Negatif insanlar ve onlarla asla baş edememem..

Ben çevremdeki mutsuz ve sinirli insanlardan hiç hoşlanmıyorum; çünkü çok fazla negatif enerji yayıyorlar, ister istemez o enerjiyi hissediyorum ve onun sıkıntısı resmen içime işliyor, o yüzden çok fazla muhatap olmamaya özen gösteriyorum. Aslında bunun bencillik olduğunu düşünmüyorum, başkalarının üzüntüsüne ortak olurum, yardımcı olurum ama benim üzüntüme açıkçası kimsenin ortak olmasını istemiyorum, çünkü beni uçuruma sürüklediklerini hissediyorum .

Çok zor bir süreçten geçtim, annemle babam boşandı ve annem görüşmüyor bizimle. Babam babannem ben yaşıyoruz. Elbette ağladım, bu olayın psikolojisini 11 ay üzerimden atamadım ama yeter. Bence bazı acıların bilerek suyunu çıkarmaya gerek yok, hayatıma bakmalıyım, yolumu çizmeliyim, hedeflerimi belirlemeliyim.

Fakat yakın çevrem buna izin vermiyor; herkes bir yorumda bulunuyor ya da acıyarak bakıp vah vah ağıtları yakıyorlar. Artık bu gereksiz davranışları iyi niyete yorumlayamıyorum ne yazık ki , aksine hayatımı karartmaya çalıştıklarını düşünüyorum . Bana çok fazla negatif enerji veriyorlar, başarmam gereken işlerime engel oluyor bu tavırları, kafamı daha başka şeylere yormalıyım, hayatımı karartamam ama bunu çevreme özellikle de tüm gün siniri stresiyle bas bas bağıran babanneme anlatamıyorum !

Bunu en çok babannem yapıyor, zaten o kadar sinirli ki bana küfür ettiği de çok oluyor, onun o sevimsiz suratından sıkıldım, yüzünü görmek istemiyorum aniden içim kararıyor, tüm günüm adeta mahvoluyor.

Sıkıldım artık bağırmasından, her şeyden söylenmesinden, onun o durağan ses tonundan bayıldım.. Bir dağ mutluluk versek beğenmez fazlasını ister. Ben 17 yaşındayım babannem 60 yaşında kuşak çatışması da var zaten ya böyle küçücük şeye sinirleniyor bağırıyor çağırıyor öfkeden köpek gibi kuduruyo resmen ya cırlaya cırlaya ağzından çıkanı kulağı duymadan konuşuyor. Ya dayanamıyorum cidden bıktım artık nefret ediyorum sinirli halinden.

Ben hiç öyle değilim ben de sinirleniyorum elbette ama asla o kadar aşırı köpürmem asla kalp kırmam yani o sırada kendime hakim oluyorum bu sadece karşımdakine saygı ve sevgimden. işte benim yaptığımı yapmayan insanı iradesiz karaktersiz ve beni sevmiyor şeklinde kodluyorum kafamda. Benim okulum aksamasın diye taşınmıyoruz babannem sürekli bunu yüzüme vuruyor sanki önünden kalkmamı ister gibi davranıyor. Sizin de çevrenizde böyle insanlar var mı, ben artık bunda iyi niyet göremiyorum, çevremden uzaklaşmaya başladım, uzaklaştım diye yabani oldum , ne yapayım bana acımalarını söylenmelerini mı izleyeyim her gün ?! Yaşam kalitemi düşüren insanlardan uzaklaşıyorum sizce doğru yolda mıyım ?

Henüz çok gençsin, kötü tecrübeler edinmişsin. Hayatında ziyadesiyle olumsuzluk yaşadığın için şu an böyle hissetmen çok normal

Kendini iyi hissedene kadar negatif enerji yayan insanlardan uzak dur. Bu demek değil ki içine kapan...

Daha pozitif insanlarla zaman geçir bu süreçte, kendine zaman ayır.

Babaannenin küfür etmesi hoş değil ama yaşlı o, yaşlılar çocuk gibi oluyorlar biliyorsun. Onların her söylediğine ve yaptığına takılınmaz.

Elbet vardır seni iyi hissettirecek hobilerin, arkadaşların, şarkıların vs bunlara daha çok yönel

Maridn .!.:

Henüz çok gençsin, kötü tecrübeler edinmişsin. Hayatında ziyadesiyle olumsuzluk yaşadığın için şu an böyle hissetmen çok normal

Kendini iyi hissedene kadar negatif enerji yayan insanlardan uzak dur. Bu demek değil ki içine kapan...

Daha pozitif insanşrla zaman geçir bu süreçte, kendine zaman ayır.

Babaannenin küfür etmesi hoş değil ama yaşlı o, yaşlılar çocuk gibi oluyorlar biliyorsun. Onların her söylediğine ve yaptığına takılınmaz.

Elbet vardır seni iyi hissettirecek hobilerin, arkadaşların, şarkıların vs bunlara daha çok yönel

Genişletmek için tıkla...

çok teşekkür ederim güzel yorumunuz için. aslında akrabalarımdan beni mutlu eden sadece bir kuzenim var başka yok, ama okulda güzel arkadaşlarım ve iyi öğretmenlerim var :) onlarla olmayı çok seviyorum. elimden gelse tüm gün yanlarında olmak isterdim.

benim ingilizceye çok büyük ilgim var o yüzden yazın ingilizce kursuna gideceğim. günümün büyük çoğunluğu orda geçecek o açıdan mutluyum. evin kapısından içeri girmek bile istemiyorum ya..

babannemin söylediklerini duymamak imkansız gibi bir şey benim için ya, hadi sadece bana dese sineye çekerim de misafirlerin ve diğer uzak akrabaların yanında da beni yerin dibine sokuyor o sıralarda hüngür hüngür ağlamamak için kendimi sıkıyorum işte. çok kötü hissediyorum. ama haklısınız çok da takmamak gerek.

En dogrusunu yapiyorsun . Senin yasinda bende cok zor seyler yasadim . Insanlarn aciyarak bakmasi deli ederdi beni ama ititag etmeliyim ki bu kadar güclü degildim. Artik bu yöntemi kullaniyorum enerjimi emen kimse hayatimda yeri yok

vildan123 .!.:

En dogrusunu yapiyorsun . Senin yasinda bende cok zor seyler yasadim . Insanlarn aciyarak bakmasi deli ederdi beni ama ititag etmeliyim ki bu kadar güclü degildim. Artik bu yöntemi kullaniyorum enerjimi emen kimse hayatimda yeri yok

Genişletmek için tıkla...

Ben de böyle değildim hatta eski konularım o kadar zayıf olduğumu gösteriyor ki. °ma bi süre sonra artık zorla güçlü oluyorsun tek çaren bu oluyor çünkü. acıma duygusu bana kalırsa insanların zafiyetidir, kimse kimseye acımamalı sadece doğru olanı yapmalı.

-stargirl- .!.:

çok teşekkür ederim güzel yorumunuz için. aslında akrabalarımdan beni mutlu eden sadece bir kuzenim var başka yok, ama okulda güzel arkadaşlarım ve iyi öğretmenlerim var :) onlarla olmayı çok seviyorum. elimden gelse tüm gün yanlarında olmak isterdim.

benim ingilizceye çok büyük ilgim var o yüzden yazın ingilizce kursuna gideceğim. günümün büyük çoğunluğu orda geçecek o açıdan mutluyum. evin kapısından içeri girmek bile istemiyorum ya..

babannemin söylediklerini duymamak imkansız gibi bir şey benim için ya, hadi sadece bana dese sineye çekerim de misafirlerin ve diğer uzak akrabaların yanında da beni yerin dibine sokuyor o sıralarda hüngür hüngür ağlamamak için kendimi sıkıyorum işte. çok kötü hissediyorum. ama haklısınız çok da takmamak gerek.

Genişletmek için tıkla...

Kıyamam, dediğim gibi yaşlı o. Onların her hareketinde mantık aramayacaksın Benim anneannemi bir görsen; babaannene şükredersin
Ama ben takmıyorum laflarını, batmıyor gözüme hareketleri, bilakis çok seviyorum biliyorum ki yaşlanınca ben de öyle olucam. Sen de öyle düşün.

Herkes bilir yaşlıların bu tutumunu, misafirlere rezil oldum falan diye düşünme o yüzden

Ayrıca çok aklı başındasın, bu kadar zorluğa rağmen ileride çok güzel yerlere geleceğine inanıyorum.

İngilizceye ilgin varsa kursa git tabi, ünideysen erasmusa başvur. Değişik yeteneklerin varsa keşfetmek için dene kendini. Fotoğrafçılık, resim, yemek/pasta yapımı vs vs

O sevdiğin arkadaşlarınla da elinden geldiğince çok vakit geçirmeye çalış lakin evi de kafanda “kötü yer” olarak şartlama ki; döndüğünde huzurla uyuyabilesin

Evde kaldığın zamanlar için de ayrı aktiviteler bul kendine, derslerini de kendini sıkıntıya sokmadan çalış,ihmal etme.

Geçecek merak etme, çevrende tek bir pozitif insan kalmasa dahi sen hep pozitif ol ki insanlar senden alsınlar, senden aldıklarını sana yansıtsınlar

-stargirl- .!.:

Ben çevremdeki mutsuz ve sinirli insanlardan hiç hoşlanmıyorum; çünkü çok fazla negatif enerji yayıyorlar, ister istemez o enerjiyi hissediyorum ve onun sıkıntısı resmen içime işliyor, o yüzden çok fazla muhatap olmamaya özen gösteriyorum. Aslında bunun bencillik olduğunu düşünmüyorum, başkalarının üzüntüsüne ortak olurum, yardımcı olurum ama benim üzüntüme açıkçası kimsenin ortak olmasını istemiyorum, çünkü beni uçuruma sürüklediklerini hissediyorum .

Çok zor bir süreçten geçtim, annemle babam boşandı ve annem görüşmüyor bizimle. Babam babannem ben yaşıyoruz. Elbette ağladım, bu olayın psikolojisini 11 ay üzerimden atamadım ama yeter. Bence bazı acıların bilerek suyunu çıkarmaya gerek yok, hayatıma bakmalıyım, yolumu çizmeliyim, hedeflerimi belirlemeliyim.

Fakat yakın çevrem buna izin vermiyor; herkes bir yorumda bulunuyor ya da acıyarak bakıp vah vah ağıtları yakıyorlar. Artık bu gereksiz davranışları iyi niyete yorumlayamıyorum ne yazık ki , aksine hayatımı karartmaya çalıştıklarını düşünüyorum . Bana çok fazla negatif enerji veriyorlar, başarmam gereken işlerime engel oluyor bu tavırları, kafamı daha başka şeylere yormalıyım, hayatımı karartamam ama bunu çevreme özellikle de tüm gün siniri stresiyle bas bas bağıran babanneme anlatamıyorum !

Bunu en çok babannem yapıyor, zaten o kadar sinirli ki bana küfür ettiği de çok oluyor, onun o sevimsiz suratından sıkıldım, yüzünü görmek istemiyorum aniden içim kararıyor, tüm günüm adeta mahvoluyor.

Sıkıldım artık bağırmasından, her şeyden söylenmesinden, onun o durağan ses tonundan bayıldım.. Bir dağ mutluluk versek beğenmez fazlasını ister. Ben 17 yaşındayım babannem 60 yaşında kuşak çatışması da var zaten ya böyle küçücük şeye sinirleniyor bağırıyor çağırıyor öfkeden köpek gibi kuduruyo resmen ya cırlaya cırlaya ağzından çıkanı kulağı duymadan konuşuyor. Ya dayanamıyorum cidden bıktım artık nefret ediyorum sinirli halinden.

Ben hiç öyle değilim ben de sinirleniyorum elbette ama asla o kadar aşırı köpürmem asla kalp kırmam yani o sırada kendime hakim oluyorum bu sadece karşımdakine saygı ve sevgimden. işte benim yaptığımı yapmayan insanı iradesiz karaktersiz ve beni sevmiyor şeklinde kodluyorum kafamda. Benim okulum aksamasın diye taşınmıyoruz babannem sürekli bunu yüzüme vuruyor sanki önünden kalkmamı ister gibi davranıyor. Sizin de çevrenizde böyle insanlar var mı, ben artık bunda iyi niyet göremiyorum, çevremden uzaklaşmaya başladım, uzaklaştım diye yabani oldum , ne yapayım bana acımalarını söylenmelerini mı izleyeyim her gün ?! Yaşam kalitemi düşüren insanlardan uzaklaşıyorum sizce doğru yolda mıyım ?

Genişletmek için tıkla...

Her babanne öyle değildir. Annenize duyduğu öfkeyi sizden çıkartıyor...

Okadar güzel anlatmışsınızki yaşınız küçük ama çok olgunsunuz canım benim hiç üzülme derslerine odaklan başka kurslara git evde çok vakit geçirme mutsuz insan ne yaparsan yap bulur bahaneler degiştiremesin yorma kendini