Obsesif Komplsif olanlar...

bu rahatsızlıktan hemen herkes muzdarip. ama kimisi çok ileri seviyede, kimisi ise başlangıç seviyesinde. başlangıç seviyesindekilerin çok obsesif olduklarının farkında bile olmuyorlar.

ben de varim kizlar. ilkokuldan beri var hem de universitede iken icgorusu az okb teshisi konuldu bunun 1.5 senesini de agir panik atakli olarak gecirdim. ustelik ben de bir psikologum
ilac hic kullanmadim okb zaten gecmez onunla yasamayi onu kontrol etmeyi en azindan gunluk hayata etkisini minimuma indirmeyi basardim. mesela cocukken 4 takintisi ile baslamisti herseyi 4 kere yapmak zorundaydim. daha cocuk aklimla yani blug cagina dogru herseyi 3 kere yapmaya kendimi zorlayarak bu 4 takintisini yendim. yerdeki cizgilere asla basmadan yururdum, onu da yerde sadece cizgilere basarak yurumeyi ogrendigimde yendim. yani beni rahatsiz eden islerimi yavaslatan insanlarin bir gariplik oldugunu farketmesini saglayabilecek kisacasi beni negatif etkileyen herseyin ustune bu sekilde giderek kurtuldum. yani okb gitti demiyorum hala var sonra saglik takintilarim basladi hastalik hastasi oldum, bu da panik ataga yol acti. hayatimin en kotu donemiydi. nefes egzersizleri ve telkinle (tabi universitede coping with stress - secmeli ders olarak alip hocamin basinin etini donem boyunca yemek suretiyle) panik ataktan da tek doz ilac/igne yemeden kurtuldum. hayatimdaki en buyuk basarim panik atagi yenmektir bunu gururla soyluyorum cunku 1.5 yil hemen her gece acile kaldirilmis biri olarak aslinda ilacla cozum olmayacaginin canli kanitiyim.
bu arada tabi baska sacma sapan seylerim de vardi mesela sol ayagima giydigim bir corabi bir daha giyeceksem saga giyemezdim. bir gun basima kotu birsey gelmisse o gun giydigim kombini bir daha giymeye cekinirdim sanki lanetlilermis gibi, sanki giysilerin sucuymus gibi sol tarafimi sagdan cok severdim. merdiven cikarken sag ve sol ayaklarim esit sayida merdiven ciksin isterdim. eger bir ayak fazladan bir basamak cikacaksa o sol ayak olmaliydi. sag cok basarsa sanki sag tarafimin cok agirlastigini hissederdim sanki kutle merkezim saga kaymis gibi onu sol ayagima biraz daha fazla agirlik vermeye calisarak vs dengelerdim. biliyorum cok sacma ama iste bu gibi tonlarca kucuk sey vardi, sacma oldugunu aslinda bilsem de saglikli dusunup de "ben ne yapiyorum boyle?" diye sorgulamadigim, sadece buyuk bir titizlikle yerine getirdigim rutinlerim vardi..
su an 28 yasindayim gun icinde hala farkettigim kucuk kucuk seyler olsa da beni eskisi kadar cok etkileyen bir durum yok artik dizginler elimde gibi. ara ara icimden sessizce bir cumle veya kelimeyi tekrar ettigim oluyor veya bazi seyleri saydigim oluyor ama bunu cogu zaman ben bile farketmeden yapiyorum. esim bile okb'li oldugumu biliyor ama hadi bir ornek ver deseniz birsey diyemez heralde saydiklarimin cogu artik yok.
iste insanin farkindaliginin artmasi gerek once, kabullenmek, okuyup arastirmak bilinclenmek, sonra da degismesi gereken davranis uzerinde calismak. ustune gitmek, telkin... vs vs. bir sure sonra o yanlis dusuncenin artik sizi eskisi kadar yonlendiremedigini goreceksiniz. ilacla falan gececek bir durum degil bu kroniktir arkadaslar okbnizi sevin kabullenin dize getirin beraber yasamayi ogrenin

Benımde bundan ıkı sene onceye kadar garıp takıntılarım vardı mesela bırıyle aynı anda goz kırptugumda ya aynı anda aynı kelımeyı ettıgımde yada bırı benım başıma degdıgınde ıkımızın yer degıştırdıgıne ınanırdım yanı sankı onun beynı bana benım beynım ona gecmış gıbı bu takıntının hayatımı nasıl kontrol ettıgını sız bır duşunun artık ,sonra hem psikolog hemde psikiyatrıste gıttım yaklaşık bır senelık terapı ve ılaç yardımıyla bunların hepsıcıgını yendım.Şimdi rahatım huzurluyum dıcem dıyemıyorum zaten psikolojı anormal bır ınsan olarak gıttım burun estetıgı yaptırdım dunya başıma yıkıldı.Şimdi de onun için gidicem yakın zamanda psikiyatrıste çunku bu durumu başka turlu atlatamam neyse bu başka bır başlıgın konusu:))
Nıtekım bu takıntılardan kurtulabılıyorsunuz bana ilacın çok yardımı olmuştu.Bir an once ıyıleşmenız dılegıyle

OKBnin ilacla tedavisi yoktur semptomlari hafifletebilirler tabi ki sonucta bu davranislar genelde stres sonucu cikiyor ortaya, ama tamamen tedavi etmiyor.

ben de okb yim antidepresan, uyku hapına devam. 2 haftada 5 kilo verdim burnum çekiç gibi ortaya çıktı stres stres stres üzüntü sıkıntı off

mavi_35 .!.:

okb rahatsızlıgım yuzunden artık yasadıgımı bıle hıssedemıyorum sanki bu dunyaya su hastalıkla mucadele etmek ıcın gelmişim..takılı kalıyorum bı dusunceye..ama şimdi ben anne oldum anneler hep güçlü olur ya..ben ise kendimi hep katil gibi hissediyorum sanki cocugumu öldürcek gibi hissediiyorum örneğin bıcak görüyorum..ay ya bebeğime saplanırsa diye korkuyorum bir saniye sonra acaba ben bebeğime bunu saplamak mı ıstıyorum dıyorum sureklı o an aklıma geliyo artık basa cıkamıyorum..bebeğimle yalnız kalmaya korkuyorum 15 gündür ilaç alıyorum ama hala cok kotuyum..eşimin hayatını mahfettım..şimdi bebeğime kötü bi anne gibiyim..cünkü resmen bebeğimi ölüdrmeyi düşünüyor gibi hissediyorum..ya ona zarar verirsem..cıldrcak gibi oluyorum..Allah yardımcısı olsun herkezin..HAYATIMIN anlamı kalmadı..cünkü benım hayatım eşim ve cocugum onlar hakkında boyle kotu düşündüğüm için artık yaşamasamda olur gibi hissediyorum..

Genişletmek için tıkla...

Siz MÜKEMMEL bir annesiniz !
Yazdıklarınızda zaten bu açıkça görülüyor..izlediğim bir programda doktor demişti ki;ya öldürürsem ya zarar verirsem gibi takıntılardan tutun da cinsel takıntılara kadar her türlü kötü düşünce gelir insanların aklına anne olsun baba olsun...ama sağlıklı olan bi insan bunun ayırdımına varır ve tamam gelmiş olabilir bu düşünce aklıma geldiği gibi de gider diyebilir..takmaz ve unutur..ama takıntılı bir insan şöyle düşünür; benim aklıma geldiyse böylesine kötü ve çirkin bir düşünce ben bunu yapma potansiyelinede sahibim demek ki aksi halde aklıma gelmezdi der ve daha da evhamlanır ya yaparsam,ben çok kötü birisiyim,çocuğum hakkında neler düşünüyorum,nasıl bu fikre kapıldım,demek ki içimde böyle bir arzu var gibi bir çok detaya saplanır saplandıkça batar adeta...kendini bir nevi aklamakla da uğraşır bu arada insan en azından bana böyle oluyordu ama nasıl olduğunu bilmesemde yendim baya zaman öncee,şimdi aklıma gelsede takmıyorum,o zamanlar takmıcam desemde elimde değildi kendimi sürekli düşünme eylemi içerisinde buluyordum..şimdiyse nasıl oldu bilmiyorum ama terkedip gitmiş beni uzun zaman önce elhamdülillah,tabii ben ilaç tedavisi de görmüştüm panik atak için,o ilaçtan sonra gitti bu takıntım..şimdi temizlik takıntım var ama onuda yenicem inş.

Kendi kendime kurtulduğum bozukluktur.
Mükemmeliyetçi zihniyet, kaygı veren düşünceyi baskılamak için kaygının büyüklüğüne göre bir kalıp uydurur. Onu kalıba koymaya çalışırız. Kalıba yerleştiremediğimizde tekrar deneriz. Çünkü kaygılanma devam etmekte. Her bir başarısızlık stresi artırdığından,kaygının büyüklüğünü de arttıracaktır. Bu durum; yerleştirdiğimiz halde bile emin olamama-sorgulamaya ve/veya mükemmel zihniyet, elimizdeki kalıbın yeterli olmadığını düşünerek daha derin (detaylı) kalıplar aramamıza neden oluyor. Yani kısa vadede kaygıdan veya stresten uzaklaşmak için daha kompleks kalıpların zeminini hazırlamış oluyoruz.

Bana kalırsa; kaygıların temelinde geçmişte yaşanan travmatik veya tetikleyicisi olaylar veya işin aslı astarından bihaber olduğumuz kulaktan dolma bilgiler, belki de batıl inançlar(?) vardır. Mükemmliyetçilik te mümkün olmayacak bir sona ulaşma çabasıdır yani ayakbağıdır. Enejini, zamanını, mutluluğunu bozuk para gibi harcatır.

TrulyScrumptious .!.:

OKBnin ilacla tedavisi yoktur semptomlari hafifletebilirler tabi ki sonucta bu davranislar genelde stres sonucu cikiyor ortaya, ama tamamen tedavi etmiyor.

Genişletmek için tıkla...

canım alakasız ama bi psikolog olarak ilaç kullanımına bakış açın kötü sanırım?

dk34277 .!.:

canım alakasız ama bi psikolog olarak ilaç kullanımına bakış açın kötü sanırım?

Genişletmek için tıkla...

yo ilaca karsi kotu bi bakis acim yok kime sorarsaniz sorun baska cevap alamazsiniz okb tamamen tedavi olup biten bi hastalik degil o yuzden ilac tedavisi yoktur dedim, donem donem sekil degistirerek devam eden kronik bir durum istediginiz psikiyatra sorabilirsiniz

Bende takintiliyim ama beniimki düşünce ile ilgili obsesyonlar. Önceden yoktu bi dönem deprwsyona girdim depresyondayken düşündüğüm saçma sapan düşünceler bende obsesif bozukluk olarak kaldi ilaçlarla depresyonu yendim şu an gene ilac kullanıyorum doktor kontrolunde ve faydasının olmasını istiyorum depresyonda faydası olduğu ivin bunda da olacağına inanıyorum. korkularımdan acabalarimdan ya soyle olursa ya boyle olursa ya yapamazsam gibu düşüncelerden kurtulmak istiyorum umarım gecerler:S :/

jeux .!.:

konu hala güncel mi bilmiyorum öncelikle merhaba.ben böyle bi hastalık ilk kez duyuyorum ve okudukça çok korktum çünkü kendime benzettim ya da öyle olmasında korktum.bende de çok hırsız korkusu var asla evimize hırsız girmedi ama ben sürekli hırsızla ilgili rüylar görürüm.gece uyandığımda hep dinlerim ses var mı geliyo mu.kaç kere annemi uyandırdığımıb ilirim.bu sefer kesin hırsız girdi diye kalbim ağzımda uyurum geceleri.bu dönem dönem çok dönem dönem az olarak sürer.
sevdiklerimi kaybetme korkusu hep vardır.
sanki ben evde normal bi iş yaparken birisi arıcak kaza haberi verecek gibi gelir hep.
ölüm orkusu üstümde çok var geceleri sıçrayarak uayndığıı bilirim direk aklımda ölüm korkusuyla.bunun biraz da namaz kılmadığım zamanlarda içimin rahat olmadığında tekrarlandığını farkettim,üstünde durmadım.
şimdilik bunlar geldi aklıma.bilgili bi arkadaş beni de aydınlatırsa sevinirim.böyle bi şey varsa önlem alırım.allah korusun.

Genişletmek için tıkla...

bu dediklerinin obsesyonla hiç ilgisi yok merak etme.. tamamen anksiyete bozukluğu.. yani aşırı kaygı durumu...

obsesif hastaları için durum çok daha karmaşık. mesela bir yatağı saatlerce düzeltebilirler. örneğin örtünün sağ arka ucu yere değerse başlarına kötü bir şey geleceği gibi düşüncelere kapılrlar..

sen namazını aksatma, dualarını arttır, bol bol salavat-ı fatih oku.. geçer Allah'ın izniyle.. çünkü bende de aynı korkular var. tek ilacının namaz ve dua olduğunu gördüm. bırakırsam korkular tekrar başlıyor. bir de ayda 1-2 gün oruç tutabilirsin..

mersa_liz .!.:

bu dediklerinin obsesyonla hiç ilgisi yok merak etme.. tamamen anksiyete bozukluğu.. yani aşırı kaygı durumu...

obsesif hastaları için durum çok daha karmaşık. mesela bir yatağı saatlerce düzeltebilirler. örneğin örtünün sağ arka ucu yere değerse başlarına kötü bir şey geleceği gibi düşüncelere kapılrlar..

sen namazını aksatma, dualarını arttır, bol bol salavat-ı fatih oku.. geçer Allah'ın izniyle.. çünkü bende de aynı korkular var. tek ilacının namaz ve dua olduğunu gördüm. bırakırsam korkular tekrar başlıyor. bir de ayda 1-2 gün oruç tutabilirsin..

Genişletmek için tıkla...

çok teşekkür ederim cevap verdiğin için :) ben öyle her konuda çok takıntılı birisi değilimdir ama bu ölüm meselesi.bi gece nefes alamadım ağladım boğulcak gibi oldum.gece olsun istemiyodum hep gündüz kalsa keşke diyodum.diyorum ya dönem dönem fazlalaşıyo azalıyo felan.takrar teşekkür ederim iyi geceler :)

jeux .!.:

çok teşekkür ederim cevap verdiğin için :) ben öyle her konuda çok takıntılı birisi değilimdir ama bu ölüm meselesi.bi gece nefes alamadım ağladım boğulcak gibi oldum.gece olsun istemiyodum hep gündüz kalsa keşke diyodum.diyorum ya dönem dönem fazlalaşıyo azalıyo felan.takrar teşekkür ederim iyi geceler :)

Genişletmek için tıkla...

vallahi aynı ben:)))))

bir ara acaba panik atak krizi mi geçiriyorum diye düşünmüştüm..
inan ki tek çaresi dua.. böyle durumlarda salavat-ı fatih oku... aytel kürsi oku.. çok iyi geliyor.

bir de unutma ki öldükten sonra bu dünya bize kısacık bir rüya gibi gelecekmiş. bu kısacık rüya için mi cennetten vazgeçmişiz diyecekmişiz. ben hep bunu hatırlatıyorum kendime.. bu dünya kısa bir rüya.. ve kimse ölümsüz değil.

merhabalar bu siteye yeni üye oldum,bana bu tanılar kondu.şimdi 2 yıldır ilaç kullanıyorum ve terapi alıyorum.bulunduğum şehirde iyi bir psikolok olmadığı için istanbula gidiyorum,psikoloğum bana kendine güveni sürekli tazelemem gerektiğini söylüyor.fakat bana yeterli gelmiyor yani benim gibi bir hasta varmı?,başarılı bir şekilde mücadele edebiliyormu?,başa çıkabiliyormu merak ediyorum,şu dünyada tek kaldığımı düşünüyorum.

benim hayat hikayem ise şöyle ben küçükken kuzenime bakıyordum,küçüktüm o yaşlarda ne kadar kollayabilirdimki,bacağını kesmiş,dikişlik bir olay olmuş,yerlerde ne bir kan izi,nede üzerindeki kıyafetlerde,benim aklımda ise hep bir kuşku ne oldu,kaderimi çok merak ediyorum.hayal ve gerçek öyle karışıkki bende....
bu olay öyle detaylı anlatıpta sizi sıkmak istemiyorum.bana bunu yengem sürekli hatırlatıyor ablamda şahit,bana bunu sorarken onun bacağına ne oldu diye ben hiçbirşey konuşmak istemiyorum demiştim,başım ağrıyordu ve uyudum ertesi gün arkadaşımın yanında sayıkladım.yani bana bu olayı hatırlattıklarında korku,endişe,sorun yumağı gittikçe büyüyor içimde.hem hatırlattıktan sonra ben daha farklı şeylerde hatırlıyorum.mesela erkeklerin bana tecavüz etmesi gibi
babamla ilgili kavga edişim,küçükken beni hastanelik edecek kadar dövmesi,4 yaşındayken uygunsuz davranışları ,şimdi ben ona sarılamıyorum,bunlar gerçek değil diyor doktorum.ama yinede sarılamıyorum erkeklere güvenim yok,ilaçlarda cinsel isteklerimi yok etmiş durumda ,bir kişi ile tanışıp,onunla evlilik hayalleri kurmak çok zor geliyor bana.benim gibi bekar veya evli bayanlar varmı?nasıl atlatıyorlar bu süreçleri?

erkeklerin tecavüz olayları üniversite,lise,ortaokul,ilkokul....diye devam ediyor.hepsinde de yengem hatırlattı.ben o zamanlarda okula gitme,çakı taşı gibi şeyler yazıyorum sonra bu yazı benim ama neden yazmışım diyorum,sonrada yırtıp atıyorum yazdıklarımı....unutuyorum olayı hatırladığımı,anlattığımı sonra ağır depresyon geçirince hepsini hatırlamaya başlıyorum,böyle sancılı bir süreç işte ,herşey gönlünüzce olsun,şimdiden yazacak olanlara teşekkürler...biraz yeniyim cevap yazmakta zorlanabilirim.

bende bu sayfayı arıyordum:)

bu iki tanı kondu bana,ağır depresyon tetikledi.

galiba bendede bu hastalıktan var. bende bitek bu yok birsürü sorun var çocukluktan beri pskologlara pskatristlere gittim. amam bu hastalık için gitmedim. ve hayatı çok zorlaştırıyo. benim takıntım evde tanımadık biri varmış gibi yaşamak. her odaya girdiğimde koltukların arkasına falan bakıyorum. her akşam bütün odaları tek tek sırayla geziyorum, dolaplara bakıyorum heryere bakıyorum sonra kapıyı güzelce kitliyorum. sonra odama gidiyorum, önceden odam büyüktü sırf bunun için küçük odaya geçtim. odama geçince yine başlıyorum dolapları karıltırmaya, çekmecelerden, küçücük kutuların içine kadar defalarca bakıyorum , bu sefer son diyorum yine bakıyorum yine bakıyorum 1 saat falan uğraşıyorum kendimi harap ediyorum sonra yatıyorum yatağa. oralarda insan olamıcağının ve yaptığımın çok saçma olduğunun farkındayım ama yapmadan duramıyorum. hipnozmu olmam gerekiyo?

jeux .!.:

konu hala güncel mi bilmiyorum öncelikle merhaba.ben böyle bi hastalık ilk kez duyuyorum ve okudukça çok korktum çünkü kendime benzettim ya da öyle olmasında korktum.bende de çok hırsız korkusu var asla evimize hırsız girmedi ama ben sürekli hırsızla ilgili rüylar görürüm.gece uyandığımda hep dinlerim ses var mı geliyo mu.kaç kere annemi uyandırdığımıb ilirim.bu sefer kesin hırsız girdi diye kalbim ağzımda uyurum geceleri.bu dönem dönem çok dönem dönem az olarak sürer.
sevdiklerimi kaybetme korkusu hep vardır.
sanki ben evde normal bi iş yaparken birisi arıcak kaza haberi verecek gibi gelir hep.
ölüm orkusu üstümde çok var geceleri sıçrayarak uayndığıı bilirim direk aklımda ölüm korkusuyla.bunun biraz da namaz kılmadığım zamanlarda içimin rahat olmadığında tekrarlandığını farkettim,üstünde durmadım.
şimdilik bunlar geldi aklıma.bilgili bi arkadaş beni de aydınlatırsa sevinirim.böyle bi şey varsa önlem alırım.allah korusun.

Genişletmek için tıkla...

yazdıklarınızı okudum inannın sankı kendi hayatımı okudum benimde böle korkularım çoktur ama benim birde deprem korkum var uyuyamıyorum sabah 6 ya kadar sanki hep bşi olucak gbi korkuorum insanlara süpeyle yaklasıyorum

Merhaba arkadaşlar konu öncelikle güncel midir bilmiyorum ama..
Bende 15senedir OKB Hastasıymışım yani öyle olduğumun farkında bile değildim.
Küçükken başladı 5yaşındayken bir otelde ailemle yemek yiyorduk ve sanırım yemek benim boğazıma kaçtı ve kustum/boğulma tehlikesi yaşadım.
İnanın hatırlamıyorum, zihnimde yanlış çarpıtılmış düşünceler var hatırlayamadığım bir olayın hayaletiyle senelerdir dolaşıyorum..
Ve bende bundan 6sene sonra net saplantılı bir düşünce oluştu : yemek yersem kusarım, ölürüm, boğulurum.
ve tam 6sene boyunca, doğru düzgün beslenemedim bile.
zamanla bu saplantılı düşüncelerim hafifledi, sosyalleşmeye başladım okul hayatımı fazla etkilemedi taa ki, öss döneminde yaşadığım strese kadar..
Dönem dönem elbette yemek yersem kusarım düşünceleri ve bu düşünceler geçsin diye yaptığım kendimi tırnaklama, çizme huyum tekrarlıyordu ama..
Stresli dönemlerim kadar değil. Neyse son 2senedir artık sadece yemek takıntısından çıktı, hayatımın her alanına girdi.
Sınava giremem kusarım, dışarda yemek yiyemem kusarım, alışveriş merkezine gidemem, otobüse binemem vs vs ve yanında eşlik eden mükemmeliyetçilik duyguları ve depresyon..
Yanlış tedavi de gördüm, ayırt edici tanısı zor bir hastalık ilk gittigim dr. anlayamadı. Aşırı kilo verdim 50kilodan 42kiloya düştüm yanlış ilaç sebebiyle..
ki zayıflıkta benim takıntımdı zayıf oldugum için güzel olmadıgımı düşünüyordum falan filan.
şu an terapi + prozac tedavisi görüyorum.. terapi çok önemli. evet ilaca rağmen ara ara yokluyor bu hastalık ama
olumlu yönlerini düzelttigim kısımları görmeye calısıyorum.
düzeltebildigim. yapamadıklarımı değil, bozulmuş işlevlerimin onardığım kısımlarına yani yeniden yapabildiklerime odaklanmaya calısıyorum..
bu hastalıgın en büyük aşaması bence hastalıgınızı bilmek, anlamak kabul etmek..
umarım hepimiz atlatırız bu illeti..