Kızlar merhaba eşimle severek evlendik 6.5 aylık evliyiz bizim evliliğimiz baya aceleye geldi isteme, nişan, kına çok buruk hayallerimden uzak oldu Maalesef.. ama varsın mutluluk olsun gerisi boş dedim. Eşimin maddi konuda biraz problemi olduğundan altın,takı,mobilya veya düğün’de istemedim her şey zamanla olur yeterki mutluluk olsun diye düşündüm, düşündük eşimin ailesi, eşim ve biz düşüncemiz şu yöndeydi Mart-nisan gibi düğün yaparızdı.. ama öyle olmadı eşime destek olmadılar biz’de tek maaşla yapabileceklerimizi tek başımıza yapmaya çalıştık.
yeni bir eve taşındık. biraz da evimiz için eşya aldık.. yani anlayacağınız şuan kredi ödüyoruz. İçimde bir burukluk var.. eşime düğün yapmayalım istersen düğüne para dökeceğimize gelinlikle dış çekimde fotoğraflarımız olsun balayına gidelim gibisinden bir şeyler söyledim. O da tamam dedi.. ama şuan bakıyorum ki ailesi ne düğün yapmaya yanaştılar ne de bu kızın gözünde kalmasın bari bir gelinlik giysin diye sorumluluk duygusuna büründüler. Eşime bunu birkaç kez tatlı dille ifade ettim. Kendimi buruk, hüzünlü hissettiğimi elimden geldiğince belli ettim ona zamanla olur dedi 6-7 aydır evliyiz daha ne zaman olacak diye geçen biraz üzgün biraz kızgın sitem ettim sonrasında üzüldüğünü görünce çok pişman oldum ailesinin böyle olduğunu değişmeyeceklerini belirtti eşim zaten hep kendi başına ayakta durmaya çalışan birisi aileden destek alan bir adam değil.. şimdi asıl olayı anlatmak istiyorum eşim 2-3 gün önce hazır kapanma gelmişken memlekete gidelim diyorum (kayınvalidemin evi) dedi. Bende açık bir şekilde gitmek istemediğimi belirttim sebebini sorunca “ canım bu konuyu daha önce konuşmuştuk. Memlekete para döküp gideceğimize kendimiz için para biriktirelim balayına gidelim dedim. Orda rahat edemeyeceğimi başabaşa vakit geçirmek istediğimi söyledim.” Ama beni yanlış anladı. Ve kızdı bağırdı. Yani artık bana destek olan eşim gitti yerine ailesine destek çıkan eşim geldi ben ağlarken beni odada yalnız bırakıp diper odaya gitti çok üzüldüm o gün yutkunamadım bu gün ise yine bu konuyu yüzüme vurdu sanki haksızmışım gibi “düğün yapmadınız” demişim. Öyle dememiştim “düğün yapacaklardı söz verdiler yapmadılar.” Dedim ama o kendini de içine almış ve bu konuya üzülmüş belli ki. Ama benim üzülmem umrunda değil kimsenin çok şey mi istiyorum bilmiyorum. Beni bir kenara itti ne hissettiğimi görmüyor
anlaşılmak bu kadar zor mu o kadar doldum ki anlattıklarım sadece vunlardan ibaret değil.. az önce yanına geldim kolunu tutup özür dilerim dedim. Belki kalbini kırmışmışım diye ama kolunu çekip özür dilenecek bir şey yok diyip tv izlemeye diğer odaya gitti bende yatak odasında yalnız başıma oturup düşünüyorum nerde hata yapıyorum diye. Ben üzülsemde ben haklıda olsam bir şekilde haksız çıkıyorum ve barışmak için yanaşan yine ben oluyorum.