Cok guzel yazmıssınız da iste dedıgınız gibi beni tanımıyorsunuz. Ben surekli guzel dille anlatıyorum oglum bu yanlıs bana neden? Diye sorar acıklamsını yaparım pesıne kabul etmez bı neden?? Daha gelir. Herseye bı itiraz etme hakkı vardır. Bende bı anne olarak ondan bu kadar sey isteyebilirim dimi.
Ustelık ondan istediğim seyler onun ıcın yoksa git calıs eve para getir degıl. Bu aksamki konudada beni o kadar doldurdukı guzellıkle soyledım yok anlamıyor en sonunda bagırdım artık dıyorum ki odana git sakınles gonderdım kendisi bagırıyor kendine vuruyor. Asagı gıtmıceksın dedim her zaman yaptigi seyi soylıyım asagıya iner babaannesi dedesi evde kim varsa annem bana sunu yaptı babam boyle dedi bizi bı guzel sikayet eder. Kayinvalide dururmu durmaz kapıya dayanır siz bu cocuga niye boyle yapiyosunuz dayak yoktur bu arada. Ama oglum oyle bı anlatırkı oyle bı aglar sankı dovulmus falakaya yatırılmış haliyle sinir sistemimiz dayanmıyor al sana tartısma benim coucgumu benden fazla kim dusunebılırkı deyıncede biz kötu oluruz. Ve oglum kendi yaptigindan aslaa bahsetmez onlarda sormaz.
Telefonunu aldım cunku ders calısmıyor yası buyudukce derslere ilgisi azaldı bu sene hadi onuda bı kenara koyalım bana sorulmadan acılan hesaptan gidipte arkadasına agza alınmıcak kufurler edince telefonu almak zorundaydım. Cunku dogru kullanmayı bilmiyor, bilse boyle yapmazdı. Yoksa ben uvey anne degılım yada oglum benim kölem degıl istedigım gıbı hareket etsin diye bısey de yok olamazda. Ama bende bı anne olarak yanlışlarını duzeltmeye calisiyorum ha basarili olamıyorum hep ıyı niyetimi suistimal etti o ayrı.
Peki sizce çocuğunuzun içindeki öfkenin sebebi ne olabilir?
Çünkü bu normal birşey değil. Genelde çocuklar tam tersi başka insanlar annesine kızınca üzülür, içerlerler.
Sizinki sanki başkaları tarafından azar işitmenizden mutlu oluyor.
Bunun bir sebebi olmalı...
Benim de hayatım anneme duyduğum öfkenin sebebini anlamakla geçti. Aslında o da asla vurmaz etmezdi,tee 90li yıllarda çocuğunu psikologa götürmüş,ilgili bir anne. Ama ben ve diğer çocuğu 8 yaşındayken bile yolda onla yürümez babamızin koluna girerdik. Onun dediklerini yuzbininci defa ,artik bağırmaya başladığında anca yapardik, ama babamızın ağzından çıkmadan her istediğine kosardik
Bugun bile(27) herhangi bir konuda annem kendini yirtsin,evlatlıktan reddedecegini söylesin yine kendi doğrumu yaparım. Ama babam bunu yapmanın hoşuna gitmeyeceğini söylesin kesinlikle geri adım atarim.
Bunun neden olabilecegini sorguladikca aslında çocuk kalbimin kırıldigi şeyler o kadar basit şeyler ki... Ama işte insanı derinden etkiliyor,ailenin yaptigi anlık düşüncesiz tavırlar.
Bu arada demeden duramayacagim. Dünyada en nefret ettiğim cümle : "güzellikle söyledim olmadı, tatlı tatlı konuştum olmadı,bagirdim çağırdım yasakladim olmadı."
O kadar insan bu lafı kullanıyor ki.
Ben bu cümleyi duyunca 'elinden geleni yapmış biri' diye asla düşünmüyorum. "Ne tutarsız , bir yaptığı diğerini tutmayan biri" , diyorum.
Durumunuz zor, üstelik yeni bir bebeğiniz var. Ama çok acil bir eylem planı yapmanız lazım. Çünkü oğlunuz ergenlik evresinde. Böyle giderseniz İleride sirf sizi üzmek için daha başka şeyler yapabilir.
Bol bol ergen annesi olmakla ilgili yayın okursaniz belki işinize yarayacak birşeyler bulabilirsiniz.
Bir de zor olacak ama bari bu çocuğu büyük anneye büyük babaya kaptirmayin. Onların söz hakkı olmasına izin vermeyin. Yoksa yaşayacağıniz şeyler hemen hemen aynı olur.
Kolay gelsin