Aslında evleneceğim kişinin evinin olmasi gibi bir kistasim olmadı. Eğitim uyumluluğu, anlasabilmek, kötü alışkanlıklarının olmaması ve hoslandigim birisinin olmasıydı aradıklarım. Maddi anlamda calismadigi icin ortak oluyordu harcamalrimz, bn teklif ediyrdm, en az 2 haftadabir gorusmemz icn geliyordu, ben calistgm icn 1-2 defa ancak gittm yanina. Şuan calismaya başladı, kpssden en az 5 sene vazgeçerek (isin onkosulu olarak alinan karar ) kismi kar ortaklığı şeklinde beden gücünü de kullanarak yapacağı bişe girdi yakiniyla, zamanla nasıl değişir bilemem yalnz suan hıc tatili yok. Hayatta hicbirseyin garantisi yok tabiki, en başında bisaniye snra ne olacağını hiçbirimiz bilmyrz. Ben Antalyada yaşıyorum o ise Isparta'da, 2 saatlik mesafe var arada, Isparta'da yasiyacagz diyor. Benim tüm akrabalarım antlya da, is sahası da çok geniş antalya nin. Uzun vadede benim fikrimi almadan bikarar almis olmasi beni düşündürüyor. Hayirlisi diyorum herseyin, yalnız ailemden tamamen uzaklaşarak bihayat kurmayı istemiyorum, onu da ailesinden ayırmaya hakkım yok. Evlendiğimzde kendi ailemden ve sevdigm sehirden uzakta yaşamak hissi beni şimdiden çok uzuyor. Onun izni (tatili) olmayacak, nadir de olsa ayda bir gün ki ailelerimiz aynı ilde yasiyor olsa belki bu da hiç sorun olmayacaktı. Ilerde çocuğum olacak ayrı iller olmasi nedeniyle daha da zorlasacak herşey, ben alıştığım herseye hasretle bihayat sürmüş olacagim sanırım, dün yaşlı biakrabamz (kadin) öğüt verdi, kardeşi aynı şeyleri yaşams ve özlem duyup gelemedikce agliyormus onlara yabancılasip gittiğinden bahsetmişti. Bilmiyorum hayirlisi herseyin, zormuş hayat gerçekten, veya biz zorlaştırıyorz hayatı kendimize...