Güzel dilekleriniz ve dualarınız için çok teşekkür ederim. Benzer olaylarla bende karşı karşıya geliyorum. Sonra kendi kendime diyorum bu süreçte biz bu zorlukları çekiyorsak bir sebebi var evlat sahibi olmanın kıymetini biz daha hamile bile olmadan fark ediyoruz ve bu yolda bilinçleniyoruz. Düşünsenize bir gün evladınızı kucağınıza aldığınızda dünyanız ne kadar güzelleşecek. Bunun hayali bile insanın yüzünü gülümsetmeye yetiyor.Çok emek ve çaba sarfetmişsiniz umarım bundan sonraki ilk denemenizde transferiniz başarılı olur ve bebeginizi sağlıkla kucağınıza alırsınız moral motivasyonum ilk başlarda çok iyiydi aslında sürecimde çok kolay geçti ben hiç öyle ufucuk canlı bir insan olamadım beceremem o iğneler falan canımı hiç yakmadı hepsinide kendim kendime ben uyguladım. Canımı en çok acıtan süreç negatiften sonra başladı . Negatif aldığım gün çocuk hiç istemeyen bir arkadaşım kürtaj olmak istediğini söylemişti( tabi benim durumumdan habersizdi ) o an o kadar tuhaftı ki benim için kimisi istemiyor oluyor kimisi istiyor olmuyor allahım ondan al bana ver demiştim içimden ama allah ne veriyorsa acı veya tatlı kabulümüz Kendimi sanırım pozitife çok odaklamıştım ve çok inanmıştım olmaması benim için büyük hayal kırıklığı oldu. Hemen benim bir daha çocugum olmayacak düşüncelerine girdim tabi şuanda geçti biraz daha kabullendim durumu ama anladım ki tüp bebek tamamen psikolojik bir süreç ve siz uzun uzun dinlenerek çok iyi yapmışsınız hem vücudunuz hemde kafanız dinlenmiş . İnşallah bu sizin son transferiniz olur dualarım sizinle ve tüm bebek sahibi olmak isteyenlerle
Kesinlikle psikolojik bir süreç sakın bir daha cocuğum olmayacak diye düşünmeyin. Silin atın o düşünceyi kafanızdan. Kelimelerin ve düşüncenin gücüne çok inanırım. Kendimi de bu yönde eleştiririm her zaman. Bakın size geçmişimden bir örnek vereyim, biz 2 kardesiz ben 35 ablam 52 yaşında. Annem beni 37 yasındayken dünyaya getirmis. Tam bir tekne kazıntısıyım O zamanlar 37 yas tekrar annelik için geç bir yaş olarak görülürdü. Ben 10 yaşındayken anne sen beni ne cesaret 37 yaşında doğrudun korkmadın mı ben küçük yasta annesiz kalırım diye dedim. Arkadaslarımın anneleri benim annemden daha genç olduğu için ,ona bisey olacak diye çok korktuğum için bu sözcükler ağzımdan çıkmıştı. Çok şükür halen hayatta ve ben 36 yasıma girmek üzereyim... İnsan kınadığını yaşarmış derlerdi de inanmazdım. Demekki anne olma vakti daha yeni geliyor benim içinde....vay be konu nerden nereye geldi :)) Rabbim inşallah size ve isteyen bu yolda çabalayan tedavi gören herkese tez zamanda sağlıkla bebeklerini kucaklarına almayı nasip eder.