- Konu Sahibi buyukmujdem
-
- #1
Offf kızlar nerden başlayacağımı bilmiyorum ne imlaya ne yazıma anlatıma dikkat etmeden biriyle sohbet eder gibi yazmak istiyorum baştan özür dilerim eğer hata yaparsam affedin...
Ben 23 yaşında kalabalık içinde yapayalnız kalan ne yapacağını bilmeyen berduş gibiyim ne yapacağımı ne edeceğimi bilmiyorum evliyim ve 20 haftalık hamileyim bu arada...Bu içimdeki mucize benim herşeyimm biliyormusun resmen hayatım oldu daha doğmadan onunla sohbet ediyorum onu seviyorum derdimi sevincimi ona anlatıp hayatımı ona bağlıyorum neden mi çünkü ne adam gibi bir ailem var ne çevrem ne dost diyebileceğim insanlar...Ailemle sorunlar yaşıyorduk tamamen bitti ilişkimiz o da ayrı bi konu ona girersem hiç bitmez zaten ayrıca annem öldü..Ailem dediğim babam ve abim kardeşm hani derler ya bir ailede bayan olmayınca parçalanır diye aynen öyle olduk bizde....Çevrem çok ama merhaba merhaba...Dostum var var olmasınada sürekli gidip gelinmiyorki herkesin işi gücü hayat şartları falan filan...ha birde kayınvalideler var diyeceksiniz onlarla oldum olası merhaba merhabayız hiç beni kızı gibi görmedi desem yalan olur gidince çok iyi davranıyo çok iyiler ama mesafe koymaktan yanalar yani o yöndende şansım gülmedi...Eşimi sorar gibisiniz eşim dünya iyisi biri yüzüme bakıp benimle ağlayan benimle gülen hayatını bana adamış bir erkek yediğim önümde yemediğim arkamda herkes kıskanır bizi bu ne aşk derler ona hayranımmm....Bu kadar tanımdan sonra geleyim derdime kızlar ben çok yalnızım annemi özlüyorum kız kardeş istiyorum yalnızlığımı giderecek birileri olsun istiyorum artık...Gün boyu dört duvar arasında boğuluyorum hasta yatıyorum şuan bi su verenim yok o kadar bunaldım ki...Bunun üstüne bir haftadır hastanelerdeyim sürekli gözlem altındayım apandisit böbrek taşı çıktı bende ikisi içinde ameliyat şart dediler yıkıldım bebeğimi kaybetmeye göze alamadım o benim tek umudum çünkü sonuçta narkoz alacağım ve en ufak risk bile beni yıkıyor anlıyorsunuz beni değilmi?Bu kadar yalnızlığın bu kadar kayıbın ardından birde bebeğimi kaybedersem yaşayamam ben heralde psikolojim çok bozulduu...Bunlar yetmezmiş gibi afedersiniz biraz açık anlatacağım dün wc ye gittim elime bir parça geldi nasıl korktum anlatamam dedim tamam gitti yavrum hemen çığlık çığlığa kaldım komşular hemen beni hastaneye yetiştirdi meğerse o düşük değilde milyonda bir görülen vajinada bir et parçasıymış dr ameliyat dedi haydaaa dedim bi bu eksikti erteledik şuan amelyatı diğerleri gibi ama şuan hem düşük riskim başladı hemde erken doğum ve zaten olursa doğum sezeryan offf allahım offf gerçi bunlara hep razıyım varsın 10 kez ameliyat olayım ama bebeğim bana kalsın....Birde bbunun üstüne akşam komşular geldi geçmiş olsuna demesinlermi bişeyi çok istemeyeceksin istersen böyle olur diye delirdim yaaa ben yavrumu evet çok istiyorum ama bu çok bişeymi offff delircem ben yaaaa neyse kızlar sorularınız olursa cevaplayayım okuduğunuz için teşekkür ederim nolur akıl verin bişeyler deyin bana çok çaresiz ve yalnızımmm
Ben 23 yaşında kalabalık içinde yapayalnız kalan ne yapacağını bilmeyen berduş gibiyim ne yapacağımı ne edeceğimi bilmiyorum evliyim ve 20 haftalık hamileyim bu arada...Bu içimdeki mucize benim herşeyimm biliyormusun resmen hayatım oldu daha doğmadan onunla sohbet ediyorum onu seviyorum derdimi sevincimi ona anlatıp hayatımı ona bağlıyorum neden mi çünkü ne adam gibi bir ailem var ne çevrem ne dost diyebileceğim insanlar...Ailemle sorunlar yaşıyorduk tamamen bitti ilişkimiz o da ayrı bi konu ona girersem hiç bitmez zaten ayrıca annem öldü..Ailem dediğim babam ve abim kardeşm hani derler ya bir ailede bayan olmayınca parçalanır diye aynen öyle olduk bizde....Çevrem çok ama merhaba merhaba...Dostum var var olmasınada sürekli gidip gelinmiyorki herkesin işi gücü hayat şartları falan filan...ha birde kayınvalideler var diyeceksiniz onlarla oldum olası merhaba merhabayız hiç beni kızı gibi görmedi desem yalan olur gidince çok iyi davranıyo çok iyiler ama mesafe koymaktan yanalar yani o yöndende şansım gülmedi...Eşimi sorar gibisiniz eşim dünya iyisi biri yüzüme bakıp benimle ağlayan benimle gülen hayatını bana adamış bir erkek yediğim önümde yemediğim arkamda herkes kıskanır bizi bu ne aşk derler ona hayranımmm....Bu kadar tanımdan sonra geleyim derdime kızlar ben çok yalnızım annemi özlüyorum kız kardeş istiyorum yalnızlığımı giderecek birileri olsun istiyorum artık...Gün boyu dört duvar arasında boğuluyorum hasta yatıyorum şuan bi su verenim yok o kadar bunaldım ki...Bunun üstüne bir haftadır hastanelerdeyim sürekli gözlem altındayım apandisit böbrek taşı çıktı bende ikisi içinde ameliyat şart dediler yıkıldım bebeğimi kaybetmeye göze alamadım o benim tek umudum çünkü sonuçta narkoz alacağım ve en ufak risk bile beni yıkıyor anlıyorsunuz beni değilmi?Bu kadar yalnızlığın bu kadar kayıbın ardından birde bebeğimi kaybedersem yaşayamam ben heralde psikolojim çok bozulduu...Bunlar yetmezmiş gibi afedersiniz biraz açık anlatacağım dün wc ye gittim elime bir parça geldi nasıl korktum anlatamam dedim tamam gitti yavrum hemen çığlık çığlığa kaldım komşular hemen beni hastaneye yetiştirdi meğerse o düşük değilde milyonda bir görülen vajinada bir et parçasıymış dr ameliyat dedi haydaaa dedim bi bu eksikti erteledik şuan amelyatı diğerleri gibi ama şuan hem düşük riskim başladı hemde erken doğum ve zaten olursa doğum sezeryan offf allahım offf gerçi bunlara hep razıyım varsın 10 kez ameliyat olayım ama bebeğim bana kalsın....Birde bbunun üstüne akşam komşular geldi geçmiş olsuna demesinlermi bişeyi çok istemeyeceksin istersen böyle olur diye delirdim yaaa ben yavrumu evet çok istiyorum ama bu çok bişeymi offff delircem ben yaaaa neyse kızlar sorularınız olursa cevaplayayım okuduğunuz için teşekkür ederim nolur akıl verin bişeyler deyin bana çok çaresiz ve yalnızımmm