Genelde burada az çok geçmiş hikayem biliniyor, o yüzden tekrar yazıp hem travmalarımı tetiklemek hem de başınızı şişirmek istemiyorum. Özetle, yaklaşık 2 seneden bi kaç ay eksik süre süren boşanma davam sonucunda boşandım, kurtuldum bir kabustan. Kariyerimde mutlu olmadığım için sektör değiştirip 2.üniversitemi okumaya başladım. Bu sene son senem özetle.
Şimdi kızlar, benim sorunum ailemin bana söylediği şeyler. Yani bu dönem biraz hassasım, depresyon geçirmiyorum farkındayım ama herşey üstüme geliyor, çabalamaktan çok yoruldum. Tabi bu benim hayatımı kazanma hevesimi yok etmedi. Devam ediyorum.
Geleyim konuya uzatmadan. Bugün bir konu hakkında konuşma geçerken, içimden geçirdiğimi sanarken gayri ihtiyari "bir daha evlenmeyeceğim" dedim. Bunu söylemem üzerine, üvey babam bana "evleneceksin, nasıl evlenmeyeceksin" dedi. Ben de istifimi bozmadan "hayır evlenmeyeceğim, bu benim kararım dedim" o da bana içime oturan "evlenmeyip başımıza mı kalacaksın" cümlesini kurdu. Çok zoruma gitti çünkü ben gelecek planlarımdan bahsediyorum sürekli, yarım dönem sonra mezunum, iş bulduğum an kendi evime geçeceğim tarzda. Yani evlerine çöreklenmek gibi bir olayım yok.
Buna karşılık son olarak "işe girer girmez ben gideceğim, başınıza kalmak gibi bir durum söz konusu değil" deyince bana "yanlış anladın, öyle demek istemedim. Senin de yuva kurmak, çocuk sahibi olmak hakkın diye dedim" dedi. Bundan önce de bir kaç lafları oldu, tartıştım. Evde sınavlara hazırlanıp, okula gidip bir yandan da ev işlerini yapan benim. Rutin sohbet sırasında bana "kızım senin bi yükün yok, her işini kendin görüyorsun" (ben kendi çapımda birşeyler kazanıyorum evden) demişti.
Hani kendi kendime yediğim içtiğim mi gözlerine geliyor anlamıyorum diye bile düşünmeye başladım. Genelde işleri bitirdikten sonra odadan bile çıkmayıp ders çalışıyorum.
Ben mi çok hassasım her denileni üstüme alıyorum yoksa onlar mı bu kız kırılır mı diye düşünmeden herşeyi dile getiriyor bilmiyorum. Yorum istiyorum.
