Bunu aşmanız gerekiyor, kendiniz için ve çocuğunuz için yoksa hiçbir şeyin tadına varamazsınız ve ilerlerse, her şeyin kazasını hesaplarken bulursunuz kendinizi.
Kendimden örnek vereyim; bebekli hayata geçişte pek çok açıdan zorlandım, hayatımda tecrübe etmediğim korku ve endişeyi hissettim. Bebeğimin nefes-alış verişini beklemekle başladı, "Ya kaldırımda araba çarparsa" diye bebek arabasıyla rahat rahat gezdirememeye kadar vardı. Bunların bir kısmı normal, adına annelik evhamı dediğimiz şey evet ancak hayatımızı yaşama noktasında bize tümsek oluşturmaya başladığı, düzenimizi değiştirdiği noktada anormal bir yere doğru kaymaya başlıyor.
Bence bunun üzerine destek alın, ihtiyacınız olduğunu düşündüm ben. Ben destek aldım ve ara ara da alıyor, rahatlıyorum. Yoksa her şey benim için bir korku, bir tedirginlik vesilesi olacaktı.