- 25 Haziran 2010
- 4.941
- 4.485
- 358
Merhaba herkese bu konuda aşırı canım sıkılıyor sizlere danışmak istiyorum neden olur ne yapılır diye
İkiz kızlarım 5yaşında 9 yıldan sonra oldular herkesin evladı kıymetli ama biz cidden o yıllar içinde yapamadığımız hayal ettiğimiz ne varsa onlarla yapmaya onları her anlamda mutlu etmeye çalışıyoruz
Okul öncesi öğretmeniyim az çok çocuk psikolojisinden anlarım,sevgi ilgi anlamında da eksik bırakmadığımızı düşünüyorum ama sitede parkta bahçede okulda arabada kimde ne görürse çok aşırı özenerek bakıyorlar hatta o özenerek baktıkları şeyden illa evde bahsedip bize de alın diyorlar almamız gereken bişeyse (ihtiyaç) alıyoruz değilse konuşup kapatıyoruz konuyu ancak bi gezme olayını bile gelip söylerler
Misal bu akşam bi arkadaşları ailesi ile yemeğe gidecekmiş okulda bahsetmiş onlar da eve gelip bahsetti biz de gidelim diye “biz bikaç gün önce gittik her istediğimiz zaman dışarda yemek yemeye gidemeyiz evde istediğiniz yemeği pişireceğim” dedim tamam ağlamadılar kızıp küsmediler ama her ortamda bunu yaşıyoruz.
Şimdi Allah biliyor içimi “Biz de gitmiştik” desinler ve sıradan olan bu durumu hiç bize yansıtmasınlar istiyorum.Çünkü gerçekten sıradan bişey oldu hatta artık dışarda yemek yemenin bi albenisi kalmadı bende sıkıcı ve yorucu geliyor..
Neyse bu okul arkadaşları ile aynı sitedeyiz çocuğun ailesi beraber doğru düzgün hiçbir şey yapmaz (kadın anlatır,eşi işinde yükselme peşinde gece gündüz çalışıyor bizimle oturup yemek bile yemeye vakti yok parka çocuk mu indirecek diye bahsediyor)
Hadi bu çocuk için özel sayıldığı için anlatıyor benimkiler neden özenip biz de gidelim diyor ben o kısma üzülüyorum
Biz tatile de gidiyoruz sosyal kültürel aktivitelere de katılıyoruz evde de gayet güzel vakit geçiriyoruz kek kurabiye pizza vs yapacaksak hep beraber yapıyoruz
Ezcümle Ne ben ne eşim onları duygusal ve fiziksel ihtiyaçlarını ihmal etmediğimizi düşünüyorum.
Nasıl davranmalıyım neden yapıyorlar bunu anlamıyorum çok konuştuk ama hep aynı şeyi yaşıyoruz üzülüyorum yetersiz hissettiriyorlar beni
belki de ben gereksiz vicdan yapıyorum.. Ama her defasında başkasının terliğinden tokasına gittiği yere kadar kıskanmaları normal gelmiyor artık..
(Doyumsuz diyecekler çıkacak eminim..Ama öyle değil hayır demeyi de bilen bir aileyiz ihtiyaç olmadıkça sırf istiyor diye almayız bişey veya evde bi kural varsa sırf onların canı yapmak istemiyor diye tamam deyip geçmiyoruz)
İkiz kızlarım 5yaşında 9 yıldan sonra oldular herkesin evladı kıymetli ama biz cidden o yıllar içinde yapamadığımız hayal ettiğimiz ne varsa onlarla yapmaya onları her anlamda mutlu etmeye çalışıyoruz
Okul öncesi öğretmeniyim az çok çocuk psikolojisinden anlarım,sevgi ilgi anlamında da eksik bırakmadığımızı düşünüyorum ama sitede parkta bahçede okulda arabada kimde ne görürse çok aşırı özenerek bakıyorlar hatta o özenerek baktıkları şeyden illa evde bahsedip bize de alın diyorlar almamız gereken bişeyse (ihtiyaç) alıyoruz değilse konuşup kapatıyoruz konuyu ancak bi gezme olayını bile gelip söylerler
Misal bu akşam bi arkadaşları ailesi ile yemeğe gidecekmiş okulda bahsetmiş onlar da eve gelip bahsetti biz de gidelim diye “biz bikaç gün önce gittik her istediğimiz zaman dışarda yemek yemeye gidemeyiz evde istediğiniz yemeği pişireceğim” dedim tamam ağlamadılar kızıp küsmediler ama her ortamda bunu yaşıyoruz.
Şimdi Allah biliyor içimi “Biz de gitmiştik” desinler ve sıradan olan bu durumu hiç bize yansıtmasınlar istiyorum.Çünkü gerçekten sıradan bişey oldu hatta artık dışarda yemek yemenin bi albenisi kalmadı bende sıkıcı ve yorucu geliyor..
Neyse bu okul arkadaşları ile aynı sitedeyiz çocuğun ailesi beraber doğru düzgün hiçbir şey yapmaz (kadın anlatır,eşi işinde yükselme peşinde gece gündüz çalışıyor bizimle oturup yemek bile yemeye vakti yok parka çocuk mu indirecek diye bahsediyor)
Hadi bu çocuk için özel sayıldığı için anlatıyor benimkiler neden özenip biz de gidelim diyor ben o kısma üzülüyorum
Biz tatile de gidiyoruz sosyal kültürel aktivitelere de katılıyoruz evde de gayet güzel vakit geçiriyoruz kek kurabiye pizza vs yapacaksak hep beraber yapıyoruz
Ezcümle Ne ben ne eşim onları duygusal ve fiziksel ihtiyaçlarını ihmal etmediğimizi düşünüyorum.
Nasıl davranmalıyım neden yapıyorlar bunu anlamıyorum çok konuştuk ama hep aynı şeyi yaşıyoruz üzülüyorum yetersiz hissettiriyorlar beni
belki de ben gereksiz vicdan yapıyorum.. Ama her defasında başkasının terliğinden tokasına gittiği yere kadar kıskanmaları normal gelmiyor artık..(Doyumsuz diyecekler çıkacak eminim..Ama öyle değil hayır demeyi de bilen bir aileyiz ihtiyaç olmadıkça sırf istiyor diye almayız bişey veya evde bi kural varsa sırf onların canı yapmak istemiyor diye tamam deyip geçmiyoruz)
Son düzenleme:
yani okul oncesi öğretmeni olup okul öncesi çocuğundan bu cümleyi duymayı beklemek saçma değil mi? Hangi 5 yaşında çocuk der ki 'mehmetler dönme dolaplı parka gitmis. Kırmızı çarpışan arabaya binmiş. Biz de gitmiştik ben yesile binmistim' diye. Der ama 'bir daha gidelim,onda da kırmızıya bineyim' der :)))
