- 26 Nisan 2018
- 6.071
- 9.420
- 198
Yazmıcam dedim ama olmuyor. Şimdi kızan olacak artık yeter diyen bende biliyorum ama olmuyor valla olmuyor. Akşam olunca çöküyor hüzün. Evet dua ediyorum her an. İnanıyorum bir daha nasip olacak.
Daha büyük evlatlarını kaybedenler var evet.Ben sanki yıllardır birlikte yaşadığım birini kaybetmiş gibiyim. Bir iki hafta hissettiğim tekmelerden başka anımız olmayabilir evet ama sanki her yerde herşeyde bir anımız varmış gibi. Pencereyi kapatıp perdeyi çekince duvarlar üstüme geliyor. Yalnızlığıma ilaç olacaktı bebeğim.
Hamileliğimi öğrendikten sonraki ilk kontrolde elime verilen ultrason kağıdında tahmini doğum 10 mayıs yazıyordu.
Ben bugünü böyle hayal etmemiştim.Mayıs benim ayım olacaktı oğlum bayram şekeri olacaktı bize.
Normal insanlar gibi günüm gelince gidecektim hastaneye. O sancıları karşılayacaktım , hastane odasını süsleyecektim.
Kendi ellerimle kapı süsü, hediyelikler yapıcaktım bugün için. Doğumdan sonra o hiç bilmediğim mis kokusunu içime çekicektim. Çok şükür diye mutluluktan ağlardım belkide. Anne olucaktım ben 4 yıllık hasretim bitecekti. Eve dönüşte çekirdek aile olucaktık. Hep söylüyorlardı doğduğunda yorulacaksın uykusuz kalacaksın. Ben bebeğim için uykusuz kalacaktım,sıcak çayın tadını unutup oğlum uyurken yüzene dalıcaktım. En güzel yemekten daha çok tat verecekti onu sevmek oynamak.
Bunlar gibi bir sürü hayalim vardı işte.
Ama şimdi...
Battaniyenin altına kafamı sokmuş en damarından bir şarkı dinliyorum ağlaya ağlaya... Ne zormuş YARIM KALMAK,YARI YOLDA KALMAK...
Daha yazılacak o kadar çok şey var ki...
Çok üzgünüm çok özledim bu hikaye böyle bitmemeliydi. İsyan değil bu çaresizlik... içimin yangını sönmüyor bir türlü.
Allah ım kimseye evlat acısı vermesin hiç bir anne baba ağlamasın.
Çok zorr çok...
Daha büyük evlatlarını kaybedenler var evet.Ben sanki yıllardır birlikte yaşadığım birini kaybetmiş gibiyim. Bir iki hafta hissettiğim tekmelerden başka anımız olmayabilir evet ama sanki her yerde herşeyde bir anımız varmış gibi. Pencereyi kapatıp perdeyi çekince duvarlar üstüme geliyor. Yalnızlığıma ilaç olacaktı bebeğim.
Hamileliğimi öğrendikten sonraki ilk kontrolde elime verilen ultrason kağıdında tahmini doğum 10 mayıs yazıyordu.
Ben bugünü böyle hayal etmemiştim.Mayıs benim ayım olacaktı oğlum bayram şekeri olacaktı bize.
Normal insanlar gibi günüm gelince gidecektim hastaneye. O sancıları karşılayacaktım , hastane odasını süsleyecektim.
Kendi ellerimle kapı süsü, hediyelikler yapıcaktım bugün için. Doğumdan sonra o hiç bilmediğim mis kokusunu içime çekicektim. Çok şükür diye mutluluktan ağlardım belkide. Anne olucaktım ben 4 yıllık hasretim bitecekti. Eve dönüşte çekirdek aile olucaktık. Hep söylüyorlardı doğduğunda yorulacaksın uykusuz kalacaksın. Ben bebeğim için uykusuz kalacaktım,sıcak çayın tadını unutup oğlum uyurken yüzene dalıcaktım. En güzel yemekten daha çok tat verecekti onu sevmek oynamak.
Bunlar gibi bir sürü hayalim vardı işte.
Ama şimdi...
Battaniyenin altına kafamı sokmuş en damarından bir şarkı dinliyorum ağlaya ağlaya... Ne zormuş YARIM KALMAK,YARI YOLDA KALMAK...
Daha yazılacak o kadar çok şey var ki...
Çok üzgünüm çok özledim bu hikaye böyle bitmemeliydi. İsyan değil bu çaresizlik... içimin yangını sönmüyor bir türlü.
Allah ım kimseye evlat acısı vermesin hiç bir anne baba ağlamasın.
Çok zorr çok...