Birilerinin hayatıma müdahale edeceği düşüncesinden bile ödüm patlıyor. Birilerinin beni yönlendirmesi, kendi istediğimi değilde birilerinin istediklerini yapmak zorunda kalma düşüncesinden bile korkuyorum. Bildiğiniz tırsıyorum ama...
Birileri(kim olursa olsun) benim hayatıma müdahale etmesin, ortak paylaşımlarımız olsun ama insanlar hayatımı dışarıdan izlesinler istiyorum.
Sorumsuz bir insan değilim ama zoraki sorumluluklardan rahatsız oluyorum. Bir şeyin sorumluluğunu istemek benim insiyatifimde olmalı mesela. Kimsenin kahramanı olmak istemiyorum.
Sonuç:
Sen özgürsün!
Ama suçlar gibi...
Yanlış mı bu düşüncelerim? Öyleyse nasıl olmalı?
hayır bana sormadılar. hep benim için karar verildi ben de onları memnun etmek için boyun eğdim.
ilk kez eşimle evlenmek istediğimde kendi arzum doğrultusunda hareket ettim. o yüzden de benden kötüsü olmadı. asilikle, başına buyruklukla suçlandım.
anneniz ne güzel bir tutum sergilemiş sizi yetiştirirken.
ama benimkiler benim bir birey olduğumu bi türlü kabul etmediler.
sanki onlara aitmişim gibi hep beni yönetmeye çalıştılar.
yavaş yavaş atıyorum üstümden bana biçilen bu rolü.
hayır bana sormadılar. hep benim için karar verildi ben de onları memnun etmek için boyun eğdim.
ilk kez eşimle evlenmek istediğimde kendi arzum doğrultusunda hareket ettim. o yüzden de benden kötüsü olmadı. asilikle, başına buyruklukla suçlandım.
anneniz ne güzel bir tutum sergilemiş sizi yetiştirirken.
ama benimkiler benim bir birey olduğumu bi türlü kabul etmediler.
sanki onlara aitmişim gibi hep beni yönetmeye çalıştılar.
yavaş yavaş atıyorum üstümden bana biçilen bu rolü.
Artik evli bir kadinsiniz kimseye hesap vermEk zorunda degilsiniz. Babaniza sadece hurMet edersiniz onun kolesi degilsiniz ya...
Benim annem de kardesimi okutmami istiyor ama benim babam kucukken bizi terketmis maddi olarak yetemedigim yerlerde destek olur musun dediginde kabul ettim .. babaniz da size diretmese eminim kabul edecektiniz...
tabi eksik yerde destek olmak gerek ben de öyle düşünüyorum.
zaten içimden gelerek yapacağım şeyleri böyle daha ben bişey diyemeden üstüme atmalarına sinir oluyor insan.
şu hayatta kimsenin lafına bakmayıp biraz bencil olmak lazım galiba.
zor işler :)
Yaşadığınız bir olaydan örnek versenizBirilerinin hayatıma müdahale edeceği düşüncesinden bile ödüm patlıyor. Birilerinin beni yönlendirmesi, kendi istediğimi değilde birilerinin istediklerini yapmak zorunda kalma düşüncesinden bile korkuyorum. Bildiğiniz tırsıyorum ama...
Birileri(kim olursa olsun) benim hayatıma müdahale etmesin, ortak paylaşımlarımız olsun ama insanlar hayatımı dışarıdan izlesinler istiyorum.
Sorumsuz bir insan değilim ama zoraki sorumluluklardan rahatsız oluyorum. Bir şeyin sorumluluğunu istemek benim insiyatifimde olmalı mesela. Kimsenin kahramanı olmak istemiyorum.
Sonuç:
Sen özgürsün!
Ama suçlar gibi...
Yanlış mı bu düşüncelerim? Öyleyse nasıl olmalı?
olmak istedğim ama olamadığım.21 yaşımdayım cep telefonum hala yok.aile baskısı aldı başını gidiyor.sevdiğim insanı mecburen bırakmak zorundayım.delirdim deliricem.
iyi bu halin daha ne istiyorsun
beni anlatmışsınızAhh öyle bir dünya olsa da ben de gelsem.
Kimsenin işine karışmam. Fikrimi sorarlarsa söylerim. Kimseye şöyle yap böyle yap demişliğim yoktur.
Ama insanlar (başta ailem olmak üzere) hayatımı yönetmeye çalışıyorlar. 25 yaşında 4 senedir çalışan evli bi insanım. hala bu hakkı nereden buluyorlar anlamış değilim..