Oğlumun en iyi arkadaşının olmaması

Oğlum 2. Sınıf. Çok iyi anlaşıyor diyebileceğim hiç arkadaşı yok. Tüm arkadaşlarına gıcık oluyor. Hiçbirini tam olarak sevmiyor. Onlar da oğlumu tam olarak sevdiklerini düşünmüyorum. Oğlum genel olarak komik ve popüler bir çocuk ama sanki dostu yok. Bu normal mi ya? Ben bütün ömrü boyunca ve hala yakın arkadaşsızlıktan muzdaribim. Uzak arkadaşlarım var sevilen biriyim ama yakın arkadaşım hiç yok. Oğlum da benim kaderimi mi yaşıyor acaba?

O yaşlarda ben de öyleydim hala da öyle sayılırım o yüzden eskisi gibi geniş bir arkadaş çevremin olması için zorlamıyorum kendimi zaten şu an çoğu kişinin geniş bir arkadaş çevresi yok hem sosyal hem de ekonomik sebeplerden dolayı ama insan yine de çevresinde yakın olduğu sürekli görüştüğü birileri olsun istiyor

Aman bizimki geçen yıl 1, sınıfta kankam da kankam gezdi. Bu sene bi kavga küslük çocuk ayrılık acısı yaşadı., şu an genel bir samimiyet kurdu herkesle rahat ettim. Böylesi daha iyi diyorum

Bende öyle büyüdüm ya. Hiçbir zaman aşırı yakın bir arkadaşım yoktu. Hep 4-5 kişilik belli bir samimiyeti olan gruplar halindeydik. Kendi içlerinde daha samimi olanlar vardı hatta. Üniversiteye kadar bu şekilde devam etti. Bir şey olmuyor, en azından benim için büyük bir sorun teşkil etmedi.

O yaş grubu öyle ama.
Yakın arkadaşları sıkça değişiyor.
Kolay arkadaşlık kuruyorlar, çabuk unutuyorlar. Öncelikler ışık hızıyla değişiyor.
Derinliği olan sohbet etmiyorlar sonuçta en yakın arkadaş şart mı ki?

Kızım 8 yaşında, en yakın arkadaşımın oğluyla aynı sınıftalar. Okul dışında aralarından su sızmıyor, spora ve diğer kurslara beraber gidiyorlar. Arkadaşımla birbirimize çocuklarımızı falan da bırakıyoruz ama okulda neredeyse birbirlerine selam vermiyorlar çünkü kızım kızlarla, arkadaşı erkeklerle oynamayı tercih ediyor.

Kızımın üçüncü sınıfta yakın arkadaşı oldu ama bu sene yani dördüncü sınıfta inişli, çıkışlı bir arkadaşlığa döndüler yine. Kendisinden edindiğim bilgilere göre sınıfın genelinde var bu yakın arkadaş değişimleri, sorunları.
Ben genel anlamda yalnız kalmamasını önemsiyorum. Sağlam arkadaşlık için küçükler.

Sudanli .!.:

Oğlum 2. Sınıf. Çok iyi anlaşıyor diyebileceğim hiç arkadaşı yok. Tüm arkadaşlarına gıcık oluyor. Hiçbirini tam olarak sevmiyor. Onlar da oğlumu tam olarak sevdiklerini düşünmüyorum. Oğlum genel olarak komik ve popüler bir çocuk ama sanki dostu yok. Bu normal mi ya? Ben bütün ömrü boyunca ve hala yakın arkadaşsızlıktan muzdaribim. Uzak arkadaşlarım var sevilen biriyim ama yakın arkadaşım hiç yok. Oğlum da benim kaderimi mi yaşıyor acaba?

Genişletmek için tıkla...

ben de sizin gibiyim, hep de öyleydim. etrafımda insanlar vardı ama ben bir sürü arkadaş grubuna girip çıkan ortak payda gibiydim. :) insanları birbiriyle tanıştırırdım benden yakın olurlardı. hiç birine bu benim en yakın dostum diyemedim ama yine de dostluğu birkaç defa yaşadım sandım. her seferinde onların beni öyle görmediğini ve maddi-manevi kullanıldığımı fark ettim. ya da çeşitli sebeplerle yargılandığımı, anlaşılmadığımı görüp tiksindim. bazı çirkinleşmeler de oldu. artık aramıyorum yakın dost filan, yani kırgınlıktan değil cidden böyle huzurlu olduğumu fark ettim. arkadaşlarım az olsa da var arada görüşür, araşırım. kimseyle fazla da yakın olmak istemiyorum. hem bazen insan uyumsuz olduğu bir ortama girer, o da çok kez başıma gelmiştir. ben hep bi kendimi dışlarım, farklı ve uyumsuz hissederim bir şekilde gerçi. ama bu benim için sorun değil artık. öyle olmayı da seviyorum. farklı farklı tipte insan ve gruplarla da iletişim kurabiliyorum bu kadar ayrıştırdığım için kendimi. aidiyet ihtiyacım da yok. belki sınıfında gerçekten onun enerjisine uygun çocuklar yoktur. zamanla sosyal karakteri de değişebilir, daha küçük diye düşünüyorum. birileri gider birileri gelir hayat boyunca, çok da sıkıntı değil. herkesten bir şey öğrenirsin işte. mesele sağlıklı sınırlarla sosyal ilişki kurmayı öğrenmek bencesi. iletişim kurma yeteneğinde bir sorun yoksa kendi tercihleri ve kişiliği olması ne güzel.