kızım 3 yaşında, şu an sendromlardan sendromlara giriyor. önceden melek gibi olan bebeğim şimdi tam bir cadıya dönüştü.. zaman zaman ben de çok daralıyorum bu durumdan, ağlamasına tahammül edemiyorum, bunun gelişiminin bi parçası olduğunu unutuyorum ama hemen toparlanıyorum ya da eşim beni toparlıyor.. bu evrenin onun gelişimi için normal olduğunu hatta sağlıklı olanın bu olduğunu unutmamaya çalışıyoruz..
bizim davranışlarımızdan kaynaklı olarak krizleri çok uzun sürmüyor.
bir kere hayır dediğimiz bişeye evet demiyoruz, evet denilecek bişeyse baştan hayır demiyoruz.
bi yerlere gittiğimizde baştan ne yapacağımızı anlatıyoruz, ona sürpriz olmuyor.
yemekten önce dondurma, sakız vs. yiyemeyeceğini biliyor ama hep şansını deniyor, biz asla taviz vermiyoruz.
oyun yerlerinde sınır koyuyoruz.
kola, meyve suyu vs içemeyeceğini biliyor..
mesela oje sürmek istiyor ama ben her seferinde sabırla yetişkin olduğunda sürebileceğimizi anlatıyorum, o zaman ne renk isterse alacağımı söylüyorum.
kıyafetlerde seçenek sunuyorum.
tabii ben bunları yapıyorum diye hiç kriz yaşanmıyor mu, ooooo alası yaşanıyor ama onun da bi yerde ağlayarak kendini rahatlatması lazım.. o ağlarken isterse sarılıyorum, ya da sadece yanında sakinleşmesini bekliyorum..