- 8 Mayıs 2007
- 719
- 6
Hayatta,hayata dair bildiğim her şeyin ama her şeyin ilkini öğrendim ondan..Yürürken nasıl dik durulurdan tutun,yüzmeyi,araba kullanmayı,çocuk psikolojisini,elektrikli aletleri tamir etmeyi,telefonların küçük arızalarını gidermeyi,insanları rahatsız etmemeyi...
Diyorum ya hayata dair bilinmesi gereken ilk ne varsa,ondan öğrendim..
Annem...yani onun bir tanesi,tek aşkı,hayatının kadını...bizi zamansız terkedip gittiğinde,eski evimi satıp,onun yaşadığı bloğun üçüncü katında bir ev aldım.Sırf ona yakın olayım diye..Sırf gidenin boşluğunu azcık doldurayım diye..
Birbirimizle zaman içinde baba kız olmaktan çıkıp,iki arkadaş olduk..
O benim annemdi hem...hem oğlum...hem arkadaşım..hem babam...hem dostum..
Ben onun annesi oldum bazen,bazen hemşiresi,bazen kızı,bazen ev kedisi,bazen ve en çok arkadaşı..
Hayata hep onun gözleriyle bakmak çok hoştu..Hayata onun sıcak ve derisi buruşmaya başlamış ellerini tutarak karşı koymak çok hoştu..
Ama ben onun tek evladı değildim..Benden önce de öğretmişti hayatı beş yaş büyük ablama ve altı yaş büyük ağabeyime..
Ama ilk onlar terkettiler Babamla arkadaş olmayı..
İlk çocuklarıydı onlar..benim de kanım canımdılar..Ama biz kendi dünyamızda gezerken,doktorları,laboratuarları,emekli sandığını,bankaları ve hatta anacığımın kabristanını,onlar bayram ve kandil evlatları olmayı tercih ettiler..
Babalar günü hediyesi idi onlar bazen..Bazen bayram çikolatası..
Hepsi bu..
Hep beni aradılar babam nasıl diye sormak için..Hep beni suçladılar,bazen babamın küçük kutucuğu yani evi bakımsız kaldığında..Hatta annemin mezarını otlar bürüdüğünde bile beni suçladılar..
Ben sanki onların babamızın başına diktikleri hasta bakıcıydım..Sanki ben ücret karşılığı çalışan işçiydim.
İşçiydim evet..
Ama onun hayatını güzelleştirmek için...onun sağlığını koruyabilmek...onun hayata attığı adımlarını sağlam bastırabilmek için işçiydim..
Seve seve yaptım bu işçiliği.
Yarın koltuk değneği de olacağım..
Gerekirse tekerlekli sandalyesi de ben olacağım..
Gerekirse gören gözü,tutan eli ben olacağım..
Ben hep olacağım..
O sizin de babanız..
Ama ona bir şey olduğunda,siz benim kadar yanmayacaksınız,o evde onun kokusu artık yok diye..
Siz benim kadar özlemeyeceksiniz onun sıcacık elleriyle saçlarımda gezinen sevgisini..
Siz benim kadar kızmayacaksınız ona,neden bu kadar cabuk gittin annemin yanına diye..
Sahipsiz kalmış ilaç kutularına,tesbihine,saatine,terliklerine dokunup dokunup yüreğinize akıtmayacaksınız gözyaşlarınızın zehirini..
O sizin de babanız...biliyorum..
Ama onun hatıralarını sizinle paylaşmayacağım..
Onunla yüreğimde biriktirdiklerimi de sizinle paylaşmayacağım.
Onun yokluğu hiç birinize koymayacak benim kadar..
Siz evlatlığınızı hediye kutularına,çikolata,lokum kutularına,yılbaşı akşamlarına,bayramların ilk günlerine,ya da hastahane ziyaretlerine ertelemeye devam edin..
Ben onun hayat kitabini hep onun sesiyle onun yüreğinden okuyacağım...
(not=Babacığım..bu yazdıklarımı seninle paylaşmayı ne çok isterdim..ama evlatların hakkında tek kötü söz bile duymaya tahammülün olmadığı için bunu seninle paylaşamayacağım için kusura bakma..Bu da senden gizli bir şeyim olsun.)
Diyorum ya hayata dair bilinmesi gereken ilk ne varsa,ondan öğrendim..
Annem...yani onun bir tanesi,tek aşkı,hayatının kadını...bizi zamansız terkedip gittiğinde,eski evimi satıp,onun yaşadığı bloğun üçüncü katında bir ev aldım.Sırf ona yakın olayım diye..Sırf gidenin boşluğunu azcık doldurayım diye..
Birbirimizle zaman içinde baba kız olmaktan çıkıp,iki arkadaş olduk..
O benim annemdi hem...hem oğlum...hem arkadaşım..hem babam...hem dostum..
Ben onun annesi oldum bazen,bazen hemşiresi,bazen kızı,bazen ev kedisi,bazen ve en çok arkadaşı..
Hayata hep onun gözleriyle bakmak çok hoştu..Hayata onun sıcak ve derisi buruşmaya başlamış ellerini tutarak karşı koymak çok hoştu..
Ama ben onun tek evladı değildim..Benden önce de öğretmişti hayatı beş yaş büyük ablama ve altı yaş büyük ağabeyime..
Ama ilk onlar terkettiler Babamla arkadaş olmayı..
İlk çocuklarıydı onlar..benim de kanım canımdılar..Ama biz kendi dünyamızda gezerken,doktorları,laboratuarları,emekli sandığını,bankaları ve hatta anacığımın kabristanını,onlar bayram ve kandil evlatları olmayı tercih ettiler..
Babalar günü hediyesi idi onlar bazen..Bazen bayram çikolatası..
Hepsi bu..
Hep beni aradılar babam nasıl diye sormak için..Hep beni suçladılar,bazen babamın küçük kutucuğu yani evi bakımsız kaldığında..Hatta annemin mezarını otlar bürüdüğünde bile beni suçladılar..
Ben sanki onların babamızın başına diktikleri hasta bakıcıydım..Sanki ben ücret karşılığı çalışan işçiydim.
İşçiydim evet..
Ama onun hayatını güzelleştirmek için...onun sağlığını koruyabilmek...onun hayata attığı adımlarını sağlam bastırabilmek için işçiydim..
Seve seve yaptım bu işçiliği.
Yarın koltuk değneği de olacağım..
Gerekirse tekerlekli sandalyesi de ben olacağım..
Gerekirse gören gözü,tutan eli ben olacağım..
Ben hep olacağım..
O sizin de babanız..
Ama ona bir şey olduğunda,siz benim kadar yanmayacaksınız,o evde onun kokusu artık yok diye..
Siz benim kadar özlemeyeceksiniz onun sıcacık elleriyle saçlarımda gezinen sevgisini..
Siz benim kadar kızmayacaksınız ona,neden bu kadar cabuk gittin annemin yanına diye..
Sahipsiz kalmış ilaç kutularına,tesbihine,saatine,terliklerine dokunup dokunup yüreğinize akıtmayacaksınız gözyaşlarınızın zehirini..
O sizin de babanız...biliyorum..
Ama onun hatıralarını sizinle paylaşmayacağım..
Onunla yüreğimde biriktirdiklerimi de sizinle paylaşmayacağım.
Onun yokluğu hiç birinize koymayacak benim kadar..
Siz evlatlığınızı hediye kutularına,çikolata,lokum kutularına,yılbaşı akşamlarına,bayramların ilk günlerine,ya da hastahane ziyaretlerine ertelemeye devam edin..
Ben onun hayat kitabini hep onun sesiyle onun yüreğinden okuyacağım...
(not=Babacığım..bu yazdıklarımı seninle paylaşmayı ne çok isterdim..ama evlatların hakkında tek kötü söz bile duymaya tahammülün olmadığı için bunu seninle paylaşamayacağım için kusura bakma..Bu da senden gizli bir şeyim olsun.)
