha ıyı olurdu.
İçimde hıc huzur yok. Allah benı cezalandırıyor galıba. çocuk ıstedım, bana dünyalar tatlısı bı kız verdı. ben sabredemedın oraya. kızıma tutunup keşke bıraz daha sabretseydım.. ama olan oldu artık. kendımı uçurumun kıyısında gıbı hissedıyorum..
ne yaşıyorum nede ölüyüm. sadece kızım bıtek o benı mutlu edıyo. ona sarılmak bıtek ılacım..
işte böyle arkadaşlar.... bana fikir verın ne yapayım ben. nasıl çıkcam bu çıkmazdan...